Boekverslag : Harry Mulisch - De Aanslag
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 394 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 394 woorden.
“De aanslag” van Harry Mulisch (1927-heden).
Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam, 1983, 9e druk (1982, De Bezige Bij) 255 pagina’s.
motto: ”Overal was het al dag, maar hier was het nacht, neen meer dan nacht.”
C. Plinius Caecilius Secundus. Epistulae, VI, 16 (Harry Mulisch)
Er is geen omslagillustratie; op de kaft staan alleen de naam van de schrijver en de titel.
Ik heb dit boek gekozen omdat ik er al iets van gehoord had.
Het boek is ingedeeld in een proloog en vijf episodes. De eerste episode bestaat uit 4 hoofdstukken, de tweede ook uit 4, de derde uit 3, de vierde uit vijf en de vijfde uit 4. Elk hoofdstuk is met Romeinse cijfers genummerd en heeft geen titel.
De vertelwijze is personeel: er wordt wel over Anton verteld en zijn gedachten en gevoelens worden ook beschreven, maar over de andere personen wordt weinig verteld. Het verhaal wordt chronologisch verteld. Er zijn flashbacks (als Anton iemand van vroeger tegenkomt). Tussen de episodes worden tijdssprongen gemaakt variërend van twee tot vijftien jaar. Het verhaal speelt zich af in Haarlem en in Amsterdam tussen 1945 en 1981.
Anton Steenwijk woonde met zijn ouders en zijn broer Peter aan een kade in Haarlem. Aan die kade stonden vier huizen. In het eerste huis woonden de Beumers, in het tweede Anton, in het derde meneer Korteweg en zijn dochter Karin en in het vierde huis woonde het echtpaar Aarts dat zich zeer afsloot. Op een avond in Januari 1945 wordt er voor het huis van meneer Korteweg de moordenaar Fake Ploeg doodgeschoten. Karin en Korteweg leggen het lijk voor het huis van Anton. Daarop ging Peter naar buiten om het lijk ergens anders te leggen, maar de Duitsers kwamen er al aan. Peter pakte het geweer van Ploeg en rende weg, richting het huis van Korteweg. Dat was het laatste dat Anton zag van Peter. Dan komen de Duitsers en die voeren de ouders van Anton af, steken het huis in brand en nemen Anton mee naar het politiebureau. In de cel op het politiebureau ontmoet Anton een vrouw die hij niet heeft kunnen zien en waarvan hij de naam niet wist, maar waarmee hij wel een heel gesprek heeft gevoerd. Later wordt hij naar de Ortskommandant gestuurd en daar komt zijn oom uit Amsterdam hem ophalen. Daar gaat Anton bij wonen.
Er zijn mij geen motieven opgevallen.
Het boek gaat over iemand die in de oorlog een traumatische gebeurtenis meemaakt, die probeert te vergeten, maar dat pas kan doen als hij precies weet hoe alles is gegaan.
Ik vind het niet zo’n goed onderwerp voor een boek omdat ik me niet zo interesseer voor de oorlog, maar zoals het hier wordt gebracht, vol met toevalligheden, was het leuker dan ik eerst gedacht had.
Anton Steenwijk is de hoofdpersoon in het verhaal, zijn gedachten en gevoelens worden duidelijk beschreven, maar soms iets te overdreven, waardoor het verhaal soms “langzaam” gaat. Van de overige personen worden alleen de gedachten en gevoelens beschreven zoals Anton denkt dat ze zijn.
De stijl vind ik goed. Soms wordt er een woord cursief gedrukt, waardoor het verhaal wat levendiger wordt. De dialogen zitten goed in elkaar en zijn goed te volgen. Door de tijdssprongen krijg je het gevoel dat er saaie stukken worden overgeslagen, waardoor de gang erin blijft. Het taalgebruik is gewoon Nederlands van deze tijd zonder veel moeilijke woorden.
Ik zou het verhaal niet zo moeilijk vinden om te verzinnen, maar de manier waarop het hier gebracht wordt wel, want in de gesprekken met mensen van vroeger is het net alsof de moord echt al heel lang geleden is.
Toen ik het boek las vond ik het niet heel vervelend en niet heel leuk. Totdat ik merkte dat Anton steeds meer puzzelstukjes vond van het gebeurde; hij kwam mensen tegen die bij het ongeluk betrokken waren, heel dicht, zoals Truus Coster en Cor Takes, maar ook wat verder, zoals mevrouw Beumer. Vanaf dat moment wilde ik steeds weer weten wat het volgende stukje zou zijn. Maar nu vind ik het een goed boek, omdat het goed in elkaar zit; door allerlei toevalligheden komt Anton steeds meer te weten. Soms is het alleen wel wat te toevallig en dat vind ik jammer. De gevoelens en gedachten van Anton worden ook op een goede manier beschreven en de gevoelens van de andere personen worden beschreven zoals Anton vermoedt dat ze zijn. Het taalgebruik is helder zoals hierboven beschreven.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen