Boekverslag : Marion Bloem - Geen Gewoon Indisch Meisje
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 664 woorden.

Marion Bloem, Geen gewoon Indisch meisje






BOEKVERSLAG "Geen gewoon Indisch meisje" van Marion Bloem





1. Titelverklaring





Als Sonja/Zon jong is, vindt zij zichzelf een gewoon Indisch meisje. Maar zo gewoon

blijkt het niet te zijn om een mengtype van twee culturen en twee huidskleuren te zijn.

anderen zien haar vaak aan voor een Indonesisch of Ambonees meisje, maar niemand noemt

haar gewoon Hollands. In tegenstelling tot 'een gewoon Hollands meisje' is zij 'geen

gewoon Indisch meisje'.





2. Thema





Het hoofdthema is het probleem van de Indonesische identiteit. De hoofdpersoon is een

vrouw die tussen 2 culturen in zit en daar grote problemen mee heeft. Ze weet niet bij

welke cultuur ze bij hoort. Door die identiteitscrisis word ze schizofreen.





3. Tijd





Het boek is niet chronologisch verteld. De twee reizen die de hoofdpersoon maakt en ook

de jeugdervaringen worden met sprongen in de tijd en in fragmenten verteld.





4. Ruimte





De roman speelt zich op verschillende plaatsen in Nederland en in Indonesië af.

Uitvoerige beschrijvingen van locaties komen nauwelijks voor. het lijk erop alsof de

'uiterlijke' wereld minder belangrijk is dan de 'innerlijke' wereld.





5. Personages





De hoofdpersoon in dit boek is een vrouw die problemen heeft met haar identiteit en

daardoor schizofreen wordt. Ze splitst zichzelf op in de Indonesische Zon en de

vernederlandste Sonja. Doordat Sonja zich aan heeft gepast aan de Nederlandse samenleving

is zij erg succesvol geworden. Sonja heeft het gymnasium gedaan, daarna Nederlands

gestudeerd en uiteindelijk Nederlandse boeken geschreven. Zon vind het veel moeilijker om

zich aan te passen aan de Nederlandse samenleving. Ze is naar het gymnasium gegaan maar

heeft deze niet afgemaakt, doet daarna de HBS waar ze veel spijbelt en geen diploma haalt.

Zon is daarna naar de kunstacademie gegaan wat ze ook niet afmaakt. Ze gaat nog bij een

groep vrouwelijke kunstenaars maar dat loopt ook stuk, op het individualisme van Zon. De

scheidingslijn Indonesië-Nederland die je bij Zon-Sonja tegenkomt heeft Marion Bloem tot

in het extreme doorgetrokken in iedere persoon in het boek. Bijvoorbeeld bij de moeder

(Nederland) en vader (Indonesië) van Sonja/Zon.





6. Genre





Ik vind dat dit boek een psychologische romanis, omdat het over een vrouw gaat die een

meervoudig persoonlijkheidssyndroom (schizofrenie) heeft.





7. Verteller / perspectief





Het perspectief is wisselend. Bij het eerste stuk van het boek ligt het perspectief bij

de ik-figuur, bij het tweede stuk van het boek ligt het perspectief afwisselend bij Zon en

Sonja en bij het derde stuk van het boek ligt het perspectief alleen bij Sonja.





8. Samenvatting





Het verhaal gaat over een dertienjarige vrouw die kamt met het besef dat zij de

Indonesische, andere kant van haar achtergrond als cultuur ontkend heeft. De vrouw krijgt

problemen met haar afkomst, daardoor leeft zij alsof ze uit twee zusjes bestaat, Sonja en

Zon. Sonja is een verhollandste Indo die later het Gymnasium afmaakt, daarna Nederlands

studeert en (Nederlandse) boeken gaat schrijven. Zon hangt juist heel erg aan haar

Indonesische afkomst probeert het gymnasium te doen maar gaat van school af, probeert de

kunstacademie maar ook dat mislukt. Zon kan heel moeilijk vrienden maken in Nederland

terwijl Sonja dat heel goed afgaat. In veel gevallen zijn Sonja en Zon elkaars tegenpolen.

Je zou kunnen zeggen dat de vrouw een zo sterke identiteitscrisis beleeft en daardoor

schizofreen is geworden. De splitsing in twee personen drijft Marion Bloem wel heel erg

ver door, want de twee personen gaan op een gegeven moment een eigen leven leiden. Als

Sonja en Zon eigenlijk één persoon zijn kan dat dus niet.





De nadruk in dit verhaal ligt duidelijk op de gedachten en gevoelens, en dan vooral de

gevoelens van Zon. Zon probeert in tegenstelling tot Sonja de Indonesische cultuur in ere

te houden. De gebeurtenissen zijn ongeordend en het lijkt wel alsof Marion Bloem een

verhaal had geschreven en die verknipt heeft en zo maar weer aan elkaar heeft geplakt

zodat het boek expres moeilijk is gemaakt. Ik vind dit raar dat je zo maar iets moeilijk

maakt maar aan de andere kant laat het wel zien hoe ongeordend schizofrene mensen

gebeurtenissen in hun hoofd kunnen hebben zitten.





9. Eigen mening





Het is een goed boek, zeker omdat het zo moeilijk is opgebouwd. Dan heb je eerst zoiets

van "moeilijk!!!", maar als je het eenmaal snapt, zeg je: "Toch goed dat ik

doorgelezen heb".

Andere boeken van deze auteur:


Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen