U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : De Arbeiderspers, 1997, 229 P. - Het Geheim Ingezonden Door: L. En G. Categorie:.
Deze versie komt van http://www.scholieren.be/huiswerk/show_stuk.php?id=1006 en is laatst upgedate op Onbekend.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 818 woorden.

Schrijven: een recensie









Anna Enquists roman Het Geheim (De Arbeiderspers, 1997, 229 p.) is een hoogstaand werk over muziek en eenzaamheid, over verwarring en geheimen, over ambitie die het levenslied leidt en liefde overstemt, over verdriet als tragische noot.



Wanda Wiericke… ooit hadden haar kleine handjes sierlijk over het klavier bewogen. Hemelse pianoklanken vulden haar gedachten en waren haar enige manier van expressie. Ze was de stille, de eenzame, de solist. (p.65) Haar muziekgedachten stonden haaks op het weefsel van woorden die de anderen maakten. Alleen op de piano sprak ze zich uit. Haar enige hoop om iemand te bereiken lag in die klanken. (p.164) Haar spel bracht iedereen in vervoering, alleen haar papa, de man die de krant leest (p.51), sloot er zijn oren genadeloos voor af. Wanda smachtte naar zijn genegenheid, maar een familiegeheim had een onoverbrugbare barrière gevormd. Glücklich ist, wer vergisst, was doch nicht zu ändern ist. (p.219) Haar muziekleraar, meneer De Leon, was wel fier op haar geweest en had haar samen met haar mama de weg naar de top gewezen. Hij was niet zomaar de muziekleraar, hij was een vriend, de vader die de papa niet kon zijn. Altijd stond tegen de achterwand die ene geleund, in donkere kleren, de hoed maakte een schaduw op zijn gezicht. Altijd die ene, voor wie ze speelde. (p.126)



Nu, zoveel jaren later, zijn Wanda's handen ongehoorzame knechten (p.26) geworden, waardoor haar obsessieve drang tot spelen gedempt is. Ze is tot rust gekomen en geniet volop van haar eenzame bestaan. Ze is echter niet altijd alleen geweest. Vroeger was er haar mongoloïde broertje, dat enkel zij door haar spel kon kalmeren. Onder de piano trekt hij zijn benen naar zijn borst tot de muziek zwijgt (…) Ze dekt haar broer toe met de zware basakkoorden en spint daarboven met haar rechterhand een hemels lied. (p.143) Daarna was er Bouw met wie ze samen gelukkig was. Muziek heeft hun wegen echter onverbiddelijk gescheiden. Ze moet spelen, ze moet overal spelen, ze moet laten horen hoe het klinkt, wat ze in haar hoofd heeft. Het is het enige wat ze kan, het enige wat ze zeker weet. Het moet. (p.151) Jaren was Wanda uit Bouws gedachten verdwenen, tot op dit moment. Een recensie in de krant over een verzamel-cd van zijn ex-vrouw wekt weer grootse emoties en herinneringen op. Hij besluit haar, op weg naar een conferentie, een bezoekje te brengen.



Heden en verleden wisselen zich in de volgende hoofdstukken op een speelse manier af. Enquist voegt hier nog een extra nuance aan toe door de tegenwoordige passages in de verleden en de vele flashbacks in de tegenwoordige tijd te schrijven. Dat ook Enquist een pianiste is, blijkt uit de verfijnde manier waarop ze Wanda's liefde voor haar piano beschrijft, met veelvuldig gebruik van adjectieven en oog voor detail. Bovendien wijst ze erop dat succes niet noodzakelijk leidt tot geluk, maar dat je dit eerst en vooral bij jezelf moet zoeken.



Woorden schieten te kort om Het Geheim te beschrijven. Vanaf het eerste hoofdstuk word je meegesleurd in een overweldigende wereld die je met verstomming slaat. Meerdere malen weet Enquist een gevoelige snaar te raken door haar precieze beschrijvingen en haar gemakkelijke, maar uiterst gevoelsmatige woordkeuze. Zo creëert ze de ideale stemming om het boek in één keer uit te willen lezen. Je wordt door allerlei gevoelens overrompeld, van afkeer tot medelijden, maar je blijft uiteindelijk met een voldaan gevoel en een glimlach op het gezicht achter. De klank waaiert uit in de avond (p.229), maar blijft nog een tijdje nazinderen.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen