Boekverslag : Leon De Winter - De Hemel Van Hollywood
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1861 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1861 woorden.
Titel
De hemel van Hollywood
Auteur
Leon de Winter
Uitgever
De bezige Bij
Eerste druk
september 1997
Motto
Ik weet niet op welk moment we ons gevoel en belangstelling voor de werkelijkheid verloren hebben, maar op een bepaald moment werd er besloten dat de werkelijkheid niet de enige optie was; dat je het kon vervangen door een aangenamer product. Ada Louise Huxtable, The unreal America
Opdracht
Voor Moos, Moon & Jes
Karakterbeschrijving
De hoofdpersoon is Tom Green, wiens echte naam Thomas Grünfeld is. Green is een rustige man van rond de veertig, met veel acteer talent. Zijn vader is Joods en zijn moeder Nederlands. Green bevindt zich in het verhaal voornamelijk in Hollywood. Zijn acteertalent bracht hem daar, maar na een aantal lowbudget films krijgt hij te weinig rollen aangeboden, waardoor hij te weinig geld verdient om er van te kunnen leven. Ook schrijft hij scripts, maar er onstaat nooit een film uit, ook zijn liefdes relaties lopen stuk. Dat doet hem de moed opgeven en langzamerhand raakt hij aan lager wal.
Fabel
Tom Green ontmoet in Hollywood twee oude vrienden: Jimmy Cage, in het verleden rijk en beroemd, en Oscar winnaar Floyd Benson, tegenwoordig werkzaam als installateur van alarmsystemen. Cage en Green zijn allebei straatarm en Benson heeft het ook niet meer al te breed. Ze trekken samen een tijdje op en stuiten ‘s nacht -nadat zij samen flink bezopen zijn geraakt- op een lijk. Benson herkent de man, het blijkt een gangster te zijn waarbij hij enkele weken terug een alarm installeerde. Benson herinnert zich het huis en de aanwezigheid van drie andere personen, vermoedelijk ook gangsters. Cage, Benson en Green realiseren zich dat zij nu hoofdverdachten worden als zij het lijk laten liggen. Aangezien ze al behoorlijk veel sporen hebben achter gelaten, besluiten zij om het lijk mee te nemen en leggen het bij Benson thuis in zijn vrieskist. De drie acteurs laten het er hier niet bij en gaan zelf voor politie spelen. Benson installeert een microfoontje in het huis van de gangsters, en zo worden de drie heren een hoop wijzer over de moord op de man die Tino Rodriquez blijkt te heten. Zo komen zij erachter dat twee van de gangsters Tino vermoord hebben en dat ze veel geld in een kluis hebben. Dit zet de drie acteurs aan tot actie, geld kunnen zij alledrie namelijk goed gebruiken. Ze maken een plan om als drie agenten het huis te bezoeken en de drie gangsters onder druk te zetten. Hierbij worden ze geholpen door ene Charlie die het huis in de gaten zal houden. Als ze het plan uitvoeren lijkt het in eerste instantie te lukken. Er ontstaat een gevecht tussen twee van de gangsters waarbij ze beiden sneuvelen, de derde vlucht weg. Nu hebben de drie acteurs vrij toegang tot de kluis (de sleutel hadden ze al eerder bemachtigd via een vriendin van een van de gangsters). Net voordat zij het geld mee willen nemen, keert de derde gangster terug. Deze wordt echter door Benson onschadelijk gemaakt. Alledrie de acteurs zijn weer als vanouds schatrijk, Cage koopt een schip en gaat varen. Benson leeft de laatste maanden van zijn leven rustig uit (hij heeft namelijk al geruime tijd lever kanker). Tom Green gaat er vandoor met de vriendin van één van de gangsters (die hij overigens al kende en waar hij al eerder een relatie mee had).
Structuur
De structuur van dit boek is vrij speciaal, het eerste hoofdstuk kan namelijk vergeleken worden met de openingsscène van een film. De Winter maakt dat duidelijk door veel engelse film termen te gebruiken. Ik citeer een stukje uit het betreffende eerste hoofdstuk: “De zaklantaarn van de dikke man onthult (close-up!) stapels bankbiljetten. Misschien een pan langs de stapels om te benadrukken dat het hier om miljoenen dollars gaat. Een reverse shot vanuit de kluis naar de drie mannen, die zwijgend naar het geld staren.” Deze typerende woorden laten je het eerste hoofdstuk meteen ook als een film lezen. De Winter’s experiment is dus duidelijk geslaagd. Het verhaal dat ik beschreef in de fabel wordt chronologisch verteld met enkel een paar kleine tijdsprongetjes, en is geschreven in de derde persoon. Een opmerkelijk feit is dat aan het eind van het boek het gehele verloop van het leven van Green als een soort biografie tot de lezer gebracht wordt. Daarna volgt er nog een stuk dat de Winter schrijft vanuit de ikpersoon van Charlie, hij was ook bij de actie van de drie acteurs aanwezig als uitkijkpost voor het huis. Charlie krijgt elf maanden na de moorden het script van “de hemel van Hollywood” thuis gestuurd, met als afzender Tom Green. Het script heeft een paar kleine verschillen met de gebeurtenissen van elf maanden terug maar de overeenkomsten zijn onnoemelijk groot. Dit geeft een hele vreemde wending aan het boek, omdat je nu als lezer moeilijk kan zeggen welke de ware gebeurtenissen zijn en welke de fictieve. Het verhaal dat ik in de fabel beschrijf blijkt het script van Green te zijn dat hij later maakte, de werkelijke gebeurtenissen waren net een iets anders.
Thematiek en verklaring van het motto
Thematiek: In bijna alle boeken van de Winter staat dezelfde thematiek centraal. Een identiteitscrisis komt ook in dit boek weer behoorlijk naar voren. Ook in dit boek is de hoofdpersoon een Joodse schrijver die aan lager wal is geraakt. De Winter laat goed zien hoe moeilijk het kan zijn om zonder geld te overleven in de harde wereld van Hollywood. In de biografie van Green aan het eind van het boek komt ook de strijd tussen vader en zoon naar voren. Vader wil dat zijn zoon ook de zakenwereld ingaat, maar de zoon wil veel liever toneelspelen. Dit tot groot ongenoegen van zijn vader die op een gegeven moment ook stopt met het financieel steunen van zijn zoon. Verklaring van het motto: Het motto slaat op het feit dat het script van Tom Green als hoofdverhaal gekozen is, omdat dat misschien wel beter was dan de werkelijkheid. Als de werkelijkheid namelijk als hoofdverhaal gekozen was, zou Tom Green vriend Floyd Benson sterven aan een pistoolschot, gelost door één van de gangster. In het script sterft Benson echter een natuurlijke dood die het verhaal aantrekkelijker maakt.
Achtergrondinformatie
Leon de Winter is op 24 februari 1954 in 's-Hertogenbosch geboren als zoon van orthodox-joodse ouders. Hij groeit op in een niet-joodse omgeving. Vanaf 1966 bezoekt hij in zijn geboorteplaats het gymnasium en in Waalwijk het gereformeerde Willem van Oranje-College. In 1973 - een jaar vóór hij zijn diploma haalt - wordt De Winter voor het eerst bekroond: zijn novelle 'Revolutie' krijgt de ontmoetingsprijs van de Stichting Literaire Dagen. Leon de Winter verhuist in 1974 naar Amsterdam, waar hij aan de Nederlandse Filmacademie gaat studeren. Uit ongenoegen met het onderwijsniveau op de Filmacademie publiceren De Winter en anderen (onder wie René Seegers en Jean van de Velde) eind 1976 een zwartboek, waarin het sterk ambachtelijke karakter van de opleiding bekritiseerd wordt. Op 1 januari 1978 verlaat De Winter met Seegers en Van de Velde de academie, zonder eindexamen te hebben gedaan. De eerste speelfilm van het drietal - sinds 1980 verenigd in de Eerste Amsterdamse Filmassociatie (EAFA) - gaat in 1979 in première: De verwording van Herman Dürer. De roman De (ver)wording van de jongere Dürer (1978) is gebaseerd op het filmidee. In 1979 krijgt De Winter voor deze eerste roman de Reina Prinsen Geerligsprijs. Voor de televisie maakte het trio in 1978 en 1980 enkele films: onder andere Vanuit het heden, Junkverdriet en De wereldverbeteraar. Toneelgroep Centrum brengt in 1981 Junkverdriet op de planken, een toneelstuk van De Winter, Seegers en Van De Velde naar aanleiding van de levensloop van de Vlaamsche dichter Jotie T'Hooft. Eind 1981 gaat de tweede speelfilm van de EAFA in première: De afstand. Leon de Winter is vanaf 1978 tot 1982 als recensent van voornamelijk Duitstalige literatuur aan Vrij Nederland verbonden. Daarna is zijn medewerking incidenteel, evenals die (vanaf 1982) aan De Volkskrant. Literaire verhalen en essays verschijnen tot 1982 hoofdzakelijk in Raster, Mandala en New Found Land. La place de la bastille en Zoeken naar Eileen W. zijn in respectievelijk 1984 en 1987 verfilmt door Rudolf van den Berg.
Secundaire literatuur
Dit boekverslag bevat een interview met Leon de Winter, recensies van De hemel van Hollywood zijn nog moeilijk te vinden om dat het zo’n recent boek is (1997). In het interview wordt gesproken over de vele kritieken die de Winter op zij boeken krijgt, zijn werk zou niet “literair” genoeg zijn. De Winter is het hier volkomen mee oneens, hij wil namelijk gewoon boeken schrijven die leuk en spannend zijn. Dat ze dan niet altijd een hoog literair gehalte hebben interesseert hem niet. Wel wordt de Winter in het buitenland en in de letterkunde beter besproken, hij schrijft nu eenmaal goed geconstrueerde boeken. Het komt er op neer dat de Winter door een bepaalde groep mensen bespot wordt, maar de Nederlandse (en ook buitenlandse) bevolking koopt wel massaal zijn boeken.
Opstel
Dit is de eerste keer dat ik een boek van Leon de Winter lees. Het boek zet me zeker aan om meer van de Winter te gaan lezen. Ook al zijn z’n boeken misschien geen literaire hoogstandjes, hij weet de lezer in ieder geval wel te boeien. En zolang dat ook de bedoeling is van de Winter vind ik dat het onnodig is om als recent elke keer weer zijn boeken op dezelfde punten af te kraken. Laat ze dan een keer zijn boeken op een andere manier gaan bekritiseren, zonder te kijken of zijn boeken wel aan de “literaire eisen voldoen”.
Over het boek De hemel van Hollywood zelf kan ik zeggen dat het mij boeide. De Winter heeft de karakters mooi beschreven waardoor ik me goed in hen kon verplaatsen. De schrijfstijl van het eerste hoofdstuk vond ik ook leuk gevonden, je gaat situaties op een andere manier bekijken en leest niet zo snel over de gebeurtenissen heen. Het einde daarentegen had naar mijn mening iets duidelijker gekund. Ik heb het laatste hoofdstuk meerdere malen over moeten lezen om het plot echt te begrijpen. Aan de andere kant werd ik hierdoor wel aan het denken gezet over het verschil tussen fictie en werkelijkheid. De keus van de Winter om aan het einde een biografie van Green toe te voegen vind ik geslaagd. Ik vormde tijdens het lezen een beeld van Green, dat ik beschouw als “de opgaven maken”, daarna volgt de biografie als een soort “nakijken”. Je maakt dan kennis met de echte persoonlijkheid van Green en kan die dan vergelijken met de persoonlijkheid die jij hem gegeven had. Of dit de bedoeling was van de Winter weet ik niet. Zo ja, krijgt hij mijn complimenten.
Mijn conclusie is dat de Winter gewoon een meesterlijke verhalen verteller is die goede personages kan neerzetten en fantastische spanningen kan opbouwen. Op naar het volgende de Winter boek!
Bij dit uitgebreide boekverslag van Leon de Winter’ De hemel van Hollywood is gebruikt: Internet en een interview uit De Groene Amsterdammer. Het opstel telt 318 woorden. ? Daniël Kieft 22 maart 1998, klas 4V3 Montessorie Lyceum Amsterdam.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen