U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : Lenze L. Bouwers - Lieve Vader, Vuile Schurk.
Deze versie komt van http://www.collegenet.nl/studiemateriaal/verslagen.php?verslag_id=9366 en is laatst upgedate op Onbekend.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1136 woorden.

‘Hij blijft met z’n fikken van haar af’



Lenze L. Bouwers schreef in 1987 een roman over incest. “Lieve vader, vuile schurk”. Het is een gewaagde titel. Maar het is een boek dat de situatie van een misbruikt kind goed verhaalt.



Een samenvatting

Hermien is een meisje van ongeveer 16 jaar en zit in havo-4. Zij wordt door haar vader seksueel misbruikt. Ze moet haar vader altijd bevredigen en ‘s avonds komt hij naar haar kamer om met haar in bed te gaan vrijen. Vanaf haar negende al. Hermiens moeder weet ervan. Maar ze zegt niks. Als afleiding puzzelt ze de hele dag door. Mede door moeder komt Hermiens vader ook seks bij z’n dochter zoeken, bij moeder is het niet leuk meer, zij zeurt altijd.

Vader doet alsof het liefde is en noemt Hermien zijn lieve grote meid. Hermien wil niet, maar laat het toch altijd weer toe en doet het ook bij hem. Ze kan niet tegen de dwang van haar vader op. De slavenarmband die haar vader haar geeft is ook een symbolisch geschenk dat zij eigenlijk een slaafje van haar vader is. Ze wil soms om hulp vragen, maar ze durft niet, omdat het gezin dan uit elkaar gescheurd zou worden.

Hermien haat haar vader heel erg. Ze heeft heimwee naar een goede vader, die lief is en voor haar zorgt, maar haar niet misbruikt. Omdat ze zo’n verkeerd beeld heeft van het ‘vaderzijn’, vindt Hermien het ook heel moeilijk om in God te geloven en Hem te zien als een Vader die altijd voor je zorgt. Ze kan dan ook niet in de kerk meezingen: “Zoals een vader liefdevol zijn armen / slaat om zijn kind, omringt ons met erbarmen / God, onze Vader, want wij zijn van Hem.”

Als Hermien op kamp gaat veranderen haar gedachten over het misbruik dat Hermiens vader van haar maakt. Ze gaat nadenken over wat haar vader allemaal met haar doet, en wat de risico’s zijn van het aangeven van haar vader bij de politie. Hermien gaat zich verzetten tegen haar vader en is vastbesloten om er wat tegen te doen. Ze neemt een besluit: “Morgen wel naar huis, maar hij blijft mij z’n fikken van haar af.”

Het lukt niet. De volgende avond is het al weer mis. Nu gaat ze de vertrouwensarts inschakelen. En dan komt het balletje aan het rollen. Die gehate vader, vuile schurk, gestraft moet hij worden!!



Hermien heeft veel angstdromen. De dromen komen altijd op hetzelfde neer: “De angst weg te willen lopen en niet te kunnen, in een starthouding staan en dan een slag, de greep, de worsteling voor het wakker worden.” En altijd komt er een wrede man in de dromen voor. Dat is Hermiens vader. Ze ziet hem als een wrede man. De verstopte belevenissen komen in het onderbewustzijn naar boven. In Hermiens dromen dus. In één van haar dromen komt Hermiens nichtje Nellie voor. Zij loopt de zee in en komt niet meer terug. Het is een voorteken van Nellies zelfmoordpoging.

Na de dromen moet Hermien zich telkens weer ontspannen en denkt aan haar grootste wens: alleen te zijn op een eiland, buiten het bereik van haar grijpgrage vader. In het laatste hoofdstuk komt die wens voor een deel uit. Ze gaat met een gezin waarmee ze bevriend is mee naar Ameland, een waddeneiland. Maar niet alles is opgelost.

Het is een strijd, van wit tegen zwart. Elke avond, voor Hermien gaat slapen moet Hermien gaan dammen. Het is een soort verslaving geworden. Maar het is ook een gevecht: wit vecht tegen zwart. “Wit begint en wint.” Er is dus nog hoop voor Hermien, ze kan er nog uit komen. Maar al die lange jaren verloor ze ook van haar vader: “Die zwarte kleur, die doet het, maakt haar onzeker; het is of ze vanuit haar tegenstander speelt.” Door telkens hele goeie zetten te doen, kan ze het net redden. Het dammen is eigenlijk een manier van oorlog voeren tegen haar vader. “Het is de kunst om zwart een zet voor te zijn.”



Als je dit boek leest, wordt incest heel realistisch voor je. Je leeft je in in de gevoelens van Hermien. De ‘sappige details’ worden niet overgeslagen, maar worden gewoon verteld. Waarom moet het ook overgeslagen worden? Mogen christenen dan niet met de echte feiten geconfronteerd worden? Doordat je in dit boek alles leest wat je kan gebeuren als iemand geconfronteerd wordt met incest, wordt alles levensecht. Zo kun je meeleven met de persoon die het meemaakt.

Het boek gaat niet speciaal over een superchristelijk gezin. Ook niet over een niet-gelovig gezin. Het zit er ‘tussenin’. In christelijke gezinnen gebeuren dingen zoals incest dus ook!! Dat is belangrijk om te weten. We moeten niet denken dat in kringen als ons, christenen, zulke dingen niet gebeuren. Wij zijn even slecht als de ongelovige mensen. Bij ‘ons’ kunnen zulke dingen evengoed gebeuren.

De inceststukjes in het verhaal zijn niet zo geschreven dat je gaat denken: “Wat zou dat lekker wezen, ik ga het ook doen”. Nee, ze zijn zo geschreven dat je incest smerig en goor vindt. Als lezer vind je de vader een vieze goorlap en vindt dat het nou maar eens afgelopen moet zijn.



Incestslachtoffers zullen dit boek denk ik niet kunnen lezen. Ze worden teveel geconfronteerd met wat ze meegemaakt hebben. Maar ze zijn er vast wel blij mee, dat zo’n onderwerp aanspreekbaar wordt gemaakt en anderen er ook van te horen krijgen. Er moet over dit onderwerp meer gesproken worden, dat zou voor de slachtoffers ook goed zijn. Zo zouden ze sneller erover willen en kunnen praten.



Het boek leest makkelijk. Alleen de gesprekken tussen Hermien en haar vriendinnen zijn niet altijd even boeiend. Soms zijn ze te langdradig, vind ik.



De roman heeft een open eind. Er zijn nog een heleboel vragen niet opgelost. Maar over een paar jaar zal Hermien er heel anders tegenaan kijken. Er is hoop dat het weer goed komt. Er zijn nu mensen die Hermien willen helpen. Ook is er kans dat God weer in haar leven komt. De dominee is in de buurt, hij wil haar ook helpen, maar doet dat niet door alleen maar te preken tegen Hermien, maar eerst houdt hij zich nog stil over God. Daar is Hermien nog niet aan toe. Er moet nog veel gebeuren voordat alles weer zo is zoals het geweest is. Maar er is hoop dat het goed komt.

Dat Hermien ook nog open staat voor een verkering blijkt wel uit het laatste stukje van het boek. Ze wijst daar Gertjan niet af, ze is er niet bang voor, maar laat toe dat hij dicht bij haar loopt en foto’s van haar maakt. Ze is dus niet helemaal vernield.

Als lezer ga je nadenken over het eind, je gaat meedenken en meevoelen met het probleem.



Het is een goed en realistisch boek, een boek om vaker dan één keer te lezen!!
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen