U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : Boudewijn Büch - Brieven Aan Mick Jagger.
Deze versie komt van http://www.collegenet.nl/studiemateriaal/verslagen.php?verslag_id=96 en is laatst upgedate op Onbekend.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 3196 woorden.

Brieven aan Mick Jagger,

Boudewijn Büch.

Bibliografische gegevens

Titel: Brieven aan Mick Jagger
Auteur: Boudewijn Büch
Uitgeverij: De Arbeiderspers
Jaar van uitgave: 1988
Plaats van uitgave: Amsterdam
Druk: Eerste
Jaar eerste druk: 1988
Aantal bladzijden: 160

Titelverklaring

Het boek heet “Brieven aan Mick Jagger” omdat de hoofdpersoon van het boek een grote fan is van Mick Jagger. In zijn leven schrijft hij vele brieven aan Mick Jagger en vertelt hem over zijn gevoelens en gedachten, zaken die hij aan anderen niet durft te vertellen. In het boek worden deze gevoelens en gedachten ook beschreven, zoals ze ook in die brieven zijn beschreven. Hij vertelt deze dingen aan Mick Jagger omdat voor de hoofdpersoon Mick Jagger het belangrijkste in zijn leven is.
Ik vind het een goede titel omdat hij precies vertelt wat er in het boek staat. Hij dekt de hele lading van het boek, namelijk de gevoelens die hij in zijn brieven aan Mick Jagger vertelt.

Inhoud

Het boek gaat over een fan van de Rolling Stones en dan vooral van Mick Jagger. De naam van de hoofdpersoon wordt niet genoemd. Het boek vertelt over gebeurtenissen in het leven van de hoofdpersoon, waarbij Mick Jagger een belangrijke rol speelde.
Het boek begint bij het moment dat de ik-figuur fan wordt van Mick Jagger en gaat verder met de vrienden die hij heeft. Al deze vrienden zijn Rolling Stones-fans. Zijn beste vriend is Guido, een Indonesische jongen. Samen zitten ze vaak op zijn kamer om naar de Rolling Stones te luisteren. Ze beloven elkaar nooit een meisje te versieren, maar als de ik-persoon dat toch doet pleegt Guido zelfmoord.
Bovendien vertelt het boek over de moeilijkheden die de hoofdpersoon heeft met zijn omgeving, zoals zijn familie, omdat hij Stones-fan is. Volgens bijvoorbeeld zijn moeder is het alleen maar herrie en hij heeft vaak ruzie met haar omdat hij de muziek weer veel te hard zet.
Het laatste deel van het boek gaat over hoe de hoofdpersoon probeert het gat in zijn geheugen op te vullen. Dit gat is wat hij met Guido heeft gedaan op Guido’s kamer. Hij komt erachter dat hij sex heeft gehad met Guido en dat de verbroken belofte de oorzaak van Guido’s zelfmoord was.
Het boek eindigt als de hoofdpersoon volwassen is en een interview mag doen met Mick Jagger, iets waar hij al heel lang naar uitkeek.

Thema

Als je een idool hebt wordt je leven vaak door die persoon beheerst.

Motieven

In zijn hele leven denkt de hoofdpersoon voortdurend aan zijn idool, Mick Jagger. Bij bijna alles wat hij doet denkt hij aan Mick Jagger en hij praat er heel vaak over.
Bij bijna alles wat hij in het boek zegt of denkt noemt hij een liedje (of een zin uit een liedje) van de Rolling Stones.
De hoofdpersoon noemt zijn zoontje Mickey, naar Mick Jagger.
In het verhaal plegen twee van zijn vrienden zelfmoord. In beide gevallen wordt door de omgeving gezegd dat het door de Rolling Stones komt, dat die de jeugd agressief maken en daardoor zelfmoord gaan plegen. Ook de moeder van Mickey geeft de Rolling Stones de schuld van Mickey’s dood.
In zijn leven schrijft de hoofdpersoon vele brieven aan Mick Jagger, omdat hij alleen aan hem zijn gevoelens kan vertellen.
De hoofdpersoon heeft bijna alleen maar vrienden die ook fan zijn van de Rolling Stones.
Het boek heet “Brieven aan Mick Jagger”, wat een verwijzing is naar de brieven die hij naar zijn idool schreef en de invloed die zijn idool op zijn leven had.

Commentaar op het thema

Ik ben het op zich wel eens met het thema. Je ziet heel vaak dat beroemde mensen iemands leven kunnen gaan beheersen. Neem nou bijvoorbeeld al die meisjes die helemaal gek zijn van een jongensbandje, zoals de Backstreet Boys. Ze hangen hun kamer vol met posters en worden soms zelf verliefd. In tijdschriften lees je vaak :”Ik moet steeds aan hem denken en kan me niet concentreren op mijn schoolwerk.” Deze meisjes laten hun leven ook door hun idool beheersen, net zoals de hoofdpersoon in dit boek.
Maar, er zijn ook mensen die hun leven niet door hun idool laten beheersen. Die zijn gewoon fan van iemand en hoeven niet steeds aan diegene te denken. Zo iemand ben ik, denk ik.
Ik weet ook wel een heleboel beroemde mensen die ik goed vind, maar het is niet zo dat mijn leven door hun beheerst wordt. Ik draai de muziek, maar daar houd het wel mee op. Ik vind bijvoorbeeld de groep Van Dik Hout heel erg goed, maar ik hoef niet steeds aan ze te denken en ik ben ook niet verliefd op één van de leden van deze groep. Dat vind ik toch wat te ver gaan. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo ver zou gaan.
Dus, ik ben het wel eens met het thema, ook al komt het niet overeen met mijn persoonlijke situatie. Maar ik zie vaak genoeg mensen voor wie het wel opgaat, dus ik ben het wel eens met het thema.

Structuurelementen

1 Perspectief :

Het boek is geschreven vanuit een subjectief perspectief. Er is een ik-verteller en je komt alleen de gevoelens en gedachten van deze persoon te weten. Van de andere personen kom je niets te weten qua gevoelens en gedachten, behalve dan wat ze zeggen tegen de hoofdpersoon. Door het subjectief perspectief is de betrokkenheid van het boek hoog, je kan je goed inleven. Je weet precies wat de hoofdpersoon denkt en je kan daardoor ook beter begrijpen waarom d hoofdpersoon bepaalde dingen doet. Dit heeft als gevolg dat de spanning in het boek meer wordt, want je wordt meer geïnteresseerd in het verhaal. Je wilt weten hoe het afloopt met de hoofdpersoon en daarom blijf je lezen.
De betrouwbaarheid is laag, je komt het verhaal maar van één kant te weten. Je weet bijvoorbeeld wel wat de hoofdpersoon van zijn vriend Guido denkt en waarom hij zich op deze manier tegenover hem gedraagt, maar je weet niet wat Guido nou precies denkt. Je weet niet precies waarom hij zelfmoord pleegde, je kent alleen de verhalen van de andere personages.
Ik denk dat de auteur voor een subjectief perspectief heeft gekozen om het thema beter over te kunnen brengen. Door de hoge betrokkenheid begrijp je de hoofdpersoon beter en begrijp je dus ook beter waarom hij Mick Jagger zo goed vindt en waarom Mick Jagger zijn leven zo beheerst

2 Spanning :

De spanning in het boek is hoog, je wilt het boek graag uitlezen. Dit komt onder andere door de hoge betrokkenheid, maar ook door de stijl van schrijven van de auteur. Hij gebruikt namelijk bijna geen moeilijke woorden en ellenlange zinnen. Hierdoor lees je het boek makkelijk door en blijf je ook langer doorlezen, omdat het makkelijk te begrijpen is. Je wordt niet gehinderd door moeilijke woorden die je niet begrijpt. Daardoor kun je het verhaal ook beter volgen.
Het effect van de hoge spanning op mij is dus dat je het boek sneller uitleest, je blijft geboeid door de gebeurtenissen in het boek.

3 Chronologie :

Het boek heeft een wisselende chronologie. Het boek bestaat uit twee delen : De jeugd van de hoofdpersoon en als hij volwassen is. De gebeurtenissen uit deze twee periodes wisselen elkaar steeds af. De ene keer lees je over de vriendschappen in zijn jeugd en de andere keer over zijn relaties als hij volwassen is en dan weer verder over zijn jeugd. Het verhaal wordt dus niet chronologisch verteld, de perioden wisselen elkaar af. Het effect is dat het soms wel wat verwarrend is, maar over het algemeen is het wel goed te lezen. Je komt niet alleen zijn jeugdervaringen te weten, maar ook de gevolgen hiervan in zijn latere leven en dat is wel een voordeel.

4 Figuren :

De hoofdpersoon is een open figuur, hij is geen stereotype en maakt een karakterontwikkeling door. In het begin van het boek is hij nog jong, een jaar of 15-16, denk ik, en is min of meer “onschuldig”, d.w.z. hij heeft nog weinig problemen maakt zich niet zoveel zorgen. Als hij volwassen is heeft hij echter meer problemen, hij is onder andere verslaafd aan de drugs en heeft problemen met zijn verleden : Hij heeft het moeilijk dit te verwerken. Bovendien weet hij niet meer precies wat er nou allemaal was gebeurd met Guido en hem. Dit is een wit gat in zijn geheugen en in het laatste gedeelte van het boek gaat hij hiernaar op zoek.
De overige personen zijn gesloten figuren, ze maken geen karakterontwikkeling door; ze blijven het hele boek hetzelfde.
Ik denk dat de schrijver de hoofdpersoon een open figuur heeft gemaakt om het boek boeiend te houden. Als de hoofdpersoon ook een gesloten figuur zou zijn, dan zou het boek lang niet zo boeiend zijn, omdat je dan niet leest over de karakterontwikkeling van de hoofdpersoon, wat ik het meest boeiende deel van het boek vind. Ik vind het dus een goede keuze van de auteur, want het boek wordt er boeiender door.

Informatie over de auteur

1 Biografische gegevens :

Boudewijn Büch werd geboren in 1948 in Den Haag. Hij heeft enkel broers en zijn vader en moeder hebben een slecht huwelijk. Zijn vader is Duitser van oorsprong en was een held in de Tweede Wereldoorlog. Later blijft hij echter zo in de ban van de Tweede Wereldoorlog dat hij een ramp wordt voor het gezin. Zijn ouders scheiden op een gegeven moment en zijn vader hertrouwt nog enkele keren.
Boudewijn Büch is zelf nooit getrouwd, maar heeft wel een relatie gehad met een oudere vrouw, waaruit een kind voorkomt : Zijn zoontje Mickey. Als Mickey 5 jaar oud is overlijdt deze aan een hersentumor. Al deze gebeurtenissen spelen een grote rol in zijn boeken.
Hedendaags is Boudewijn Büch niet alleen schrijver, maar ook dichter, journalist, criticus en tv-presentator. Hij is bovendien, sinds zijn jeugd, een groot fan van Mick Jagger.

2 Informatie over het werk :

Boudewijn Büch heeft verschillende soorten boeken geschreven, ten eerste romans en bovendien nog essays, reisverhalen en gedichtenbundels. Zijn romans lijken autobiografisch te zijn, maar in bijvoorbeeld “De kleine blonde dood” vermeld hij : “Iedere gelijkenis van figuren in dit boek met bestaande personen moet worden beschouwd als een gelukkig of ongelukkig toeval.” In een interview vertelde hij dat zijn boeken inderdaad autobiografisch zijn, maar dat hij er enkele dingen erbij heeft verzonnen.
Zijn meest bekende boek is “De kleine blonde dood” uit 1982. Over dit boek is ook een film gemaakt. Andere boeken die hij schreef zijn, o.a., “De blauwe salon” (1981), “Eilanden” (1981), “Weerzien” (1984), “Het dolhuis” (1987) en “Brieven aan Mick Jagger”(1988).
Veel voorkomende onderwerpen in zijn werk zijn vooral zijn eigen herinneringen, aan zijn jeugd en welke invloed die herinneringen op hem hebben als hij volwassen is. Enkele voorbeelden hiervan zijn : De omgang met zijn vader (in “De kleine blonde dood”), zijn zoontje Mickey (ook in “De kleine blonde dood”), het gekkenhuis waar hij in heeft gezeten (in “Het dolhuis”) en zijn liefde voor Mick Jagger (in “Brieven aan Mick Jagger”).
Het taalgebruik van Boudewijn Büch is altijd vrij makkelijk. Hij gebruikt geen moeilijke woorden of hele lange, onbegrijpelijke, zinnen. Zijn boeken zijn makkelijk te lezen.

3 Informatie over de thematiek :

De boeken van Boudewijn Büch gaan eigenlijk allemaal over hetzelfde : Hoe zijn ervaringen in zijn jeugd invloed hebben op zijn denken en zijn gedrag als hij volwassen is. Je zou dus kunnen zeggen dat Büch’s hoofdthema is : Het verleden werkt door in het heden. Hij werkt dit thema uit aan de hand van verschillende jeugdervaringen en beschrijft dan vervolgens zijn gedrag als hij volwassen is.
In dit boek (Brieven aan Mick Jagger) vertelt hij over het fan zijn van Mick Jagger in zijn jeugd en alle dingen die hij daardoor meegemaakt heeft. Doordat hij ook af en toe vertelt over zijn latere leven kom je er achter welke invloed dit heeft op dit latere leven.

4 Informatie over zijn populariteit :

De boeken van Boudewijn Büch worden heel verschillend ontvangen : De meeste critici vinden zijn boeken maar niks. Als reden hiervoor ben ik het meeste tegengekomen dat hij eigenlijk niet veel vertelt in zijn boeken, maar dat hij meer herinnert. Bovendien zou hij zich helemaal niet inleven in de personages in het boek, hij zou te oppervlakkig blijven. De meeste recensies die ik heb gelezen waren negatief over zijn boeken. Maar, blijkbaar vindt het publiek zelf hem wel goed. Hij heeft immers veel boeken geschreven, die ook goed verkopen. Van een boek is zelfs een film gemaakt, en dat vind ik wel een teken dat het publiek het een goed boek vond.

Commentaar op het boek

“Een nare zeiklijster, ben ik.” Dit zegt Boudewijn Büch in een interview naar aanleiding van zijn theatervoorstelling. Hij zegt dit omdat hij nooit vrolijk lijkt te zijn en in zijn theatervoorstelling (en ook in zijn boeken) vertelt hij enkel over zichzelf, zijn eigen problemen. Ik heb zijn boek “Brieven aan Mick Jagger” gelezen, wat ook over zichzelf gaat, namelijk over zijn fan-zijn van de Rolling Stones en dan vooral Mick Jagger.
Ik vond “Brieven aan Mick Jagger” een heel goed boek en in deze tekst ga ik vertellen waarom. Bovendien ga ik proberen iedereen ervan te overtuigen : “Brieven aan Mick Jagger” moet je lezen !

Een eerste argument contra voor dit boek is dat alleen de hoofdpersoon een open figuur is en een karakterontwikkeling doormaakt. De overige personen zijn gesloten. Dit vind ik een nadeel omdat ik ook wel wat over de andere personen te weten zou willen komen, zoals bijvoorbeeld hoe zijn tegen de hoofdpersoon aankijken. Dit wordt in het boek niet verteld en dat vind ik jammer.
Je leest bijvoorbeeld over de mening van de hoofdpersoon over zijn beste vriend Guido, maar je komt niet te weten wat Guido nou eigenlijk precies denkt van de hoofdpersoon.
Bovendien is de chronologie van het boek af en toe wat verwarrend. Doordat heden en verleden elkaar afwisselen raak je soms wat in de war. Je bent bijvoorbeeld net over zijn jeugdervaringen aan het lezen en dan komen zijn ervaringen in zijn toekomstige leven er weer doorheen. Dat is af en toe best wel irritant, omdat je net zo verdiept was in de jeugdervaringen en nu moet je weer overspringen op zijn hedendaagse leven. Als je dan daar weer in verdiept bent komt zijn jeugd er weer doorheen.
Maar, het boek heeft natuurlijk ook goede kanten. Het beste punt van het boek vind ik het subjectieve perspectief. Dit perspectief zorgt ervoor dat je je goed in kan leven in de hoofdpersoon, ook al ken je zijn gevoelens zelf niet. De hoofdpersoon is namelijk een hele grote fan van Mick Jagger en ikzelf heb niet zo’n idool. Ik weet dus zelf niet hoe dat nou voelt. Maar, in dit boek wordt dit zo goed beschreven dat ik begrijp waarom iemand zo idolaat kan zijn van een beroemd persoon en begrijp ik ook waarom de hoofdpersoon op deze manier handelt, namelijk dat hij zijn hele leven in het teken laat staan van Mick Jagger.
Het boek is ook erg boeiend. Het is in zo’n stijl geschreven dat je door blijft lezen en graag wilt weten hoe het verhaal afloopt. Dit wordt voornamelijk veroorzaakt doordat je je goed kunt inleven, maar een andere oorzaak is het makkelijke taalgebruik. Doordat er geen onbegrijpelijke zinnen of woorden in het boek staan kan je lekker doorlezen en blijft het boeiend. Moeilijke boeken zijn meestal erg saai, omdat je er niet doorkomt. Maar bij dit boek is daar dus geen sprake van, je leest het juist lekker snel door.
Daarnaast heeft het boek een goede titel. De titel “Brieven aan Mick Jagger” dekt de hele lading van het boek. Als je het boek niet hebt gelezen verwacht je bij de titel een boek over iemand die brieven heeft geschreven aan Mick Jagger en daar dus blijkbaar fan van is. Als je het boek leest merk je dat het daar inderdaad over gaat. Dat is een voordeel, want als je in de bibliotheek staat en je moet een boek uitkiezen ga je vaak af op de titel. Als je een titel leest verwacht je een bepaald verhaal en als die verwachting je aanstaat ga je het boek lezen. Als die verwachting overeenkomt met wat er ook werkelijk in het boek staat is dat erg leuk, want dan vind je het boek meestal ook leuk, anders was je er niet aan begonnen.
Tenslotte heeft het boek een thema dat me aanspreekt. Ik lees vrij vaak in tijdschriften over meisjes die helemaal gek zijn op een beroemd persoon en die dan hun hele leven door zo iemand laten beheersen. Ik vraag me dan altijd af hoe dat zo ver kan komen. Nadat ik dit boek heb gelezen begrijp ik dat beter. Het thema van dit boek is dus goed uitgewerkt, want je kan je inleven in een situatie die je helemaal niet vertrouwd is, waar je zelf nog nooit in terecht bent gekomen.
Als je de argumenten pro en contra tegen elkaar afweegt kom ik tot het volgende : Dat de schrijver alleen de hoofdpersoon open heeft gemaakt is jammer, maar geen onoverkomelijk probleem. Het wordt ruimschoots goedgemaakt doordat het thema zo goed is uitgewerkt, zodat je een situatie begrijpt die je zelf niet kent. Het argument contra dat de afwisseling van heden en verleden wat verwarrend is wordt goedgemaakt door de makkelijke taal. Het is dan wat vervelend om iedere keer over te springen naar een andere tijd, maar door de makkelijke taal ben je al gauw weer in de tijd verdiept en kan je lekker snel doorlezen. Dat de titel goed is, is bovendien een leuke bijkomstigheid.
Het belangrijkste argument pro vind ik dat je je goed in kunt leven. Ik vind het voor een boek heel belangrijk dat je je goed in kunt leven, anders vind ik er al gauw niet zoveel meer aan. Dit boek had een onderwerp wat ik zelf niet kende en toch kon ik me goed inleven in de situatie van de hoofdpersoon. Dat vind ik heel erg goed van de auteur.

Dus, “Brieven aan Mick Jagger” is een boek wat het zeker verdient om gelezen te worden, omdat je je heel goed in kunt leven, ook al ben je niet vertrouwd met de situatie waarin de hoofdpersoon zich bevindt. Doordat je je zo goed in kunt leven blijft het boek toch boeiend. Lezen dus !

Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen