In dit boek verteld de schrijver zijn ervaringen die hij op gedaan heeft tijdens zijn werk. Marinus van den Berg is pastoraal vormingswerker voor de gezondheids- en welzijnszorg in het dekenaat Almelo. Hij begeleid daar praatgroepen van en voor familieleden van demente bejaarde.
In het eerste hoofdstuk probeert hij het leven van een bejaard echtpaar voor te stellen. De vrouw lijdt aan dementie en de complete verzorging van haar en het huishouden moet over genomen door haar man. In het boek wordt dan beschreven hoe de man zich voelt. Ook wordt er veel gesproken over de ontkenningsfases in het beginstadium van dementie. Ook de moeilijke beslissing om zijn vrouw op te laten nemen in een verzorgings tehuis komt aan bod. Vooral de tegenstrijdige gevoelens die de man heeft bij de plaatsing van zijn vrouw in een tehuis in een veel voorkomend onderwerp in dit boek.
In dit boek komt dit dilema veel naar voren. De familie van een dement familie lid voelen zich vaak schuldig en onprettig bij het gevoel dat ze de zorg van het familielid over moeten laten. In dit boek laat de schrijver merken dat hij het niet eens is over de mening van veel verzorgers in tehuizen. Volgens hem hebben die te vaak de mening van: "Goh willen ze van hem af, ze vinden hem zeker lastig".
In het tweede hoofdstuk worden de vijf manieren van oud worden beschreven. De schrijver laat hier duidelijk zien hoe mensen op verschillende manieren oud worden en zijn. In het derde hoofdstuk staan de kinderen vooral centraal. Vooral dan de kinderen van een demente vader of moeder. Hier wordt dan beschreven wat er dan eigenlijk allemaal van de kinderen gevergd wordt als de vader of moeder dement is. En wat voor moeilijke beslissing het is om je vader of je moeder naar een verzorgings tehuis te brengen omdat de kinderen de zorg niet meer aan kunnen.
In het vierde hoofdstuk gaat de schrijver in op het onderwerp: hoe kan dementie beleefd worden. In dit hoofdstuk word het proces van dementie eigenlijk in vier gedeeltes bekeken. De nul - fase, ontkenning fase, verzorgings behoevende fase en eind fase. Volgens de schrijver kan een demente tot de eerste twee fases nog goed thuis gehouden worden. Vanaf de derde zal het voor de familie vaak te veel worden en moet de persoon vaak opgenomen worden.

In het vijfde hoofdstuk gaat het over familie. Over wie in de familie voor de zorg van de vader of moeder opdraait. Maar ook op de vraag: "neem je, je vader of moeder in huis als ze zich niet meer thuis kan redden. Ook in het zesde hoofdstuk is dit het hoofdonderwerp.
In het zevende hoofdstuk staat de schrijver stil hoe dementie relaties verstoord. Het gaat hier over de relatie met de partner. Hoe die gene zich voelt. Maar ook over de relaties die demente mensen hebben met hun kinderen en kleinkinderen. Hoe mensen hun demente familie lid links kunnen laten liggen. Terwijl er ook mensen zijn die juist uit plichtsbesef of liefde hun familielid van kennis komen op zoeken, terwijl dat vaak erg moeilijk is.
In het laatste hoofdstuk gaat het over pastoraat. Het gaat dan over de rol van pastoraat en kerk bij het begeleiden van de demente en de familie van de demente.

Het boek is geschreven in de "ik" vorm. Marinus verteld over zijn eigen ervaringen. Veel haalt hij voorbeelden naar voren, over wat mensen tegen hem zeggen. Hij geeft hier zijn visie over. Veel gebruikt hij stukjes citaat van andere schrijvers om zijn mening te benadrukken. Maar in het boek gaat het niet alleen over het leven van anderen, maar ook over zijn eigen idee. Wat hem bijvoorbeeld bang maakt.

Marinus van den Berg is pastoraal vormingswerker voor de gezondheids en welzijnszorg in het dekenaat Almelo. Hij begeleide meerdere praatgroepen van en voor familieleden van demente bejaarden. Hij schreef ondermeer: Als ouderdom pijn doet, Afscheid serieus nemen en Als leven wachten word; wonen en werken in het tehuis.

Ik denk dat de titel van het boek goed aangeeft waar het boek over gaat. Het is een duidelijke titel. De titel geeft gelijk het grote dilemma weer van de familie, waar over in het boek veel geschreven wordt.

Het boek zit eigenlijk vol met flash backs. Hij verteld over dingen wat hij mee gemaakt heeft. Maar ook flash forwards zitten in dit boek. Want hij geeft vaak aan hoe hij denkt hoe het later zou gaan.

Het verhaal heeft niet echt een open of gesloten einde. Ik denk ook niet dat dit boek een open of gesloten einde kan hebben. Want dementie blijft onbeantwoorde vragen bij mensen op roepen die ook de schrijver niet kan beantwoorden. De schrijver eindigt in dit boek met een slot conclusie. Hij geeft in dit stukje duidelijk zijn mening weer. Op de laatste bladzijde staat een gedicht dat geschreven is door een van de mensen die deel heeft genomen op een van praatgroepen. Ook wil de schrijver met dit boek mensen persoonlijk aan spreken. Dit blijkt uit de laatste zin van het boek. Hij schrijft hier: "Wij kennen elkaar niet, maar ik hoop dat u zich toch gekend hebt gevoeld."

Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf bijna nooit een boek lees. Maar dit boek spraak me best aan. Ik ben toen gelijk in het boek begonnen en heb hem binnen twee dagen helemaal uit gelezen, wat al een hele prestatie voor me is. Over het onderwerp dementie wist ik eigenlijk niet veel af. In mijn direct omgeving ken ik eigenlijk niemand die dement is. Dus ik hield me er ook niet echt mee bezig. Van het ziektebeeld wist ik wel wat, maar niet echt veel. Het mooie van dit boek is dat ook familieleden van demente veel aanbod komen. Hun ervaringen zijn vrij indrukwekkend. Ik had er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan, wat de familie van een demente bejaarde door moet maken. Wat de stap om naar een tehuis te gaan is voor vele een hele zware en moeilijk stap. In het boek kan je ook duidelijk merken dat de schrijver er heel veel verstand van heeft. Hij hoort natuurlijk alle verhalen. Ik denk ook dat de schrijver voor het schrijven van dit boek veel boeken over dementie heeft gelezen. In dit boek gebruikt hij heel veel citaten of fragmenten uit andere boeken die hem aanspreken. Soms vond ik het boek wel eens een beetje langdradig worden. Dan ging hij voor mijn gevoel even te lang door op een het zelfde onderwerp. Maar alles bij elkaar is het een goed boek. Als je echt meer over het ziektebeeld van dementie wil weten zou ik een ander boek kiezen, maar dit boek geeft een heel goed beeld over de familie van een demente en dat is erg indrukwekkend.