Boekverslag : J. Bernlef - Boy
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 4726 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 4726 woorden.
Samenvatting
1. Praktische gegevens.
a. De titel van het boek is Boy en het boek is geschreven door J. Bernlef.
b. Het boek is in 2000 uitgegeven door de uitgeverij Em. Querido's Uitgeverij.
c. Het boek telt 317 bladzijden, twee delen en een epiloog. Deel 1 is onderverdeeld in de hoofdstukken 1 t/m 5 en deel 2 in de hoofdstukken 6 t/m 9. Hoofdstuk 1 bevat 6 subhoofdstukken, hoofdstuk 2 bevat 13 subhoofdstukken, hoofdstuk 3 bevat 7 subhoofdstukken, hoofdstuk 4 bevat 5 subhoofdstukken, hoofdstuk 5 bevat 8 subhoofdstukken, hoofdstuk 6 bevat 6 subhoofdstukken, hoofdstuk 7 bevat 3 subhoofdstukken, hoofdstuk 8 bevat 6 subhoofdstukken, hoofdstuk 9 bevat 3 subhoofdstukken. De epiloog is onderverdeeld in 4 hoofdstukken. Alle hoofdstukken en subhoofdstukken zijn genummerd.
d. Dit boekverslag is gemaakt op 4 maart 2000.
e. Boy is in 2000 voor het eerst uitgegeven en het boek dat ik heb gelezen is de eerste, tweede en derde druk.
f. Op de omslagfoto, gemaakt door Brigitte Slangen, staat een zwart-wit foto (portret van Constance Talmadge uit The Primitive Lover, 1922) met daarop het portret van een meisje, met donker krulletjes haar een jurk aan met een grote veren kraag aan de bovenkant, dat recht in de lens kijkt. Ze ziet eruit als een filmster. Ik denk dat deze foto wel functioneel is, ze moet waarschijnlijk Norma 'Polly' Todd voorstellen, de vermoorde filmactrice in het boek. Polly speelt in het verhaal eigenlijk helemaal niet mee, alleen het feit, dat ze vermoord is en dat ze grote handen en voeten heeft, is van belang. Ze staat dus buiten het verhaal, en zoals ze buiten het verhaal staat, zo staat ze ook buiten het boek, op de kaft dus. De kaft is dus een zwart-wit foto (niet een plaatje of tekening, maar een foto), dat het een zwart-wit foto is vind ik wel belangrijk; het verhaal speelt zich af in 1906 en de (zwart-wit) film is net uitgevonden, 'de film' speelt een belangrijke rol in dit boek en een zwart-wit foto is een heel klein deeltje van een film.
g. Het boek bevat noch een motto, noch een opdracht.
2. Inhoud en opbouw.
2.1 Typering.
Boy valt onder het genre detectiveroman, liefdesroman en eilandroman. Het boek is een detective roman, omdat de hoofdpersoon, verslaggever William Stevens, de moord op Polly verder gaat onderzoeken, als hij vermoed dat de politie voor de makkelijkste weg heeft gekozen en daardoor een (onschuldige) doofstomme jongen (Boy) ter dood veroordeeld wordt. William gaat mensen interviewen en komt zo stukje bij beetje achter de werkelijke toedracht van de moord.
Het boek is een liefdesroman, omdat William en Amy Faye (zij had Boy drie jaar in huis gehad en hem verzorgd) in de loop van het verhaal verliefd worden op elkaar, ze gaan zelfs trouwen en krijgen een kindje. Zij zijn bij elkaar gekomen door Polly en Boy; William onderzocht de moord op Polly, en begon zijn onderzoek met erachter komen wie de moordenaar eigenlijk was (dat wist niemand van de krant en de politie). Toen hij wist dat de jongen Boy heette en een tijdje bij Amy Faye had gewoond, ging hij haar ondervragen. Zij bleek ook een hele goede vriendin te zijn van Polly. En tijdens het eerste interview werden zij op elkaar verliefd.
Het boek is een eilandroman omdat de roman zich op gedeeltelijk op een eiland afspeelt. Boy wordt eerst naar een inrichting / Stadshospitaal op Blackwell's Island gebracht (door de politie, hij is in hechtenis) en na zijn ter dood veroordeling wordt hij overgebracht naar de gevangenis op Blackwell's Island, waar hij op zijn dood zou moeten wachten, Boy hangt zich echter, na er enkele weken gezeten te hebben, zelf op. William gaat één keer alleen naar het eiland om Boy in levende lijve te zien, William en Amy gaan samen naar het eiland in de hoop dat ze het lichaam van Boy (inmiddels overleden) nog kunnen zien.
Boy is ook een roman over de intensiteit van de waarneming, van het zintuiglijk bestaan. Een intensiteit die verhoogd wordt wanneer een van de zintuigen uitvalt en de toegang tot de werkelijkheid door andere (zintuigen of dingen) moet worden overgenomen.
2.2 Samenvatting.
FF niet aanwezig.
2.3 Tijd.
a. Chronologie.
Het verhaal verloopt chronologisch. De gebeurtenissen vinden chronologisch plaats. Er zijn echter wel terugblikken in de tijd, bijvoorbeeld er wordt over William (door een onzichtbare verteller) verteld dat hij verslaggever is, hierna volgt dan in het boek een stukje waarin wordt verteld hoe William aan zijn naam komt, en hoe hij in het vak gerold is. Dit komt vaak voor in het boek, dat ze eerst een stukje vertellen in het heden en daarna een stukje over hetzelfde onderwerp in het verleden. Het komt echter ook voor dat er eerst verteld wordt wat er in het verleden is gebeurd en zo aansluit op het heden; er wordt verteld dat een man, Ray Paterson hoeden-en-pettenverkoper, een winkel heeft, maar omdat de zaken goed gaan verkoopt hij het winkeltje en gaat naar een grotere ruimte. Dan wordt er verteld over een andere (jonge) man, Arthur 'Art' Cobb, die bij een man, Fratelli, in dienst gaat als koetsier op Fratelli's kermiskar, Fratelli vertoont filmpjes. Als Fratelli overlijdt zet Art een filmtheater op in het vroegere winkeltje van Ray en noemt het The Moving World. Omdat de zaken goed gaan neemt hij een kaartjesverkoper, Wilfred Dubois, en een pianiste, Amy Faye, in dienst. Vervolgens sluit het verhaal weer aan op de werkelijkheid van het boek.
b. Afspeeltijd.
Het verhaal speelt zich af van begin oktober tot en met 12 december 1906. Argumenten;
Eerst de feitelijke argumenten:
- Norma 'Polly' Todd wordt op 32 jarige leeftijd vermoord (Blz. 11), zij wordt op 20 maart 1874 geboren (Blz. 28) en 'het was begin oktober maar je kon nog zonder jas op straat' (Blz.12). Als je dan uitrekent hoeveel 1874+32 (Polly is in dat jaar al jarig geweest, want maart komt voor oktober) is, dan kom je op 1906 begin oktober uit.
- Het boek vermeldt dat het de nacht van 3 op 4 oktober was dat Polly werd vermoordt (Blz. 131 en 132 en 232), aangezien het verhaal pas vanaf de dag nadat Polly is vermoordt begint neem ik aan dat het verhaal begint op 4 oktober 1906.
- Op de laatste dag van het boek komt de piano van Amy aan op Montauk, dit is op 12 december (Blz. 312).
Dan de losse argumenten:
- De film is nog vrij nieuw, sommige mensen zien het nog als iets duivels, door de kerk wordt het ook afgekeurd. Film is nog zwart-wit, maar maakt een geweldig snelle ontwikkeling door, in 1902 duren films 10 minuten, in november 1906 duren films 60 minuten. Dit betekent dat het verhaal zich zou moeten afspelen in de tijd dat de film in de mode komt.
- Er zijn auto's, treinen, paard-en-wagens, trammen, fietsen, er rijden echter nog maar weinig mensen met een auto, er wordt meer gebruik gemaakt van de trein, tram en paard-en-wagen. Het verhaal moet zich dus ook niet lang na de uitvinding van de auto afspelen.
c. Verhaaltijd/ leestijd.
De verhaaltijd van het verhaal is 3 maanden, het begint op 4 oktober 1906 en eindigt op 12 december 1906. De leestijd van het boek is twintig uur.
d. Vertraging/ versnelling.
Een voorbeeld van een belangrijke vertraging:
In het boek is William net erachter gekomen (Blz. 70) dat de doofstomme jongen, die Polly vermoord heeft, Boy genoemd wordt en dat hij als sandwichman voor de Mélodrome (het vroegere The Moving World) gewerkt heeft (William heeft Boy dan al een keer gezien in het Stadshospitaal op Blackwell's Island en weet dus hoe Boy eruit ziet). Als logisch gevolg hierop gaat William bij de Mélodrome langs om te vragen of ze daar meer van Boy af weten. Maar hiertussen komt eerst een heel verhaal (Blz. 71 t/m 85) over het ontstaan van de Mélodrome en hoe/waarom Wilfred Dubois en Amy Faye er in dienst waren genomen. Dit is voor het verhaal belangrijk, want je leert weer iets meer over de ontwikkeling van de film en over Boy, Amy en Art. Het maakt het ook makkelijker de rest van het verhaal beter te begrijpen. Als ze die bladzijden bijvoorbeeld eruit zouden halen, dan zou je met veel vraagtekens kunnen komen te zitten, zoals; Waarom had Art Boy in dienst genomen, of waarom heeft Amy Boy in huis genomen en is ze niet met hem naar de politie gegaan om te vragen of hij familie had. Hier heb je nu dus antwoord op. Het doel van deze vertraging is denk ik ook het uitstellen van het moment waarop William bij de Mélodrome langsgaat.
Een voorbeeld van een belangrijke versnelling:
Boy krijgt een 'eerlijk' proces, het verhaal speelt zich in Amerika af, dus er is een jury die beslist. Er worden eerst allerlei getuigen verhoord, en daarna werd de zitting voor een korte tijd gedaagd, William gaat dan wat drinken met Larry Poons, zijn 'mentor' (Larry had William aan het baantje bij de Flatbush Chronicle geholpen en hem sindsdien gezien als zijn leerling), als de zitting weer begint (dit is de versnelling Blz. 140), dan wordt Boy door de jury schuldig verklaart en daarna wordt de zitting gesloten. De rechtzaak wordt dus heel kort in het boek beschreven, dit zorgt ervoor dat de spanning bij de lezer verhoogd wordt, je denkt dan; Oh nee, als Boy echt onschuldig is, dan moet iemand snel iets gaan doen, want anders wordt Boy opgehangen. Door het einde van de rechtzaak zo snel te beschrijven lijkt de tijd die er voor Boy over is (nog meer) te dringen, je zou dan tegen William willen zeggen dat hij op moest schieten, want anders zou hij straks wel eens te laat kunnen komen.
2.4 Ruimte.
a. Afspeelplaats.
Het verhaal speelt zich af in het dorpje Flatbush (vlakbij New York), in Montauk en in trein van Flatbush naar Montauk. In het boek wordt een beetje raar omgesprongen met plaats- en straatnamen, als er bijvoorbeeld staat dat William via Columbia Heights naar de Middagh Street loopt, dan weet ik niet waar hij zich bevindt, zeker is wel dat hij zich niet in Flatbush bevindt, en het is ook zeker dat de huishoudster van Polly in Middagh Street woont, maar in welke plaats die straat ligt, dat weet ik niet.
b. Belangenruimte.
Ik denk dat er in het boek zeker sprake is van belangenruimte, bijvoorbeeld de Mélodrome, het redactielokaal van Flatbush Chronicle, The Den (het café waar Flannery, de chef de bureau van Flatbush Chronicle, dagelijks komt), het huisje van Amy, het hotel van Weaver, Montauk etc..
(Ik leg er eentje uit) In het hotel van Weaver komt William voor het eerst als hij Bruce Wilder wil interviewen. Het is het enige hotel om Montauk en het stormde er toen William er was, maar bij het hotel merkte je veel minder van de storm, omdat het hotel in een duinpan lag, alsof je daar even verlost was van al je zorgen. Het is een gezellig knus hotelletje, toen Amy en William samen naar Montauk gingen besloten ze om er te blijven wonen, omdat ze het er zo gezellig vonden. Als de piano arriveert loopt het halve dorp uit om te helpen de piano naar het hotel te krijgen. En nadat de piano binnen was werd er een kort, maar uitbundig feest gehouden met piano, bespeelt door Amy en een verhuizer, en viool, bespeelt door Weaver. Als het zich in New York had afgespeeld, dan hadden alleen de verhuizers geholpen, maar omdat het een klein plaatsje is hielpen er veel meer mensen.
2.5 Personen.
a. Karakter van de hoofdpersonen.
William Stevens (eigenlijk Willem Steevens): William is verslaggever bij de Flatbush Chronicle, een krant die twee maal per week verscheen. Hij heeft een Zweedse moeder, Maj, die op jonge leeftijd was overleden. William had zijn naam veranderd in William Stevens toen hij in New York ging wonen, hij heeft daar allerlei baantjes gehad en werd uiteindelijk in 1903, met hulp van Larry Poons (verslaggever van de Brooklyn Eagle), verslaggever bij Flatbush Chronicle. Hij schreef in het begin schijnberichten, berichten die net geen persberichten waren, ze waren op het nippertje goed af gelopen. Toen hij echter las over de moord op Norma Todd, wilde hij graag het verhaal onderzoeken. Hij was namelijk, vanaf de eerste film van Norma, in het geheim verliefd op Norma. Door mensen veel vragen te stellen kwam hij steeds meer te weten over de moordzaak. Hij ontmoette John McCabe, die hem vertelde dat de doofstomme jongen Boy heette en een tijdje bij Amy Faye, een pianiste van de Mélodrome, had gewoond. Zo kwam hij in contact met Amy Faye, waarop hij bijna meteen verliefd werd. Toen niemand zijn uiteindelijke artikel geloofde had hij ontslag genomen bij de Flatbush Chronicle en was met Amy op Montauk gaan wonen bij Weaver. Zij zouden aan het einde van het boek gaan trouwen en Amy verwachtte een kindje.
Amy Faye: Amy, 35 jaar in 1906, was pianiste bij de Mélodrome en had in 1903 Boy, een doofstomme jongen, in huis genomen. Ze woonde in een (tuin)huisje op Nelson Street 8, te Flatbush, een plaatsje in Amerika. Ze had een verhouding gehad met John McCabe, maar die verhouding liep stuk, omdat John Boy niet meer in huis wilde hebben. Vanaf haar veertiende kende zij al Norma Todd (toen 11), het was haar beste vriendin. Amy wordt verliefd op William en raakt in verwachting van hem, ze gaan aan het einde van het boek trouwen.
Boy: Doofstomme jongen die drie jaar bij Amy in huis heeft gewoond, en van 24 september tot en met 4 oktober 1906 bij Norma Todd, heeft gewoond. Hij werd in de kast op de kamer van Norma gevonden en werd beschuldigd van de moord op Norma. Hij werd overgebracht naar de gevangenis op Blackwell's Island, waar hij zich, na er al een paar weken gezeten te hebben, van zijn leven beroofde. Een dag later was William er in Montauk achter gekomen dat Boy onschuldig was, het was niet eens moord, het was een ongeluk. Boy kon niet horen en niet praten, hij had een geheel eigen werkelijkheid, die niemand begreep.
Arthur 'Art' Cobb: Eigenaar en oprichter van de The Moving World en later de Mélodrome. Hij nam Amy Faye en Wilfred Dubois in dienst, omdat de zaken goed liepen. Later, toen de zaken steeds slechter liepen en Amy naar de begrafenis van Boy was gegaan, had hij Amy ontslagen.
Flannery: Chef de bureau bij de Flatbush Chronicle en vaste klant bij The Den, een café. Hij was een beetje heel erg socialist, richtte na het vertrek van de Referendum Partij op gevolgd door de Eerste Amerikaanse Referendum partij. Hij geloofde dat Flatbush het middelpunt van de wereld was.
Norma 'Polly' Todd: Filmactrice, speelde als comédienne in een van de eerste films. Zij was al heel lang bevriend geweest met Amy Faye. Toen ze op 23 september bij Amy op bezoek ging ontmoette zij Boy. Boy was helemaal gek van haar en mocht daarom wel een nachtje bij haar legeren. Toen Boy de volgende dag bij Amy terug was, is Boy helemaal naam Norma terug gelopen is daar tot 4 oktober gebleven.
Haar moeder was jong overleden. Haar vader, Charles Todd, had haar naar kostschool gestuurd. Charles was ondertussen getrouwd met de dochter, Daniëlle Wilder, van zijn buurman, Bruce Wilder. Norma was hierom heel erg kwaad op haar vader, Daniëlle was maar een paar jaar ouder dan zij. Daarom trok ze meer op met Amy, in de vakantie ging ze altijd met haar mee. Later waren ze elkaar uit het oog verloren.
Amy wilde wraak nemen op haar vader en ging daarom op 32 jarige leeftijd, Charles was al dood, veel om met Bruce Wilder, de vader van Daniëlle. Toen Norma en Bruce (Bruce was een rijke makelaar) op de avond van 3 oktober een tochtje met de auto (een Delage cabriolet) maakte, kwam de groene sjaal van Norma tussen de spaken van het rechter achterwiel. Zo was Norma gewurgd. Bruce had haar naar haar huis gebracht in Brooklyn Heights, 11 Willow Place. Daar had hij haar uitgekleed. En zo werd zij op 4 oktober naakt, gewurgd op haar bed aangetroffen met Boy in haar kast.
Henry Weaver: Half blinde hotel eigenaar op Montauk, hij vindt het goed dat Amy en William bij hem intrekken. Hij speelt viool.
b. Schematisch overzicht.
2.6 Vertelwijze.
Het boek bevat een wisselend perspectief je neemt alles waar via een persoon die dan meestal vanuit het oogpunt van William vertelt, maar er wordt ook wel eens vanuit het oogpunt van Amy, McCabe en Art verteld. Je zou verwachten dat je bij dit gekozen perspectief wel veel gedachten en gevoelens van de personages te weten zouden komen, maar dit valt heel erg mee, de enige gevoelens die je van de andere personages (dan William) te weten komen is of wat zij voor een ander voelen. Zo kom je te weten dat Art Amy aantrekkelijk vindt, maar haar na een mislukte poging niet meer durft te verleiden. Van Amy weet je dat ze stapelverliefd is op William en dat ze veel om Polly en Boy gaf, maar over andere mensen kom je vanuit deze personages niets te weten. Via William kom je veel meer te weten, behalve zijn gevoelens voor Amy, weet je ook dat hij inspecteur Lagrange niet echt mag, en dat hij het leuk vindt een keer meer te weten dan Larry Poons.
De invloed van deze vertelwijze is dat je niet veel over de personen zelf te weten komt, maar wel over de feiten die belangrijk zijn voor het oplossen van de moordzaak. Het boek is eigenlijk een soort doorlopend vraag en antwoorden spel naar feiten, niet naar gevoelens.
2.7 Structuur.
a. Opening van het boek.
Het boek bevat een informatieve opening, het verhaal begint heel even onduidelijk, want je weet nog niet wie William Stevens is, maar in datzelfde subhoofdstuk wordt dat allemaal nog uitgelegd, telkens als er in het boek namen vallen word er even verteld wie dat zijn. In het eerste subhoofdstukje zit ook een artikel uit de New York Post waarin duidelijk wordt verteld hoe Polly vermoord was aangetroffen met Boy in de kast.
b. Einde van het boek.
Het einde van het boek bevat een gesloten einde, Amy is weliswaar nog niet bevallen, maar je weet dat het wel goed komt. De moord om Polly is opgelost; het was geen moord, dus Boy was onschuldig. Alle vragen zijn beantwoord alleen één vraag heb ik nog (namelijk een soortgelijke vraag als ik bij het vorige boek dat ik van Bernlef gelezen heb mij ook al afvroeg, toen was de vraag: heeft Jón Eira (de moordenaar (symbolisch was hij geen moordenaar)) eigenlijk wel zelfmoord gepleegd (in de gevangenis)), de vraag of Boy daadwerkelijk zelfmoord heeft gepleegd in de gevangenis. Volgens mij laat Bernlef dit in meerdere boeken in het midden.
3. Thema en Motieven.
3.1 Thema.
Het boek Boy bevat twee thema's. Het eerste thema is het leven met het een gebrek, bijvoorbeeld; een zintuig minder of een bruine en een grijsblauw oog etc.. Het tweede thema is het verlangen naar een doorbraak, bijvoorbeeld; een primeur in de krant, of het aanslaan van een film.
3.2 Motieven.
De motieven in dit boek zijn:
- de dood (van een meisje en van een jongen)
- doofheid / blindheid
- het weer
- zwart-wit
- woonkamer naast de rails
(Ik geef bij een motief een uitleg) Het motief van doofheid en blindheid;
Alles in het boek heeft bijna wel met blindheid of doofheid te maken, Boy is doofstom, Weaver is bijna blind, de laatste film van Polly heette 'Blinde rozen' (ging over twee zusjes waarvan er een blind was geworden door een ongeluk), de film in die tijd heette stomme film, omdat het publiek niet kon horen wat er door de acteurs gezegd werd, bovendien was de film ook nog eens zwart-wit, dat ook weer een beetje (kleuren)blindheid symboliseert, er wordt in het boek gesproken over een blinde muur, omdat je in de muur niets kan zien, verklaart men de muur voor blind (Blz. 69).
3.3 Titelverklaring.
De titel van het boek is Boy. Boy is in dit boek een doofstomme jongen, die beschuldigd wordt van de moord op de filmactrice Polly. Boy is echter onschuldig, maar men komt daar te laat achter, hij pleegt zelfmoord. De titel verwijst dus in de eerste plaats naar de jongen, maar verwijst ook indirect naar het motief doofstomheid.
3.4 Stijlbespreking.
Het boek bevat, vind ik, een vrij normale zinsbouw, de zinnen zijn niet moeilijk, bijvoorbeeld; 'hij haalde zijn klokje uit zijn vestzak, opende het klepje en keek op de wijzerplaat' (Blz. 7). Er zijn echter ook lastige zinnen, zoals 'Ter weerszijden van de hut stond een kleine man gekleed in een overall, Italianen zo te zien', eerst dacht ik dat de zin niet klopte, maar je moet de zin gewoon goed (twee keer) lezen. Het taalgebruik van het boek is soms wel een beetje lastig, je komt werkwoorden tegen die je echt helemaal niet kent als: (zij) loenste (Blz. 87), of (Amy) verbeidde (met smart de komst van de piano) (Blz. 310), of woorden als duvelstoejager (Blz. 7) of een pince-nez (Blz. 303). In het boek zijn veel dialogen en de gesprekken zijn meestal natuurlijk, maar af en toe merk je dat er een soort interview gehouden wordt (William vraagt meestal en krijgt dan antwoord, het komt veel minder voor dat andere personen iets aan William vragen en het gebeurt nog minder dat William dan ook nog antwoord geeft).
4. Persoonlijke mening.
4.1 Het leukste gedeelte in het boek.
Ik vind het volgende stukje het leukste uit het boek:
(Blz. 244) Amy en William zijn naar Blackwell's Island gegaan, om Boy nog een keer te kunnen zien voordat hij begraven zou worden, als ze bij de poort van de gevangenis aankomen beseft William dat zij alleen als familie van Boy naar binnen zouden mogen. William maakt dus de bewaker dus in de eerste plaats wijs dat zij familie van Boy waren. Amy legt haar hand dan al op William's mouw, met de bedoeling duidelijk te maken aan William dat zij deze manier van aanpak niet helemaal goedkeurde (of juist wel goedkeurde, dat wordt niet helemaal duidelijk). De bewaker liep hierna zijn wachthuisje binnen, nam de al rinkelende veldtelefoon op en vroeg weldra om hun namen. Hierop gaf William als antwoord; 'Amy en William Stevens'. Als Amy hem vraagt wat dat te beteken heeft geeft hij als antwoord; 'een huwelijksaanzoek'. Ik vind dit een mooi stukje, omdat het voor Amy al een verrassing is dat William met haar wil trouwen, maar voor de lezer is het een nog grotere verrassing; William en Amy kennen elkaar volgens mij nog net geen maand en dan besluiten ze al te gaan trouwen. Ik vind het wel een leuke wending in het boek, maar je vraagt je ook af of het niet allemaal een grap is. Maar als je verder leest kom je erachter dat ze er beiden bloedserieus over zijn. De manier waarop het aanzoek werd gedaan is ook leuk gevonden, het is wel niet echt romantisch; ze (hopen te gaan naar de begrafenis) gaan naar de begrafenis van een doofstomme jongen die Amy heel goed kende en die 'begrafenis' is ook nog eens in een strakke en sombere gevangenis. Maar het is toch ook weer wel romantisch, ze zijn op een mooi eiland, kunnen de zee horen, zijn verlost van het alledaagse leven, kortom ik vind het een leuke manier om een aanzoek te doen. (!)
4.2 Wat ik miste in dit boek.
Ik vind het jammer dat het boek niet nog ietsje langer door ging, het stopt als Amy en William in Montauk wonen en net de aankomst van de piano hebben gevierd, maar Amy is ook nog zwanger, ik zou wel willen weten hoe dat verder ging. Natuurlijk ik kan dat zelf verzinnen, maar ik wil juist weten wat iemand anders, Bernlef dus, eraan vast zou breien. Zou Amy bevallen van een gezonde zoon/dochter, of zou het gehandicapt zijn, een zintuig minder hebben, of zou Amy een miskraam krijgen. Zou William verder gaan met het schrijven van een boek, of zou hij ander werk gaan uitproberen. En Amy, zouden ze genoeg hebben aan het geld dat ze verdienden met pianoles geven, of zou ze er nog werk naast moeten doen. Of zou ze niet meer kunnen werken, omdat ze te ver is in de zwangerschap, wat zou William dan moeten gaan doen voor de kost? Hoe zou het met Weaver verder gaan, zou William zich aan zijn woord houden en Weaver in een bootje op zee achterlaten als Weaver volkomen blind zou worden? En zo kan ik nog wel even een tijdje doorgaan met me afvragen wat er verder allemaal zou kunnen gebeuren. Geef mij dus maar gewoon een wat extra bladzijden, dan hoef ik het zelf niet te verzinnen (grapje, ik zou het trouwens niet erg vinden als er een vervolg op zou komen).
4.3 Mijn mening over het boek.
Ik vind Boy een beetje spannend boek. Ik vind het een beetje spannend, omdat je sommige gebeurtenissen in het boek al best wel kunt voorspellen, bijvoorbeeld dat Boy niet de moordenaar was en dat William dus wel haast zeker de zaak op zou lossen in dit boek (of in ieder geval een duw in de goede richting zou moeten geven). Andere gebeurtenissen zijn echter weer helemaal niet voorspelbaar, zoals het huwelijksaanzoek van William aan Amy, of de zelfmoord van Boy. Deze gebeurtenissen had ik helemaal niet zien aankomen, er waren ook helemaal geen aanwijzingen in het boek die je dat zouden kunnen laten vermoeden. Dat maakt het boek wel leuker, er zitten veel wendingen in. Ook op het moment dat William de zaak had opgelost, en er een krantenartikel over had geschreven, was zijn werk alsnog allemaal voor niets geweest; doordat een rechercheur ontkende Williams informant te kennen, werd zijn artikel beschouwt als verzonnen. Dat was ook verrassend, net toen ik (en William) dacht dat het allemaal goed zou komen, liep alles toch nog verkeerd. Gelukkig krijgt als hij op Montauk woont toch erkenning, de rechercheur bleek corrupt te zijn. Zoiets had ik ook al niet zien aankomen. Al die verrassingen maken het boek spannender en leuker.
Voor mij heeft Boy wel een informatieve waarde, voorheen wist ik echt niet dat de eerste filmpjes maar enkele minuten duurden, in het boek maak je naast het verhaal over Amy, William, Boy, Polly etc. ook de ontwikkeling van de film mee. Nu zou je het je bijna niet meer voor kunnen stellen dat mensen zich, voor een het bekijken van film van tien minuten (in een filmtheater!) in hun zondagse kleding zouden hullen. Toen was dat kennelijk heel gewoon, film was nieuw en mensen vonden dat je er tijdens het bekijken van de film netjes uit moest zien. Film was ook een uitgaansgelegenheid, mensen hadden immers nog geen televisie. Het was ook best grappig om het volgende te lezen; (blz. 41) 'In ieder geval is de benaming "stomme film" nogal dom (zei William). (John McCabe:) Hij stamt uit de tijd dat de mensen nog dachten dat er ooit sprekende films zouden komen.' Als lezer weet je dus al meer dan de verhaalfiguren zelf. Dat maakt dat jij tegen de verhaalfiguren zou willen zeggen; Over een aantal jaren hebben jullie ook 'sprekende' films, hoor! Ook de auto was iets heel nieuws, in een heel Flatbush hadden maar heel weinig mensen een auto. Het was al heel wat als je autorijles nam.
Ik vond Boy een fijn en makkelijk boek om te lezen, maar de grote hoeveelheid namen die er in voor komen maakt het af en toe nog wel eens verwarrend; op de derde bladzijde werd uitgelegd wie Fontanelli was, maar pas op bladzijde 110 wordt zijn naam weer genoemd. Ik wist dus echt niet meer wie Fontanelli was.
Het taalgebruik is niet moeilijk, al zitten er soms wat lastige woorden tussen (zie: stijlbespreking). Het boek is wel dik, dus je leest het niet zomaar eventjes weg. Dat is voor langzame lezers als ik een groot nadeel. Dus als je een keer veel tijd hebt om een boek te lezen, lees dan dit boek. (Je moet dan wel Bernlef als schrijver kiezen, en in ieder geval Hersenschimmen ook lezen, anders mag je het niet lezen voor je lijst.)
Ik vind Boy wel een heel origineel boek, ik had volgens mij nog nooit eerder een boek gelezen dat zich in Amerika afspeelde, laat staan in 1906.
Ik ben door deze tekst wel geraakt, het verbaasde mij hoe de mensen in het boek omgingen met de rechtzaak van Boy. Hij had geen schijn van kans bij dit rechtssysteem en er was ook zo weinig onderzoek naar de zaak gedaan, als ik toen rechercheur was geweest had ik veel beter mijn werk gedaan. En ook als ik Boy's advocaat was geweest, dan had ik zijn zaak beter verdedigd. Maar ik denk dat het er in die tijd altijd zo aan toe ging, men wist immers zelfs de naam niet van Boy. Ik had echter niet gedacht dat een rechtzaak in 1906 zo zou verlopen.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen