|
U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : Wendy Orr - Peeling The Union.
Deze versie komt van http://www.studentsonly.nl/uittreksels/bv.asp?BvID=479 en is laatst upgedate op Onbekend. De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 5365 woorden. |
Bibliografie Titel: Van uien schillen moet je huilen Auteur: Wendy Orr Oorspronkelijke titel: Peeling the union Vertaler: Bea de Koster Jaar van uitgave Engels: 1996 Jaar van uitgave Nederlands: 1998 Uitgever: Houtekiet Fontein Aantal bladzijden: 176 Samenvatting B) Korte uitleg waarom we dit boek gekozen hebben Miriam was op de jongerenafdeling van de bibliotheek om te kijken of er een leuk boek stond. Toen zag ze dit boek staan, ‘van uien schillen moet je huilen’ staan. Ze vond de titel wel mysterieus klinken. Nadat ze de achterkant van het boek gelezen had, leek het haar wel een aangrijpend boek. Ze raadde Lisanne aan om dit boek ook te gaan lezen. Dus ging Lisanne naar de bibliotheek om het boek te lenen. Helaas was het uitgeleend door een docent die het boek ook nog eens te laat terugbracht. Uiteindelijk kreeg Lisanne het boek ook in haar bezit en kon ze beginnen met lezen. Miriam en Lisanne vonden het allebei wel een mooi boek en daarom hebben we besloten om het voor ons leesverslag te gebruiken. C) Eerste persoonlijke reactie Omdat onze meningen over dit boek niet veel van elkaar verschillen, hebben we besloten om ze samen te beschrijven. We vinden het boek droevig en aangrijpend. Het zal je maar gebeuren, dat je een auto-ongeluk krijgt waardoor je leven een totaal nieuwe wending krijgt. Wat je het liefste deed, karate, zal je nooit meer kunnen doen. Je hebt een bijna dood ervaring achter de rug. Je hebt het gevoel dat je maar beter dood kunt zijn, dat je de mensen om wie je geeft kwetst en dat je ze met jou mee naar de afgrond sleurt waardoor ze je laten vallen. Het onderwerp van dit boek is origineel, diepzinnig en ook ingewikkeld. In het boek komen veel medische termen voor die je niet allemaal begrijpt en de zinnen zijn soms moeilijk geformuleerd. Het is een boek waar je echt met je volle aandacht bij moet zijn als je het leest, maar daardoor kun je je goed inleven. D) Korte samenvatting van de inhoud Anna Duncan is 17 jaar oud. Ze is een sportieve meid en houdt haar hele leven al van karate. Later wil ze lerares lichamelijke opvoeding worden. Op een dag, als Anna terugkomt van een karatetoernooi, krijgt ze een zeer ernstig auto-ongeluk. Ze herinnert zich er niets meer van. Ze heeft haar duim en haar voeten gebroken en ze heeft een gesloten schedeltrauma. Een paar weken later constateren de artsen echter dat Anna een gebroken nek heeft in plaats van een gekneusde nek. Anna slikt de ene pijnstiller na de andere, maar het helpt niet echt. Verschillende dokters onderzoeken haar en ze vinden allemaal dat Anna geluk heeft gehad. Al denkt ze daar zelf anders over. ‘ `t Klinkt vreselijk, maar misschien is dit een zegen voor je – soms is er een trauma voor nodig om ons duidelijk te maken waartoe we in staat zijn als we alles op alles zetten.’ Wat bof ik weer. Ik word nog gek van al dat boffen. Bij Spoedgevallen begon het al: goed dat die snee niet in je oog was, goed dat je tanden niet uitgevallen zijn na die klap op je kin, en dat ik mijn nek niet gebroken heb is zo’n bof bof bof dat ik in juichen uit zou moeten barsten zoals in de lottoreclame.’ Toen Anna het auto-ongeluk kreeg, zat haar vriend Hayden achter het stuur. Een andere auto reed tegen hun auto aan. De bestuurder van de andere auto, Trevor Jones, en Hayden mankeerden niets. Hayden voelt zich schuldig tegenover Anna en is daarom heel lief voor haar. Hij komt Anna vaak opzoeken in het ziekenhuis. Verder komen haar familie en haar twee beste vriendinnen, Caroline en Jenny, vaak langs. Caroline en Jenny brengen ook veel cadeautjes voor Anna mee, vooral Caroline. Caroline heeft het gevoel dat ze de beste vriendin moet zijn en ze wil dat iedereen dat denkt. Wanneer ze het gevoel krijgt dat het niet meer lukt laat ze Anna vallen. Jenny krijgt een vriend, Costa, ze vind hem het einde van de wereld. Ze praat veel over hem met Anna. Jenny is een lieve, eerlijke vriendin met wie Anna over alles kan praten. Als Anna naar huis mag, moet ze nog veel geholpen worden. Ze kan zichzelf nog niet aankleden en om haar nek moet ze een frame dragen. Anna’s moeder wil tijdelijk stoppen met werken als Anna weer thuis komt wonen. Daarom neemt ze Luke in dienst. Hij studeerde rechten maar is daar mee gestopt omdat hij dacht dat zijn leven daarvoor niet bestemd was. Luke zag Anna en hij was opslag verliefd op haar, ondanks haar verwonde uiterlijk. Anna ziet hem in het begin echter als gewoon een vriend. Ze herstelt langzaam, terwijl iedereen verwacht dat het hele geneesproces snel verloopt. Op school komt ze veel achter te lopen terwijl ze in het laatste jaar zit. Uiteindelijk besluit ze om haar examen over twee jaar te spreiden. Anna wil steeds dat Hayden haar zoent maar dat doet hij maar niet. Ze denkt dat Hayden haar niet zoent omdat ze lelijk is, tenminste dat vindt ze zelf. Het blijkt dat hij bang is haar nek te breken. Anna wil een nieuwe frisse uitstraling. Als ze bij de kapper de deur uitgaat, ziet ze Trevor Jones lopen. Ze herkent hem maar hij ziet haar niet. Dan krijgt ze een déja-vu over het ongeluk waardoor ze er achter komt hoe het precies gebeurd is. Hierdoor weet ze dat ze niet verliefd is op Hayden, maar dat ze weer wil leven zoals vroeger en dat was met Hayden. Maar dat kan nu niet meer en daarom maakt Anna het uit met hem. Dan ziet ze Luke staan en ze weet dat ze verliefd op hem is en hij op haar. Ze heeft de rokken van een ui van zich afgegooid, om te beginnen met een nieuw leven. E) Bespreking van de verhaalaspecten Fictie en werkelijkheid De schrijfster Wendy Orr heeft zelf ook een ernstig auto-ongeluk gehad, en haar ervaringen daarvan, het genezingsproces en alle medische problemen heeft ze in dit boek verwerkt. Het boek is dus aan de werkelijkheid ontleend, maar hoewel het een belangrijke gebeurtenis uit Orr’s leven verteld, is het niet autobiografisch, omdat er fictieve personen in spelen en er zijn natuurlijk hele delen omheen verzonnen. Omdat het verhaal zich in Australië afspeelt, een maatschappij die veel op de onze lijkt, en in deze tijd, lijkt het veel op de realiteit. Het kostte me niet veel moeite om me het leven daar voor te stellen. Ook ernstige auto-ongelukken zijn hier dagelijks aan de orde, hoewel je er weinig van merkt, totdat het jezelf of een naaste overkomt. In dit boek overkomt het de hoofdpersoon Anna, een meisje van zeventien, dus net iets ouder dan ik ben. Het verhaal is fictie, maar doordat de gebeurtenissen en personen zo op de werkelijkheid lijken, is het heel erg realistisch, zodat ik me er heel erg goed in kon inleven. Spanning en open plekken In dit boek komt geen echte spanning voor. Dat is ook niet de bedoeling van de schrijfster. Natuurlijk blijf je je afvragen of Anna het wel overleeft en of ze weer helemaal geneest maar dat is geen echte spanning. In dit boek komen wel open plekken voor maar ik denk dat die in alle boeken wel voorkomen. Er komen ook veel vragen bij je op. Zoals, hoe komt het dat Anna wel gewond is en Hayden en Trevor niet? Zal Anna ooit nog kunnen karaten? Waarom zoent Hayden Anna niet? Waarom verzwijgt Anna dingen tegenover haar dokters? Waarom dachten de dokters in het begin dat Anna haar nek niet gebroken had? Waarom krijgt Trevor alleen maar een geldboete voor het ongeluk terwijl Anna nooit meer karate zal kunnen beoefenen en ernstig gewond is geraakt? Op sommige vragen krijg je beter antwoord dan op andere. Er zijn zelfs vragen die onbeantwoord blijven. In dit boek komen ook veel terugblikken voor. Zo krijgt Anna bijvoorbeeld een déja-vu waardoor ze zich herinnert hoe het ongeluk gebeurd is. Ook gaat de schrijfster soms over op een andere verhaallijn. Meestal kom je dingen te weten door een ‘verteller’. Maar soms krijg je de gedachtes van Anna te weten waardoor je je inbeeldt dat je haar bent. Personages De hoofdpersoon van dit verhaal is Anna, tot het ongeluk een normaal, sportief meisje van 17 jaar met redelijk veel vrienden. Haar doel is het accepteren dat ze met lichamelijke gebreken door het ongeluk haar verdere leven moet voortzetten. Ook probeert ze die gebreken in aantal en ernstigheid te verminderen. Anna heeft moeite om haar doel te bereiken, daar wordt ze tobberig van en raakt ze een beetje het contact met de buitenwereld kwijt, hoewel ze wel doorzettings-vermogen heeft. De helpers zijn Jenny, Luke en Anna’s ouders. Zij steunen Anna en geven haar een gevoel van eigenwaarde. Zij laten Anna niet vallen, hoewel ze zelf ook zorgen hebben en Anna helemaal geen aandacht daarvoor heeft. De grootste tegenstander is niet een persoon, maar Anna’s eigen lichaam. Ondanks alle therapiën herstelt het niet of heel erg langzaam. Anna heeft altijd pijn. Andere mensen die ze bijvoorbeeld op straat tegen komt, kijken haar na, waardoor ze het gevoel krijgt dat ze niet normaal is. Hierdoor wordt het voor haar extra moeilijk om haar gebreken te accepteren. Ook Hayden is een tegenstander, omdat hij Anna niet aan aanraakt. Anna denkt dat dat door haar komt. Hayden is echter gewoon bang. . Maar ook is Anna een tegenstander van zichzelf: ‘Er zijn twee Anna’s. De een doet mee met het gekwetter aan de oppervlakte van het dagelijks leven. Ze is vriendin, dochter, patiënt. Deze Anna weet dat als je sterk en vrolijk bent, en als je het spel eerlijk speelt, dat je dan wint en lang en gelukkig leeft’... ‘De andere Anna heeft geen begrenzing, geen vaste rol. Ze is een vormeloze klodder die alleen maar is. Ze is een zwart gat van pijn en ellende en wanhoop, dat alle vriendschap en beleefdheid opzuigt tot op de bodem. Ze zweeft boven en rond en achter de vrolijke Anna, en dreigt haar uit te wissen, op te slokken in het absolute niets. En soms denk ik dat zij de ware ik is, maar dat kan niet waar zijn, dat laat ik niet gebeuren, ik ben al zo lang die eerste Anna, het is de enige manier die ik ken om mezelf te zijn.’ Opbouw Dit verhaal staat in logisch-chronische volgorde. De gebeurtenissen staan in volgorde zoals ze gebeuren. Je krijgt wel één terugblik. Het verhaal gaat over Anna die een ongeluk krijgt en daarna weer beter probeert te worden. Het begint met het einde van het ongeluk. Het ongeluk zelf is al gebeurd en ze wordt naar de ambulance gebracht. Van het ongeluk zelf kan ze zich niets meer herinneren. Als Anna weer bijna beter is besluit ze dat ze een heel ander leven wil gaan leiden dan haar leven voor het ongeluk. Door het ongeluk is ze erg veranderd. Ze vindt dat dat alleen maar kan als ze ook een nieuw uiterlijk heeft. Daarom besluit ze om naar de kapper te gaan. Als ze terugloopt ziet ze Trevor Jones lopen. Ze heeft hem nog nooit gezien maar ze herkent hem. Die nacht krijgt ze een droom over het ongeluk. Al haar herinneringen komen weer terug. Het verhaal is een in medias res. Het begint midden in een gebeurtenis. Het ongeluk is gebeurd maar Anna moet nog naar de ambulance gebracht worden. Hierdoor is er al meteen een spanning. Zal ze het redden of niet? Deze spanning blijft nog een groot deel van het boek. Pas halverwege het boek is het echt zeker dat Anna het overleeft. Daarvoor had ik echter al wel het vermoeden dat ze het zou overleven. Waar zou het einde van het boek anders over gaan. Tijd Het verhaal speelt zich af in het heden, dus we hoefden geen rekening te houden met verschillen in denken, voelen en gedrag. De vertelde tijd is ongeveer een jaar, dat is best lang en in die tijd verandert Anna heel erg. In het begin heeft ze net het ongeluk gehad, veel pijn en ligt ze helemaal overhoop met zichzelf. Een jaar later is haar lichaam voor een deel hersteld en weet ze weer wat ze wil met haar verdere leven. De verteltijd is 176 bladzijden. In het verhaal komt één heel duidelijke flashback voor, namelijk het moment waarop Anna Trevor Jones ziet en ze zich daardoor het ongeluk herinnert. Terugverwijzingen komen vaak voor. Vaak worden ze gebruikt in vergelijkingen van nu met vroeger, want Anna vergelijkt vaak hoe ze leefde voor het ongeluk met haar leven nu, waar veel verschil in zit. Tijdsprongen en tijdverdichtingen komen ook veelvuldig voor, maar ze slaan meestal niet zo’n lange tijd over. Meestal gebeurt dit bij nieuwe alinea’s en nieuwe hoofdstukken. Er wordt ook vaak versneld en vertraagd, dit is om het verhaal niet te langdradig te maken en om de belangrijke gebeurtenissen wel goed te laten overkomen. Het verhaal is dus niet-continu, maar het is wel een logisch-chronologische volgorde. Thema en motieven Het thema van dit boek is: hoe krijg ik mijn leven zo snel mogelijk weer op orde na een ernstig ongeluk? Anna is eigenlijk in het hele boek bezig om haar leven weer op orde te krijgen. Ze heeft een ongeluk gehad en probeert er weer bovenop te komen. In het begin is ze heel erg negatief. Ze vraagt zich steeds af waarom ze niet dood is gegaan. Waarom zij gewond is geraakt en niet iemand anders. Daarna wil ze, dat haar leven weer net zo wordt als vroeger, net als voor het ongeluk. Ze denkt dat ze verliefd is op Hayden, want dat was ze voor het ongeluk ook. Zodra ze hoort dat ze nooit meer zal kunnen karaten, wil ze een heel nieuw leven beginnen. Ze wil alles anders doen dan voor het ongeluk. Daarom laat ze ook haar haren knippen. Dan krijgt Anna een flashback waardoor ze erachter komt dat ze niet verliefd is op Hayden, maar dat ze gewoon haar oude leven terug wil. Ze wil niet degene zijn die op de brancard weggedragen wordt, maar degene die aan de zijkant toe te kijken staat. De avond erna maakt ze het uit. Een paar dagen later krijgt ze verkering met Luke. Een jongen die ze na haar ongeluk heeft leren kennen. Vertelsituatie De vertelsituatie in dit boek is de ikvertelsituatie. De ikpersoon is in dit boek de hoofdpersoon, Anna. Alle gebeurtenissen zijn vanuit haar persoon en mening beschreven. Je komt ook veel gedachten en gevoelens van Anna te weten, van andere personen helemaal niet. Je weet bijvoorbeeld helemaal niet hoe Luke denkt, en daardoor kun je ook niet zijn gedrag verklaren. Zo wordt wel de spanning opgebouwd, want je komt het pas te weten als de hoofdpersoon iets te weten komt. Ruimte Het verhaal speelt zich op verschillende plaatsen af. In het begin speelt het verhaal zich vooral in het ziekenhuis af. Dat geeft een extra droevige indruk op het geheel. Anna ligt in het ziekenhuis en alle andere personages komen haar opzoeken. Ze vertellen haar dingen die op andere plaatsen hebben plaatsgevonden maar dat zijn geen belangrijke dingen. Zo vertellen haar vriendinnen bijvoorbeeld over school, jongens en dingen die gebeurt zijn, maar daar draait dit boek niet om. Na een tijdje mag Anna het ziekenhuis uit en naar huis. Het verhaal speelt zich dan bij haar thuis af. Natuurlijk moet ze nog vaak voor onderzoeken naar het ziekenhuis waardoor ziekenhuizen nooit helemaal van de voorgrond verdwijnen. Als het wat beter gaat met Anna, gaat ze ook soms naar cafés of naar haar eigen achtertuin. Dit zijn echter geen belangrijke ruimtes. Het zijn een soort ‘bijruimtes’. F) Grondige beschrijving van je leeservaringen Onderwerp - Het onderwerp, na een ernstig ongeluk je leven weer proberen op te bouwen, spreekt mij erg aan. Ik had er nog nooit iets over gelezen en omdat ook niemand die ik goed ken zoiets heeft meegemaakt wist ik er ook niks vanaf. Over dit onderwerp denk ik liever niet na, je hoopt dat zoiets jezelf niet overkomt. Eigenlijk was dus alles waar dit boek over gaat nieuw voor mij. - Ik heb door het lezen van dit boek heel veel verschillende dingen geleerd. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat artsen zo ongenuanceerd kunnen reageren op iets wat voor iemand heel erg is. Ook heb ik nu een idee hoe het er in een buitenlands ziekenhuis aan toe kan gaan, in dit boek was dat echt extreem slecht geregeld. Maar vooral heb ik veel geleerd over hoe je het beste met iemand die een ongeluk heeft gehad kan omgaan en wat er in die mensen zelf omgaat. Hoe moeilijk het is om weer enigszins terug te komen in het oude leven, om begrip te krijgen en vooral het zelf te kunnen accepteren dat je niet alles meer kan wat vroeger vanzelf ging. - Ik had best gedacht dat een ernstig auto-ongeluk een mensenleven kan verwoesten, maar dat het zo ingrijpend zou zijn en dat er zoveel problemen omheen ontstaan, kon ik me voordat ik dit boek gelezen had echt niet indenken. Ik ben dus niet echt anders over het onderwerp gaan denken, maar ik weet er nu meer over. - Ik had van tevoren nog niet echt een verwachting over hoe het onderwerp zou worden uitgewerkt, omdat ik er nog geen andere boeken over gelezen had. Op zich is de uitwerking wel logisch, een soort dagboek van de revaliderende Anna, waarin zowel de gebeurtenissen als haar gedachten en gevoelens in voorkomen. Het verhaal is namelijk vanuit Anna geschreven. Dat is niet een verrassende uitwerking, maar voor dit onderwerp volgens mij wel een heel goede keuze, het lijkt zo heel erg op de realiteit. - De mening die uit dit boek over het onderwerp blijkt is dat het heel erg moeilijk is om te kunnen accepteren dat je met beperkingen je leven moet voortzetten. Die mening zal ik zeker niet tegenspreken, want ik heb er geen idee van hoe dat is. - Er werd heel veel aandacht besteed aan Anna’s relatie met Hayden en later Luke, dat had van mij wel iets minder gemogen, hoewel het wel goed Anna’s acceptatie aangeeft en haar geestelijke veranderingen. Meer aandacht had misschien besteed kunnen worden aan de acceptatie van Anna als ze na een paar maanden weer naar school gaat, hier wordt eigenlijk niks over geschreven en dat vind ik wel jammer. Gebeurtenissen - Ik vind dat dit boek voldoende gebeurtenissen bevat om boeiend te blijven. In het begin krijgt Anna Duncan een ongeluk waardoor ze in het ziekenhuis belandt. In de tijd dat ze in het ziekenhuis ligt en dat ze er net uit is, leer je de meeste personen die in dit boek voorkomen kennen. Je krijgt een eerste indruk van hen. Je komt veel van Anna’s gedachtes te weten waardoor je haar goed gaat begrijpen. Om het boek boeiend te houden, kom je ook veel te weten over de mensen met wie Anna omgaat. Als er met Anna even niets gebeurt, gebeurt er wel iets met iemand uit haar omgeving. - Ik vind dat de gebeurtenissen logisch uit elkaar voortvloeien. Eerst krijgt Anna een ongeluk en ze belandt in het ziekenhuis. Het lijkt allemaal niet zo ernstig te zijn maar dan blijkt dat de dokters zich vergist hebben. Het humeur van Anna gaat hierdoor sterk achteruit. Dan laat één van haar beste vriendinnen haar vallen waardoor ze nog chagrijniger wordt. Anna wordt naar haar zin niet snel genoeg beter. Als ze echt onder aan de put is, begint ze er langzaam weer bovenop te komen, mentaal en fysiek. - De gebeurtenissen zijn dramatisch, boeiend en origineel. Het is nogal wat, een ongeluk krijgen wat niet eens jouw schuld is, maar waardoor je datgene wat je het liefste doet nooit meer zult kunnen beoefenen. Bovendien beland je in een ziekenhuis waar je buiten de bezoekuren om niets anders kunt doen dan nadenken en kletsen met vrouwen van middelbare leeftijd. Ik denk dat deze gebeurtenissen voor Anna nogal schokkend waren. - -Het is nogal droevig als je een ongeluk krijgt waardoor je de dingen die je wilt doen, niet meer kunt doen. Eén van je beste vriendinnen laat je vallen. -Aangrijpend; het zal je maar gebeuren, dat je de dingen die je nu met plezier doet, nooit meer zult kunnen doen. Je moet er niet aan denken en je kunt het je niet voorstellen. -Diepzinnig; in het boek komen veel gedachtes voor. Deze gedachtes zijn moeilijk te begrijpen en ze gaan niet over koetjes en kalfjes. -Ingewikkeld; je woordenkennis voor dit boek moet vrij hoog zijn en veel zinnen zijn moeilijk geformuleerd. Tijdens het lezen moet je je volledige aandacht erbij houden, anders snap je er niets meer van. Het is geen boek om ‘s avonds in bed te lezen. - De gebeurtenissen hebben ons wel aan het denken gezet. We kunnen het ons alleen niet voorstellen dat we nooit meer zouden kunnen volleyballen, zwemmen of een andere sport beoefenen. Het lijkt ons verschrikkelijk om weken in het ziekenhuis te liggen en allemaal onderzoeken te moeten ondergaan. Wij zelf zijn bijna nooit ziek. Eén dag in bed moeten blijven liggen vinden we al saai, laat staan een paar weken. We denken dat iedereen die dit boek leest over deze dingen na gaat denken. Maar over de meeste boeken die je leest ga je na denken. - ‘Je kent me eigenlijk niet – ik ben de chauffeur van die auto die jullie aanreed in januari. Trevor Jones.’ De telefoon glijdt uit mijn hand. ‘‘t is misschien een beetje laat,’ gaat hij verder,’ maar ik vond dat ik mijn excuses aan moest bieden – je hebt er geen idee van hoe beroerd ik me voel. Ik heb er nachtmerries van.’ Mijn stem is schor, een kruising tussen fluisteren en huilen. ‘Ik ook.’ Dat moedigt hem blijkbaar aan. Beseft hij dan niet dat hij mijn nachtmerrie is? Hij praat nu veel sneller. ‘Ik ben naar een psychologe gegaan… om kort te gaan. Ik dacht dat ik er misschien uit kon komen als ik je ontmoette. Als jij het aankunt.’ Dat is te veel! Het is niet eerlijk. Het is echt te veel! ‘Ik weet het niet.’ Verdomme, nu huil ik weer, en hij zal het vast merken. Ik wil niet dat hij het merkt, maar ik kan niet praten, mijn stem is onvast. En het gevoel van toen ik hem zag, die keer komt, weer opzetten. Met ‘m praten alleen al maakt me aan het rillen, mijn hart bonst, ik heb het koud en ik voel me misselijk. Maar ik hoef het niet te doen. ‘Ik geloof niet dat ik dat kan. Het spijt me.’ ‘o. Wel, oké, geeft niks. Mag ik je mijn nummer geven voor het geval je van mening verandert?’ Mijn hersens zijn zo sloom dat ik het nummer gehoorzaam noteer, en het niet aan stukken scheur tot ik opgehangen heb. Trevor Jones vraagt me van zijn nachtmerries te genezen! En ik dan – ik ben toch het slachtoffer! En misschien vond ik mezelf vroeger zo sterk, maar dat is alvast één ding dat me geleerd heeft –ik ben nog niet half zo sterk als ik wel dacht. Er zijn nu eenmaal dingen die ik niet kan, en dit is er één van.’ Deze gebeurtenis heeft het meeste indruk op mij gemaakt. Trevor Jones belt Anna, maanden na het ongeluk op, om zijn excuses aan te bieden. Persoonlijk vind ik dat wel een beetje laat. Maar goed, beter laat dan nooit. Als hij Anna belt, vraagt hij of zij hem van zijn nachtmerries kan genezen. Dat vind ik de omgekeerde wereld, Anna is per slot van rekening het slachtoffer, en niet hij. Ik snap best dat hij zich rot voelt en dat hij er ‘s nachts wakker van ligt, maar ik zou, als ik Trevor Jones was, eerst aan Anna vragen of ik haar ergens mee kon helpen. Of er iets was dat ik voor haar kon doen. Mij lijkt het dat het voor Anna toch erger is dan voor Trevor, hoe erg zijn schuldgevoelens ook zijn. Bovendien kwam Trevor zonder een schrammetje van het ongeluk af en was Anna bijna dood. Anna blijft aan de telefoon best wel rustig. Ik zou, denk ik, in eerste instantie ontzettend schrikken. Daarna zou ik heel boos worden. Waar haalt hij het lef vandaan om maanden na het ongeluk op te bellen en te vragen of ik hem van zijn nachtmerries kan genezen. Moet hij niet mij genezen? Het enige wat hij er aan over heeft gehouden zijn nachtmerries, een geldboete en een schuldgevoel terwijl ik nooit meer zal kunnen karaten. Aan het eind van het verhaal belt Anna Trevor op om een ontmoeting met hem te regelen. Ik denk niet dat ik dat zou doen. Ik zou hem nooit recht in de ogen aan durven te kijken uit angst dat ik me niet zou kunnen inhouden. Het lijkt me moeilijk om aardig tegen iemand te doen die mijn leven verwoest heeft. Ook zou ik bang zijn dat ik in huilen uit zou barsten terwijl ik me tegenover hem juist groot zou willen houden. Ik vind dat Anna op deze gebeurtenis heel goed reageert, ik doe het haar niet na. Taalgebruik - Ik vond het geen makkelijk boek om te lezen, vooral omdat er vaak lange zinnen gebruikt werden met soms medische termen erin, waar ik nog nooit van gehoord had. Ook staan er veel lange dialogen in het boek, waar ik op een gegeven moment geen idee meer van had wie nu wat zei. Maar ik heb het boek twee keer gelezen, en de tweede keer ging het veel sneller en zie je ook meer cynische details staan. Die details vind ik erg goed, want ze vallen niet zo op, maar ze geven het boek wel een bepaald karakter. - De verhouding tussen beschrijving, gesprekken en weergave van gedachten en gevoelens vind ik erg goed. Er zitten in het boek best veel dialogen, dat maakt het boek levendig. Doordat het verhaal is geschreven vanuit de hoofdpersoon, kom je ook veel gedachten en gevoelens van haar te weten over gebeurtenissen, maar ook over gesprekken. De indirecte beschrijvingen vormen de rest van het boek en maken er een verhaal van. - Ik vind dat de taal erg goed past bij de personages en het onderwerp. Omdat het een moeilijk onderwerp is hoeft het geen makkelijk taalgebruik te zijn, omdat kinderen dat toch niet zo interesseert. De personages zijn in dit boek bijna allemaal ouder dan 17 jaar, dus daar past het taalgebruik ook wel bij, vooral doordat de hoofdpersoon door het ongeluk meteen een stuk volwassener is geworden. G) Verwerkingsopdrachten Omdat we het er in het begin al over eens waren dat we twee gedichten wilden doen als verwerkingsopdracht, hebben we besloten om niet ieder apart een opdracht te kiezen, maar doen we ze samen. 2 gedichten: In het boek schrijft de hoofdpersoon zelf een gedicht over hoe ze het ongeluk en haar leven daarna ervaart. Dit moet ze doen van haar Engelse leraar, maar omdat ze niet weet meer weet wat haar ware ik is, schrijft ze wat leugens op, om de leraar gerust te stellen. Dat eerste gedicht zag er zo uit: Als rokken van een ui, Schud ik vlies na vlies van me af Het stevige witte vlees onthult Wat diep vanbinnen zit. De houten poppen van een baboesjka Diep ik de ene uit de andere op Bij de laatste pop zit een baby Diep vanbinnen in haar buik. Het mooie papier om een cadeau Leg ik gekreukeld aan de kant Onder de crêpe en de linten Zit vanbinnen een volmaakt geschenk. Ze herschrijft het gedicht wanneer ze in een dal zit, ze vindt namelijk dat er helemaal vanbinnen niks meer zit, alleen een zwart gat: Ik Laat mijn rokken vallen als een ui - Bedorven, slijmerige lagen Over de zwarte pulp vanbinnen. Ik Ga open als een baboesjka – De beschilderde popjes zijn stuk Er zit geen baby meer vanbinnen. Ik Pak mezelf uit als een geschenk – Het papier is gescheurd en gekreukt Wat ik wou geven zit niet meer daarbinnen. Pas op het eind van het verhaal ziet ze in dat er toch wel iets vanbinnen moet zitten, omdat het pijn doet. Ze schrijft het gedicht voor de laatste keer, zonder leugens: Ik Schud mijn rokken af als een ui, Leg mijn papieren pantser af En mijn opperhuid – Scheur, stroop, ruk de lagen van me af – Het stevig en welvend vlees Van wat de ui vroeger was – Van uien schillen moet ik huilen. Krimpend tot er niets meer overblijft, Verdwijnen mijn omhulsels En ik kan me nergens meer verstoppen. Maar onder al die lagen - een groene scheut ontspruit - groei ik van binnenuit. Deze gedichten laten heel goed zien hoe Anna verandert in de loop van het verhaal en ze vertellen ook hoe het boek aan de titel komt. Een huis vol Ik ben getrouwd met Treurigheid, Woon samen met Verdriet, Krijg soms bezoek van Eenzaamheid Maar helpen doet dat niet. Anna is heel droevig. Ze probeert er weer bovenop te komen. Daar helpen treurigheid, verdriet en eenzaamheid helemaal niet bij. Anna voelt ze wel alle drie. Door de vrolijke en goede dingen in het leven komt ze er weer bovenop. Ze krijgt vooral veel steun van de mensen om haar heen. Bedenk vier nieuwe titels voor het boek - Van voren af aan Anna krijgt een ernstig auto-ongeluk waardoor ze in het ziekenhuis belandt. Als ze eruit komt, kan ze veel dingen niet meer doen, die eerst normaal waren en ze niet bij nadacht, zoals staan, lopen, maar ook sporten. Ze moet dus alles opnieuw leren, alsof ze een jong kind is. Maar ze moet ook van voren af aan aan haar relatie gaan werken. - En nu? Anna’s leven is totaal verwoest na het ongeluk. Ze weet absoluut niet meer hoe ze nou verder wil met haar beperkingen en ook niet meer hoe het verder moet met haar relatie met Hayden. - Afgelopen,...maar nog niet uit Anna’s oude leven is afgelopen na het ongeluk, maar nog niet uit, hoewel het niet veel scheelde of ze was dood geweest. Ze moet het dus toch nog zien op te bouwen, hoe moeilijk het ook is. - Steen voor steen Het leven van Anna ligt helemaal overhoop. Ze probeert het weer aan de gang te krijgen. Dat lukt natuurlijk niet in één keer, maar stukje voor stukje. H) Informatie over de auteur Biografie Wendy Orr is geboren in Edmonton, Canada, in 1953. Net voordat ze drie werd verhuisde ze naar Frankrijk. Daar leerde ze Frans en na tijdje verhuisde ze weer terug naar Canada. Ook daar verhuisde ze vaak, maar overal waar ze ook woonde, er waren altijd verhalen, boeken en vooral veel dieren om haar heen. Na de High School verhuisde ze naar Londen, waar ze ergotherapie ging studeren. Ze reisde veel en op één van die reizen ontmoette ze haar man, met wie ze, na haar studie voltooid te hebben, naar Australië emigreerde. In Australië werkte als ergotherapeut, eerst met volwassenen , later met kinderen. Nu woont ze met haar man op een boerderij in Victoria, ze heeft 2 kinderen. Dieren zijn nog steeds erg belangrijk voor haar. Wendy Orr wilde altijd al schrijfster worden, ze schreef op school constant verhalen en poëzie. Ze begon er weer serieus mee in 1986. Haar eerste boek was een prentenboek: Amanda’s Dinosaur. Vanaf toen is ze blijven schrijven. Ze zegt dat sommige van haar boeken pure fantasie zijn en dat andere geschreven zijn vanuit dingen die gebeurden in haar eigen leven. In 1991 had ze een ernstig auto-ongeluk, waardoor ze niet meer kon werken als ergotherapeut. Het boek ‘van uien schillen moet je huilen’ is gedeeltelijk op het ongeluk gebaseerd en haar visie daarop. Wendy Orr schrijft omdat ze dat de beste manier vindt om ideeën uit te leggen en uit te vinden wat het leven inhoud. Bibliografie Wendy Orr heeft erg veel boeken geschreven, daarom sorteren we ze op soort. Prentenboeken Amanda’s Dinosaur - Australië, 1988; Canada, 1989; USA, 1991 Au-choo! - Canada, 1992 Pegasus and Ooloomooloo - Canada, 1993 The Train to the City - Canada, 1993 The Wedding - Canada, 1993 Jessica Joan - Australië, 1995 The Arabella - Australië, ? Dunne boeken The Tin Can Puppy - Australië, 1990; Groot-Brittannië, 1993 The Great Yackandandah Billy Cart Race – 1993 The Bully Biscuit Gang - 1995 Alroy’s Very Nearly Clean Bedroom – 1996 Sally’s Painting Place - Australië, 1997 Junioren romans Bad Martha - Australië, 1991 Micki Moon and Daniel Day - Australië, 1993 Ark in the Park - Australië, 1994; Japan, 1996; Groot-Brittannië, 1997 - bekroond The Laziest boy in the World - Australie, 1994 Yasou Nikki - Australie, 1994 - bekroond Paradise Palace - Australie, 1997 Romans voor twaalf jaar en ouder Leaving it to You - Australie, 1992; Denenmarken, 1994 - bekroond Mindblowing! - Australie, 1994 - bekroond A Light in Space - Canada, 1995 Dirtbikes - Australie, 1995 Romans voor jonge volwassenen Peeling the Onion - Australie, 1996; USA, 1997; Italie, 1997; Groot-Brittannie, 1998; België/Nederland, 1998; Duitsland/Zwitserland, 1998; Denenmarken, 1998 – bekroond |
|
Andere boeken van deze auteur: |
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen |