Boekverslag : Abdelkader Benali - Bruiloft Aan Zee
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2591 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2591 woorden.
Samenvatting
Het boek 'Bruiloft aan zee' is een boek dat heel raar in elkaar zit. De samenvatting is daarom te geven in slechts een aantal zinnen:
De jongen Lamarat moet zijn oom opzoeken in Marokko, nadat de oom is weggelopen van zijn eigen bruiloft. Hij zou trouwen met de zus van Lamarat, Rebekka. De jongen Lamarat gaat, gedwongen door zijn vader, op zoek naar zijn oom. Hij stapt in bij de taxichauffeur Chalid 'Blik op de weg' (dat is de bijnaam van de taxichauffeur).
Chalid vertelt hem dat hij de oom van Lamarat eerder die ochtend heeft afgezet in de stad Melliliaar. Snel rijden de twee naar Melliliaar in de hoop de oom (Mosa) daar te vinden. Met geluk vinden ze de Mosa daar, maar op een hele rare plaats voor een aanstaande bruidegom. Ze vinden hem namelijk bij de hoerentent 'Lolita', waar de oom meestal te vinden is. Hij is namelijk gek op vrouwen.
Vanaf zijn 12e jaar fantaseert hij al over vrouwen. Lamarat en Chalid treffen hem dronken aan en sleuren hem de taxi in. Eenmaal in de stad aangekomen waar de bruiloft eigenlijk gehouden zou worden, komen ze Rebekka tegen. Als wraak op haar aanstaande man snijdt ze het 'slangetje' (zoals Rebekka het zelf noemt) van Mosa door.
De ouders van Lamarat en Rebekka komen op de plaats aan waar Mosa bewusteloos en onder het bloed zit. De ouders schrikken zich dood, omdat zij denken dat Rebekka en Mosa geslachtsgemeenschap hebben gehad voordat ze getrouwd zijn. De gehele familie belooft elkaar om nooit over dit incident te praten.
Zoals ik al had geschreven, het boek zit heel raar in elkaar. Een heel klein gedeelte van het boek gaat over wat ik heb geschreven. Het boek bevat namelijk heel veel uitleg en flashbacks. Maar daar ga ik wat uitgebreider op in bij de opdracht 'Mening'.
Verwachtingen
Het is heel toevallig hoe ik aan dit boek ben gekomen. Ongeveer drie weken voor de inleverdatum van dit boekverslag, bedacht ik dat ik nog geen boek had gelezen om een leesverslag over te schrijven. Toen was ik begonnen om een boek te zoeken.
Gelukkig had mijn broer in zijn huis nog een driedelig boek liggen. Dat boek heet 'In de ban van de Ring'. Maar toen ik zag dat het boeken waren van ieder 400 pagina's, ging ik gauw op zoek naar een ander boek.
Toen vond ik het boek 'Bruiloft aan zee' in de boekenkast van mijn zus. Ik keek snel op de lijst van de romans die je kunt gebruiken voor een leesverslag. Gelukkig stond het boek erop. Ik vroeg aan mijn zus of het een leuk boek zou zijn voor mij. Ze zei dat zij het zelf heel leuk vond, omdat het heel goed beschrijft hoe de Marokkanen in Marokko leven.
Dat trok me wel aan. Ik las de achterkant van het boek, waar de samenvatting stond en ik bekeek de voorkant eens goed. Ik vond de samenvatting wel grappig. De voorkant van het boek liet heel duidelijk zien dat het een plaats was aan zee en dat zelfde stond in de titel van het boek 'Bruiloft aan zee', dus het zou echt over een bruiloft aan zee gaan.
Uit de samenvatting kon ik opmaken dat het verhaal zich in een hele korte periode afspeelt. Het verhaal begint namelijk met het instappen van Lamarat in de taxi en het eindigt met het vinden van de oom. Tussen die twee gedeeltes zou nooit een maand kunnen zitten, omdat het vinden van iemand meestal veel sneller gaat.
Ik had totaal niet verwacht dat het zo moeilijk te lezen zou zijn. De samenvatting op de achterkant was namelijk heel duidelijk geschreven. Ik dacht daardoor dat het hele boek zo geschreven zou zijn.
Maar toen ik de eerste twee bladzijdes had gelezen, kwam ik er direct achter dat de schrijver een hele speciale schrijfstijl heeft, althans voor mij. De boeken die ik eerder heb gelezen, zijn stukken makkelijker te begrijpen.
Ik kon wel uit de samenvatting opmaken dat het een grappig boek was. Dat een man van zijn eigen bruiloft is zo onrealistisch dat alles verzonnen moest zijn. Ik had niet verwacht dat het verhaal verteld zou worden door een verteller.
Ik had eerder verwacht dat je het door de ogen van de hoofdpersoon zou zien, omdat dat vaker voorkomt in romans.
Verwerkingsopdracht
Ik heb Verwerkingsopdracht 2 uitgekozen. Ik heb deze opdracht niet om een speciale reden uitgekozen, maar dit was een van de eerste opdrachten die ik ben tegengekomen. De naam van deze opdracht is 'Uitdagingen'.
De naam van de hoofdpersoon in het boek 'Bruiloft aan zee', is Lamarat Minar. Een van zijn belangrijkste uitdagingen is, denk ik, het vinden van zijn oom, Mosa. Het is namelijk bijna onmogelijk om iemand te vinden in een groot land als Marokko. Ik weet verder niet of Lamarat andere grote uitdagingen in zijn leven heeft gehad.
Maar van de beschreven uitdagingen in het boek is dit denk ik de grootste.
Hij slaagt er gelukkig wel in om zijn oom te vinden, maar met heel veel geluk. Hij moet namelijk gedwongen op zoek naar zijn oom, die van zijn eigen bruiloft is weggelopen. Nadat hij is ingestapt in een taxi, vertelt de taxichauffeur (Chalid) Lamarat dat hij zijn oom eerder die ochtend heeft vervoerd. Eigenlijk is dat niet zo toevallig, want Chalid is zowat de enige taxichauffeur die in het kleine dorpje komt.
Nadat Chalid Lamarat heeft verteld dat hij zijn oom heeft gebracht naar de stad Melliliaar, rijden ze snel naar de 'grote' stad. Eenmaal daar aangekomen, treffen ze de oom voor een hoerentent aan. Ze brengen hem snel terug naar het dorpje waar de bruiloft gehouden had moeten worden.
Zo slaagt Lamarat er dus in om zijn oom te vinden, maar met de hulp van Chalid.
Als ik voor zo'n probleem zou staan, zou ik ongeveer hetzelfde doen. Maar ik zou eerst aan de mensen in het dorp vragen of ze de oom hebben gezien en pas daarna, met de eventuele aanwijzingen van de inwoners, de taxi pakken. Als je namelijk zomaar de taxi pakt, dan weet je niet naar welke stad je zou moeten gaan. Lamarat had het geluk dat de taxichauffeur de oom had gezien.
Als dat niet het geval was geweest, dan zou Lamarat van stad tot stad kunnen rijden, zonder te weten waar de oom eigenlijk is. Als je eerst zou hebben geluisterd naar de inwoners, dan heb je in ieder geval de voorsprong dat je weet welke richting de oom is gegaan. Ik vind het dus onhandig hoe Lamarat het heeft aangepakt, ondanks dat hij de oom heeft gevonden.
Leeservaring
Tijdens het lezen van het boek kreeg ik allerlei verschillende gedachtes en gevoelens met betrekking tot het gedrag van de hoofdpersonen. Vooral bij de hoofdpersoon Lamarat. Bijvoorbeeld toen Lamarat verplicht naar zijn oom moest zoeken. Toen had ik medelijden met Lamarat. Hij zelf wilde namelijk liever niet zoeken, omdat het veel te warm was en het haast onmogelijk was om zijn oom te vinden.
Dat hij zelf niet wilde is duidelijk af te leiden uit het boek. Ik zal het stuk citeren:
'Het is nog vroeg, als hij nog voor de avond hier is, dan hoeft er niks aan de hand te zijn. Alsjeblieft ga,' zei de vader met de grote oren en het maffiagezicht. 'Nee, ik ga niet,' antwoordde Lamarat resoluut, met de oren van zijn moeder, godzijdank, en het verstand van zijn vader (dat is minder): 'Driewerf nee, ik blijf lekker hier zitten.' Nog geen uur later, in een leren stoel van een taxi die over een kronkelige asfaltweg reed, besefte Lamarat dat hij een moment van verstandsverbijstering moest hebben gehad. (blz. 36)
In dit stukje komt het duidelijkst naar voren dat Lamarat zelf niet wilde zoeken. Hij probeerde nog wel om zijn vader te overtuigen, maar tevergeefs, want even later is hij al onderweg om zijn oom te zoeken.
Het zieligst vond ik de zus van Lamarat, Rebekka. Zij was namelijk het slachtoffer van het weglopen van Mosa. Zij had zelf al vanaf haar eerste jaren gedroomd van een 'bruiloft aan zee'. Ze zou er eindelijk een krijgen, maar op het laatste moment ging het niet doordat haar oom/bruidegom was weggelopen. Zij liet aan het einde van het boek dan ook zien hoe boos ze was op Mosa.
Zij sneed namelijk zijn 'slangetje' door en schold hem uit. Haar gevoelens begreep ik helemaal, omdat haar bruiloft verpest was door een dronken man die zo graag naar een hoerentent wilde gaan op de dag van het huwelijk.
Ik vond het gedeelte in de taxi heel leuk.
Vooral toen Chalid Lamarat vertelde dat hij Mosa die dag heeft vervoerd. Hij had nog niet gezegd waarheen en dat beschreef de schrijver heel mooi. Het is het makkelijkst en het duidelijkst als ik stukje citeer:
'Ik heb hem vandaag nog gezien...'
'Wanneer?' schoot Lamarat uit zijn stoel.
'Vanochtend dacht ik zo.'
'Hoe laat precies?' Lamarat zou het liefst de tong van Chalid eruit getrokken hebben, alsof hij verwachtte dat het daarop gedrukt zou staan... (blz. 37)
Hieruit blijkt heel duidelijk dat Lamarat heel graag wilde weten wanneer de taxichauffeur Mosa had gezien. Lamarat zag de kans om eindelijk een eind te maken aan deze zoektocht en dat wilde hij zo snel mogelijk doen. Op dat moment kon ik me helemaal inleven in de rol van Lamarat.
Je zit op een bloedhete dag in een taxi met een gekke chauffeur die je vertelt dat hij een oplossing heeft op je probleem. Dan zou ikzelf ook graag zijn tong eruit getrokken hebben om zo snel mogelijk te horen wat de oplossing is en een eind te maken aan deze marteling op deze warme dag.
Doordat ik me zo goed kon inleven op dat moment, vind ik dit ook een van de leukste gedeeltes van het boek.
Leerervaring
Ik heb, door het boek te lezen, Marokko vanuit een ander oogpunt kunnen bekijken. Als ik in Marokko kom, kom ik daar als vakantieganger. Ik bekijk Marokko daardoor heel anders. In het boek bekijk je Marokko door de ogen van de bewoners. Daartussen zit natuurlijk heel veel verschil.
Het boek speelt zich voor een groot gedeelte af in een klein dorpje en als ik in Marokko kom, dan ga ik naar de grote steden van Marokko. Daar leven de mensen heel anders. De mensen in de grote steden hebben meer geld, waardoor ze uitgebreider kunnen leven. In het boek staat ook beschreven, dat de mensen in de dorpen maar heel soms vlees konden eten, omdat ze er niet genoeg geld voor hadden.
Maar de mensen in de grote steden eten vele malen luxer dan de mensen in de dorpen. Ik heb door dit boek geleerd hoe de mensen in de dorpen leven. Ik ben zelf ook wel eens in een kleine dorp in Marokko geweest, maar dat is heel lang geleden. Ik weet nog wel dat we in een klein huis sliepen, dit in tegenstelling tot het huis dat we nu in Marokko hebben.
Daar hebben we ongeveer 10 slaapkamers (ondanks het feit dat wij daar met vijf man slapen).
Terwijl ik het boek las, herkende ik wel een aantal dingen. Vooral toen de schrijver ging beschrijven hoe het huis eruit zag. In het boek was dat heel mooi beschreven. Achter het huis(je) was een heel groot cactusveld. Dat herinner ik mij nog steeds. Achter het huis waar ik was geweest, was namelijk ook een groot cactusveld.
Daar deden ze, net als in het boek, hun behoeftes in, omdat ze daar geen toiletten hebben.
Het boek heeft me dus nieuwe dingen geleerd, maar ook mijn vage herinneringen duidelijker gemaakt.
Mening
Ik vond het boek, zoals ik al eerder heb gezegd, raar in elkaar zitten. Ik zal nu uitleggen waarom: als de schrijver over een onderwerp begint te praten, gaat hij niet verder in het verhaal, maar geeft bladzijdes lang uitleg over dat onderwerp. Het verhaal wordt daardoor heel onoverzichtelijk. Hij gebruikt heel vaak het '-' teken. Ik zal een voorbeeld citeren:
'Wat Chalid - 'blik op de weg', zoals de kreupelen, de blinden en de doven die, met z'n allen verscholen in dranklokalen en binnenpleintjes ......' (blz. 5) en zo gaat hij nog regels door met zijn uitleg.
Zoals je in het voorbeeldje kunt zien, geeft hij eerst de bijnaam van Chalid, dan schrijft hij wie hem zo noemen en dan gaat hij ook nog uitleggen wat die mensen doen. Dat alles heeft niks met het verhaal te maken. Het verhaal wordt daardoor heel onduidelijk, want ik weet soms niet meer waar de schrijver over schrijft.
Het is wel een grappig boek. Ik vind vooral de stijl waarmee de schrijver schrijft, heel grappig. Hij zegt namelijk allerlei dingen op een hele normale manier, terwijl het eigenlijk hele vreemde gebeurtenissen zijn. Hij zegt bijvoorbeeld dat de mensen in de dorpjes geen toiletten hebben, maar ze doen hun behoeftes in de achtertuin. Dat alles vertelt hij op een toon alsof iedereen dat doet. Daardoor wordt het verhaal een stuk leuker.
Ik vond het wel fijn dat de personen heel goed beschreven waren. Daardoor kreeg ik een veel beter beeld van de personen. Ik begreep daardoor veel beter waarom de hoofdpersonen bepaalde dingen deden. De schrijver heeft namelijk zowat het hele leven van die personen beschreven. Dat hielp wel bij het begrijpen van het verhaal.
Ik vind dat de titel 'Bruiloft aan zee' perfect gekozen is. Het boek gaat namelijk echt over een bruiloft aan zee. Dat was in ieder geval de bedoeling. Helaas voor Rebekka ging dat niet door. Als je de titel en de voorkant van het boek bekijkt, dan weet je meteen waar het boek over gaat, zelfs zonder de samenvatting te lezen. Ik vind dat wel handig, want dan weet je meteen of het onderwerp je aanspreekt of niet.
Als ik een boek uit wil kiezen, dan kijk ik vaak alleen maar naar de voorkant en de titel. Als de voorkant me dan aanspreekt, dan lees ik ook de samenvatting op de achterkant.
Ik vond het jammer dat in de samenvatting op de achterkant beschreven stond hoe het verhaal zou eindigen. Daardoor is het verhaal niet meer zo spannend. Je weet namelijk dat Lamarat wel zijn oom zou vinden. Ik vind het fijner als ze juist niet vertellen hoe het verhaal eindigt, maar de samenvatting laten eindigen met een zin die ervoor zorgt dat je het hele boek wilt lezen. Dan is het interessanter om het boek te lezen.
Het verhaal vind ik eigenlijk nergens op slaan. Het verhaal is eigenlijk in één zin te vertellen: Mosa gaat op de dag van zijn bruiloft weg en wordt later weer terug gevonden door zijn neef. Dat is zowat het hele verhaal. De rest van het boek is gevuld met beschrijvingen. Het boek is daardoor een stuk oninteressanter.
In het verhaal gebeurd namelijk weinig. Als ik het goed heb speelt het gehele boek zich af in één dag. In andere boeken is de samenvatting in minimaal één kantje te geven. Dat is in dit boek totaal niet het geval.
Doordat alles zo goed is beschreven, kun je je wel beter inleven in het verhaal. Terwijl ik het boek las, kon ik me precies voorstellen hoe alles eruit zag. Dat is een wel een voordeel van deze schrijfstijl. Doordat je je alles beter kunt inbeelden, begrijp je het verhaal ook beter. Als bijvoorbeeld bepaalde personen iets voelen of denken, dan begrijp je meteen waarom hij of zij datgene voelt of denkt. Zijn of haar hele verleden is heel goed beschreven, waardoor je begrip kunt hebben voor hun reacties op bepaalde situaties.
Al met al, vond ik het toch wel een grappig boek en ik ben blij dat ik het boek heb gelezen. Ik heb het boek daardoor met plezier gelezen.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen