U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : Floortje Peneder - Het Dagboek Van Floortje Peneder.
Deze versie komt van http://www.scholieren.com/boekverslagen/1993 en is laatst upgedate op 25/08/2000.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2527 woorden.

Titel

Het dagboek van Floortje Peneder.



Auteur

Floortje Peneder.



Het boek is eigenlijk een dagboek, dat later is uitgegeven omdat de schrijfster (Floortje Peneder) dit wenste voordat ze dood ging. Vandaar de titel: Het dagboek van Floortje Peneder. De naam zegt dus precies wat het boek is, en over wie het gaat.



Floortje Peneder werd geboren op 26 juni 1977. Toen ze twaalf jaar oud was kwamen de doktoren erachter dat ze Acute Lymfatische Leukemie met verhoogd risico had. Dit hield in dat ze een grotere kans had om de leukemie weer terug te krijgen. Hieraan is ze van augustus 1989 tot en met maart 1990 behandeld in het AMC. Van april 1990 tot en met 31 januari 1991 heeft ze toen met pillen onderhoudskuren gehad, die ze gewoon thuis kon innemen. Toen ging het weer een tijdje beter, en iedereen dacht dat het wel weer goed zou komen. Op 28 augustus 1991 bleek dat de leukemie weer terug was gekomen. Weer werd Floortje behandeld, dit duurde van augustus 1991 tot en met maart 1992. Hierna kreeg ze een eigen beenmergtransplantatie omdat er verder niemand geschikt was. Hierdoor lag ze van 6 april 1992 tot en met 9 mei 1992 in een beenmergbox in het AMC. Door de bestraling die Floortje toen kreeg voelde ze zich heel naar en kon ze nauwelijks eten. In juli 1992 ging het weer wat beter, en in augustus en september ging het zelfs goed. In oktober 1992 kreeg ze een ernstige longontsteking. Hierdoor lag ze vier weken ziek thuis, en moest ze veel school missen, ze zat toen in 4 VWO. Vlak voor kerstmis 1992 dachten ze dat de leukemie weer was teruggekomen. Op 4 januari bleek het bloedbeeld inderdaad niet goed te zijn. Op 11 januari was het nog meer verslechterd, en Floortje kreeg een beenmergpunctie, de leukemie was weer terug en nu kon er niets meer aan gedaan worden. Ze kreeg een kuur van 6 weken aangeboden, hierdoor zou ze haar leven met een paar maanden kunnen verlengen. Ze startte op 18 januari op de dagbehandeling en de kuur duurde tot en met 28 februari. Floortje is op dinsdag 2 maart 1993 op 02.20 in het AMC, afdeling Intensive Care overleden op vijftienjarige leeftijd.



Floortje Peneder heeft verder geen andere boeken uitgegeven. Dit komt omdat ze ook geen echte schrijfster was, en dit gewoon een dagboek is dat is uitgegeven.



Het boek is niet uit een andere taal vertaald, want Floortje Peneder was een nederlandse, en ze woonde in Naarden.



Floortje: de hoofdpersoon van het boek, is de dochter van Hans en Hennie Peneder, zusje van Geertje. Ze probeert alles zo positief mogelijk te zien, maar soms kan ze er allemaal niet meer zo goed tegen en laat ze de moed zakken. Is meestal vrolijk en gedraagt zich als een echte tiener (ze is erg met vriendjes, en uiterlijk bezig). Ze kijkt erg tegen haar oudere zus Geertje op. Hans: vader van Floortje en Geertje, echtgenoot van Hennie Peneder. Hij is erg zorgzaam en begaan met Floortje. Hennie: moeder van Floortje en Geertje, getrouwd met Hans Peneder. Is veel bij Floortje, zij is degene die Floortje steeds mee naar het ziekenhuis neemt, ze is erg bezorgd. Geertje: oudere zus van Floortje, dochter van Hans en Hennie Peneder. Ze houd veel van Floortje, en gaat hoe ouder ze worden, steeds meer met haar kleine zusje om. Ze is ook erg Ze is ook erg bang voor wat er kan en gaat gebeuren (wat Floortje betreft). Verder is ze net zoals Floortje vaak vrolijk en een echte tiener.



De belangrijkste bijpersonen zijn vriendinnen van Floortje: Berbel, Miriam, Annet, Karin en Lieve. Ook is ze vaak verliefd en een aantal van deze jongens zijn ook belangrijke bijpersonen: Sander, Herbert, Caspar, en Marijn.



Floortje Peneder wordt op 26 juni 1977 geboren in Naarden. Op twaalfjarige leeftijd kwamen de doktoren erachter dat ze leukemie had. Hieraan is ze toen eerst acht maanden behandeld in het AMC, en vervolgens nog eens 10 maanden thuis pillen geslikt. Toen ging het weer wat beter, en het leek erop dat de leukemie weg was. Toch kwam de leukemie weer terug in augustus 1991. Hiervoor werd ze weer 7 maanden behandeld, en daarna kreeg ze een eigen beenmergtransplantatie. In juli 1992 leek het weer wat beter met Floortje te gaan, en in augustus 1992 kreeg Floortje haar eerste vriend Caspar (ze had wel eens een vakantie vriendje gehad, maar dat was maar voor een paar dagen). Verder ging het in augustus en september erg goed. In oktober kreeg Floortje een ernstige longontsteking, waardoor ze 4 weken niet naar school kon. In januari 1993 bleek het bloedbeeld van Floortje weer niet goed te zijn, en 7 dagen later kreeg ze een beenmergpunctie. De leukemie was weer terug, wat betekende dat er niets meer aan gedaan kon worden. Ze kreeg een kuur van 6 weken aangeboden, hierdoor zou ze haar leven met een paar maanden kunnen verlangen. Deze kuur startte ze op 18 januari en hij duurde tot 28 februari. Floortje is toen van maandag op dinsdag 2 maart 1993 om 02.20 overleden in het AMC. Ze wat toen vijftien jaar. Op vrijdag 5 maart is Floortje gecremeerd, precies zoals zij dit wilde en met muziek van Clannad op de achtergrond.



Het verhaal gaat over het leven van een leukemiepatiënte, die zoals het eerst lijkt, succesvol behandeld word, maar waarbij de ziekte toch steeds weer terugkeert, waardoor ze uiteindelijk toch dood gaat.



Ik vond het dagboek van Floortje Peneder een heel erg mooi en ontroerend boek. Ook vond ik het heel verdrietig en aangrijpend. Het is zo ontzettend zielig om te lezen dat Floortje toch steeds weer hoop blijft hebben, en verder gaat met h aar leventje, terwijl je al weet dat ze aan het einde van het boek dood gaat. Het is ook een beetje eng om te lezen, omdat het toch wel dichtbij je staat: Floortje was van dezelfde leeftijd, ze woonde ook in Nederland, was verder nooit ziek geweest. Hierdoor ga je erover nadenken, en beseffend dat jij of een van je vrienden net zo goed degene kon zijn die leukemie had, en hieraan doodging. Ik vond het ook heel zielig dat ze de laatste paar dagen echt ging beseffen dat ze doodging, en dat ze zich hier ook heel erg mee bezig ging houden. Zo schrijft ze op vrijdag 26 februari 1993 en zaterdag 27 februari 1993 haar wensen over haar crematie en haar testament (blz. 152 en 153) in haar dagboek op.



Ik kon me heel erg goed in de hoofdpersoon in leven, dit kwam doordat het erg dichtbij mij stond (zie 7.a.) en dan kun je jezelf toch beter inleven dan wanneer de hoofdpersoon bijvoorbeeld een stuk ouder is, en in een ander land woont. Ze schrijft ook dingen in haar dagboek waar ik me ook mee bezig houd, en dan kun je jezelf toch al snel in een boek gaan herkennen.



Dit boek kan echt gebeurd zijn, en dat is het ook. Het is een dagboek, en daarin is alleen (waarschijnlijk) de waarheid opgeschreven. Floortje Peneder heeft bestaan en is ook overleden aan de ziekte leukemie. Als dit boek was verzonnen zou ik ook gezegd hebben dat het echt gebeurd was; er gaan jaarlijks een heleboel mensen dood aan leukemie, ook jonge kinderen. De personen in het boek bestonden en bestaan echt, hun reacties komen dus ook heel realistisch over. Daarbij komt ook nog dat het dagboek minder dan 10 jaar geleden is geschreven, dus als het een verzonnen verhaal zou zijn zou het op mij heel echt overkomen.



Het boek is erg duidelijk geschreven, dit komt doordat het verhaal in dagboekvorm is opgeschreven. De gebeurtenissen staan in de goede volgorde, en als er een tijd niet in het dagboek is geschreven, blijft het verhaal toch duidelijk doordat er elke keer dat ze in het dagboek heeft geschreven de datum boven de bladzijde heeft gezet. Het verhaal is dus duidelijk te volgen als je dit boek leest. Het verhaal is een dagboek, en wordt door degene die het schrijft verteld, dat is in dit boek Floortje Peneder. Het boek is dus door een ik persoon geschreven. In het boek staat maar één verhaal, en dat is het verhaal over het leven van Floortje Peneder. In het verhaal worden er stukken overgeslagen, want Floortje schrijft niet iedere dag in haar dagboek, en soms schrijft ze er zelfs een hele maand niet in. Als er in die periode dat ze niet heeft geschreven iets belangrijks is gebeurd lees je dat dus pas achteraf (of niet). Wat je leest is dus niet het hele verhaal, maar wel wat er in grote lijnen gebeurt. In dit boek staan geen vooruitwijzingen, want als dit zo zou zijn, zou Floortje moeten weten wat er in de toekomst zou gaan gebeuren, want zij is degene die het verhaal schrijft. Dit zou wel het geval kunnen zijn als het verhaal niet uit het perspectief van Floortje, maar uit dat van een verteller geschreven zou zijn.



Ik had wel vaker een dagboek gelezen (Anna Frank, Zlata Filipovic), maar deze dagboeken gingen niet over een ziekte, maar over de oorlog. Ik had wel eens een boek over kanker gelezen (Pijnstillers), maar dit boek was niet echt gebeurd. Dat boek vond ik ook erg aangrijpend, maar bij Het dagboek van Floortje Peneder is het toch anders, en ga je er toch meer over nadenken omdat het echt gebeurd is. Het einde van dit boek vond ik voorspelbaar want ik had het voorwoord gelezen en als Floortje Peneder niet dood zou gaan, was het boek waarschijnlijk ook niet uitgegeven. Maar ook al weet je zeker dat ze dood gaat, toch blijf je er op hopen dat ze niet doodgaat, en dat er toch weer een medicijn is gevonden waardoor ze (nog wat langer) kan blijven leven.



Ik had niet zoals Floortje kunnen reageren. Ze blijft alles zo positief zien, en ze kan zich op de een of andere manier erbij neerleggen dat ze dood gaat. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen. Ik zou niet willen geloven dat ik dood zou gaan, en waarschijnlijk de eerste tijd niets meer willen doen. Maar als ik dan te horen zou krijgen dat de leukemie niet meer weg zou gaan, zou ik me hier ook niet bij neer willen leggen, en me niet bezig willen houden met een testament en dat soort dingen. Want als je bezig bent met je laatste wensen, geef je eigenlijk toe dat je doodgaat, en dat zou ik denk ik niet kunnen. Er vond dat er in dit boek geen ‘smerige’ dingen beschreven werden. Er stond wel soms in dat ze een beenmergpunctie of een port-a-cath moest, ik kan wel begrijpen dat mensen hierbij rillingen krijgen, maar ikzelf vond dit niet vies om te lezen.



Floortje Peneder begon niet met het schrijven van dit boek met de bedoeling om het later uit te geven. Later kwam ze pas met het idee om het boek uit te geven. Ik denk dat ze dit boek graag wilde uitgeven, zodat iedereen kan lezen hoe je leven is en opeens veranderd als je leukemie krijgt. Ook wilde ze het misschien uitgeven zodat haar familie en vrienden bijvoorbeeld, het konden lezen en op deze manier erachter kwamen waarom Floortje soms op een bepaalde manier reageerde en dus op deze manier beter leren begrijpen hoe Floortje was. Het boek heeft mij wel geleerd alles proberen positief te blijven zien, omdat er nog veel ergere dingen met je kunnen gebeuren. Hier sta je niet bij stil als alles zo goed met je gaat, maar ik denk ook dat ze wou zeggen dat je heel erg blij mag zijn als je zo gezond en gelukkig kan leven als ik doe.



Het taalgebruik van de schrijfster vond ik erg goed, maar dat is niet zo vreemd, want ze had dezelfde leeftijd als ik. Er komen vrij veel uitspraken in voor die je op deze leeftijd veel gebruikt (what the heck) en ik denk wel dat mensen met niet dezelfde leeftijd daar te veel aandacht aan gaan besteden, terwijl dat alleen maar is bedoeld als even een uiting van bijvoorbeeld woede of verdriet. Het boek was voor mij dus erg goed te begrijpen, en ik vond het een heel erg mooi boek om te lezen. Toen Floortje jonger was, maakte ze meer korte als lange zinnen. Hoe ouder ze werd, hoe meer lange zinnen ze ging maken. De woorden die ze gebruikte vond ik makkelijk en goed te begrijpen, er stonden geen woorden in die niet medisch waren (prednison, vincristine), en die ik niet goed begreep. Z e schreef alles op met de directe rede, en zonder moeilijk te doen, behalve in haar gedichten. (een vijand, verrader is plotseling daar (hier bedoelt ze niet letterlijk een vijand of een verrader mee, maar het is de leukemie die ze hier beschrijft)) Ze gebruikte niet zoveel bijvoeglijk naamwoorden, maar dat komt ook doordat het een dagboek is, en dan denk je niet “Hoe krijg ik het zo mooi mogelijk onder woorden”? maar: hoe kan ik dit het beste en het snelst van me afschrijven, dit gevoel vasthouden of juist kwijtraken. In het boek staat bijna geen beeldspraak, dit komt, zoals ik al zij, omdat ik denk dat ze er niet zo over nadacht hoe ze iets in haar dagboek zo mooi mogelijk onder woorden kon brengen. Het boek is niet humoristisch beschreven, dit komt doordat Floortje veel steun aan haar dagboek had, en er vaak is schreef als ze zich erg verdrietig en rot voelde. Hierdoor krijg je soms een beetje een sombere indruk van haar, maar dat is wel te begrijpen.



Tot slot:

Ik vond het een heel erg mooi boek, en ik denk dat ik ook andere boeken over dit onderwerp wil gaan lezen. Ik vind het onderwerp ziekte namelijk interessant om over te lezen, en tegelijkertijd ook heel aangrijpend. Als Floortje Peneder meer boeken had geschreven denk ik wel dat ik deze ook graag had willen lezen, dit komt door haar stijl van schrijven. Niet te moeilijk en langdradig, maar gewoon opschrijven wat in je opkomt. Wat ik erg goed aan dit boek vind is dat er voor in een lijst met verklarende aantekeningen staat (dezelfde als in het boekverslag). Want soms heeft Floortje de waarden van haar bloed onder aan een bladzijde geschreven, en dan kun je kijken of het op dat moment nou juist weer een beetje beter, of wat slechter met haar ging.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen