Boekverslag : Hermine De Graaf - Een Kaart, Niet Het Gebied
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1928 woorden.

Bibliografie
Auteur: Hermine de Graaf
Titel: Een kaart, niet het gebied
Genre: Verhalen
Uitgeverij en plaats: Meulenhoff Amsterdam
Jaar van uitgave: 1988-02 (eerste druk 1984)


Samenvatting
2 Eerste reactie

Ik heb dit boek gekozen, omdat de kaft me op de een of andere manier aantrok. De titel zorgde ervoor dat ik wilde weten wat voor een soort verhalen in het boek stonden. De flaptekst zorgde ervoor dat ik het boek echt wilde gaan lezen. Alle verhalen in het boek gaan over jonge vrouwen die geconfronteerd worden met problemen, die ze zelf op hun eigen manier oplossen. Omdat het boek juist over jonge vrouwen gaat wilde ik het graag lezen.
Nadat ik het boek gelezen heb, vind ik het boek heel anders dan dat ik verwacht had. De verhalen in 'Een kaart, niet het gebied' zijn heel verschillend en heel erg boeiend. De verhalen zijn heel erg realistisch, er worden situaties in beschreven die je echt kunnen overkomen. Het boeiende van de verhalen vind ik de verschillende manieren waarop iedere jonge vrouw met haar problemen omgaat.

3 Verdieping

Samenvatting

- De bundel bevat 10 verhalen. Elk verhaal is ongeveer vijftien bladzijdes lang.

- De meeste verhalen zijn ongeveer vijftien bladzijdes lang. De stijl van de verhalen is altijd hetzelfde, iedere keer wordt het verhaal min of meer beschreven vanuit de hoofdpersoon. Je ziet dus iedere keer hoe de jonge vrouw de wereld om haar heen ziet. De opbouw van de verhalen is ook hetzelfde, eerst worden de hoofdpersoon en de andere personen voorgesteld, daarna komen de gebeurtenissen, of er wordt verteld wat er al is gebeurd.

- De thema’s van de verhalen zijn elke keer hetzelfde. In elk verhaal gaat het om een jonge vrouw, de problemen die ze heeft en op welke manier ze die problemen oplost. Het verhaal hier omheen is telkens anders, maar je kunt duidelijk iedere keer dezelfde thema’s herkennen.

Onderzoek van de verhaaltechniek

- Ik voel me goed, helemaal niet bang, heb ik gekozen, omdat het verhaal vanuit de hoofdpersoon verteld wordt. De hoofdpersoon wil zich niet realiseren dat ze zichzelf letsel toebrengt. Doordat het verhaal vanuit de hoofdpersoon wordt verteld begrijp je dit beter.

In Kersen eten, wordt het verhaal weer vanuit de hoofdpersoon verteld. Zo wordt goed weergegeven hoe ze zich voelt. Je kunt zo goed zien hoe ze omgaat met het feit dat ze ooit per ongeluk Simon (een jongen die haar vader aan haar wilde koppelen) heeft doodgeschoten.

In Mijn vader is dood heb ik bewondering voor de hoofdpersoon, omdat ze het zelf nog heel moeilijk heeft met de dood van haar vader en toch de rest van het gezin zoveel steunt. Vooral op de manier hoe ze omgaat met haar autistische zusje.

Prazské JARO 1979 vind ik een heel mooi verhaal, omdat het hele verhaal in de verleden tijd wordt verteld. Het verhaal heeft me heel erg geboeid, je hebt het gevoel of je er echt in zit.

Een kaart, niet het gebied vind ik persoonlijk niet zo’n bijzonder verhaal, ik heb het vooral gekozen omdat ik het titelverhaal ook moest kiezen. Ik begrijp de hoofdpersoon niet echt. Ik begrijp niet wat haar gevoelens zijn en wat ze nou eigenlijk wilt.

- Ik voel me goed, helemaal niet bang gaat over het zeventienjarige meisje Klaar. Ze woont alleen met haar vader in een grote villa. Volgens haar vader is haar moeder lang geleden in de voortuin door de grond gezakt, haar tweede moeder is ook verdwenen. Klaar is het spoor in de wereld van de volwassenen bijster geraakt; ze uit haar angst door zichzelf letsel toe te brengen en daarmee wil ze aandacht trekken. Die krijgt ze tenslotte van dokter K. een psychoanalyticus.

Kersen eten gaat over Jelle die ooit per ongeluk Simon (een jongen die haar vader aan haar wilde koppelen) met zijn geweer heeft doodgeschoten, Simon wilde haar en haar vader verrassen om halfzes ‘s ochtends, Jelle had waarschijnlijk het geweer verkeerd geladen en heeft hem toen doodgeschoten. In Kersen eten kun je goed meemaken hoe Jelle hiermee omgaat, vaak zegt ze tegen zichzelf dat het zijn eigen schuld was en dat ze hem toch niet leuk vond. Toch kun je goed merken dat ze er wel degelijk problemen mee heeft.

Mijn vader is dood gaat over Anna, haar vader is overleden. Ze heeft het hier natuurlijk heel moeilijk mee en toch vangt ze de rest van het gezin op. Ze zorgt vooral voor haar broertje en haar autistische zusje. Zelf vindt ze steun bij een vriend van haar: Engel.

Prazské JARO 1979 gaat over negentienjarige Bella die in Praag haar vriend Simon heeft verloren. Simon was samen met haar in Praag om artikelen te schrijven over concerten die ze daar hadden bijgewoond. Bella vertelt over hoe Simon was en wat er allemaal in Praag tussen hen gebeurd was.

Een kaart, niet het gebied gaat over zestienjarige Vera, die dokter Vincent Klein bewondert. Ze vindt hem wel een oude man maar dan uit de tijd van de jazz, toen de wereld nog niet zo braaf was. Ze volgt hem en gaat met hem om. Ze komt zelfs bij hem thuis waar ze zijn vrouw en zoontje ontmoet.

De verhalen worden op dezelfde manier verteld, eerst worden de personen aan de lezer
voorgesteld en daarna komen de gebeurtenissen of wordt er verteld over gebeurtenissen
die al gebeurd zijn. Elk van de vijf verhalen die ik heb uitgekozen worden verteld vanuit
de ikpersoon. In de verhalen draait het om jonge vrouwen die elk op hun eigen manier
met hun problemen omgaan. Sommige personen komen in meerdere verhalen voor. In
deze vijf verhalen komt dokter Vincent Klein voor in Een kaart, niet het gebied en in Ik
voel me goed, helemaal niet bang als dokter K. Klaar uit Ik voel me goed, helemaal niet
bang ontmoet in Snoepjesnacht (die ik hier niet genoemd heb) haar moeder.
4 Beoordeling

- Ik voel me goed, helemaal niet bang vond ik een aangrijpend verhaal, omdat je kunt zien waarom Klaar zichzelf letsel toebrengt. Het verhaal wordt vanuit Klaar verteld en daarom kun je weten wat ze denkt. Ik vind het einde mooi, omdat ze zich dan realiseert dat ze ermee op kan houden. Ze realiseert zich dat het toch geen zin heeft om zichzelf steeds pijn te doen.

Wildsporen vond ik een moeilijk en diepzinnig verhaal. Het gaat vooral over de gevoelens van Corinne en haar vriendin Josie. Corinne heeft schuldgevoelens over de dood van Pony, die levend verbrand is toen de schuur afbrandde. Josie praat haar die schuldgevoelens aan. Ondanks dat Josie dit doet gaat Corinne toch met haar om en steunt ze haar met het verwerken van het verlies van Pony. Ik vind het heel moedig en sterk van Corinne dat ze ondanks de beschuldigingen van Josie haar toch steunt.

Kersen eten vond ik een boeiend verhaal, omdat je heel goed met Jelle mee kunt leven. Het ‘verwerkingsproces’ waar Jelle doorheen gaat wordt goed overgebracht omdat het verhaal in de ikpersoon verteld wordt. Ook de manier waarop ze met zichzelf ‘omgaat’ (aan de ene kant een schuldgevoel en aan de andere kant weer niet) heeft me heel erg geboeid.

- Prazské JARO 1979 sprak me het meest aan, omdat de gevoelens van Bella heel goed worden overgebracht op de lezer wederom door de ikpersoon. Het hele verhaal wordt in de verleden tijd verteld waardoor je echt weet dat het eerder gebeurd is. De manier waarop het verhaal verteld wordt (de toon) heeft ervoor gezorgd dat ik het verhaal zo boeiend vond. Het lijkt net of het echt door een jonger iemand wordt verteld.

- Menarche, tiende levensjaar; geen bijzonderheden vond ik een heel saai en vervelend verhaal, omdat er niet veel gebeurd in het verhaal. Ik kon de gevoelens van Lisa niet begrijpen, daarom vond ik het vervelend om het verhaal te lezen. Het verhaal was naar mijn mening oppervlakkiger dan de andere verhalen.

Elke nacht wachten op Mischa vond ik een beetje vergezocht. Claire heeft ooit haar
moeder van de trap geduwd (per ongeluk) doordat ze haar moeder geslagen had en zit nu
in een internaat. Ze heeft ook nog een zus die niet helemaal normaal is. Haar zus is op een
gegeven moment ook nog zwanger geraakt en toen verdwenen, ze is later weer
teruggevonden. Ik vind het een beetje onrealistisch dat al deze dingen een persoon
overkomen.

- Ik vind Een kaart, niet het gebied een heel mooi boek om te lezen. Wat me vooral geboeid heeft is de manier waarop de verhalen verteld worden, namelijk realistisch, zoals een jongere het zou vertellen (dus niet op een te volwassen manier) En de manier waarop de jonge vrouwen worden neergezet. Het boek is heel anders dan andere boeken over jonge vrouwen, omdat Hermine de Graaf zich heel goed heeft kunnen inleven in de hoofdpersonen.

- Ik zou andere meisjes (vooral van mijn leeftijd) aanraden het boek te lezen. Vooral omdat in elk verhaal de hoofdpersoon zo zelfstandig en eigenwijs wordt neergezet. Er is helemaal geen sprake van een bepaald stereotype en er wordt niet als een volwassene over jongeren (hier dus meisjes) geschreven. Ik zou het ook aanraden, omdat ik mezelf kan identificeren met bepaalde personen uit het boek en ik denk dat andere meisjes zich ook kunnen identificeren met bepaalde personen uit het boek.

- De verhalen doen mij in geen enkel opzicht aan enig Nederlands voorbeeld denken. (…) De hoofdpersonen van Hermine de Graaf zijn verrassend anders door hun eigenwijze optreden en de onverstoorbare zelfbewustheid waarmee zij de bange volwassenen te lijf gaan. (…) De bundel vormt een sterke eenheid. Sommige verhalen verwijzen naar elkaar. Hermine de Graaf brengt in deze prachtige verhalenbundel het grillige landschap dat de binnenwereld van lastige meisjes bekleedt niet in kaart met behulp van passer en liniaal. Zij zet stippellijntjes uit op basis van materiaal dat toevallig binnen haar blikveld valt.

Aleid Truijens
NRC Handelsblad
(datum niet vermeld)

Het enige waar ik het niet mee eens ben in deze recensie is dat de verhalen over lastige meisjes gaan. Ik kan nergens uit op maken dat het over lastige meisjes gaat. Als ik het verhaal lees, lees ik over ‘normale’ meisjes. Met de rest van de recensie ben ik het wel eens.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen