Boekverslag : Alessandro Baricco - Zijde
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 607 woorden.



"De Italiaanse schrijver Alessandro Baricco schreef Zijde; Uitgeverij De Geus liet het vertalen en maakte er een prachtig klein boekje van met een stofomslag van zijdepapier.



In 65 hoofdstukken, die soms maar uit een paar regels bestaan, beschrijft de auteur de geschiedenis van een man die in de negentiende eeuw viermaal naar Japan reist om eieren voor de zijdespinnerijen te kopen. Door een vreemde ontmoeting met een vrouw van wie hij de stem nooit zal horen, wil hij steeds naar Japan terug, stervend van heimwee naar iets wat hij nooit zal beleven, maar toch niet ongelukkig met zijn leven en vrouw in Frankrijk. De symboliek van vogels, volières, kleine blauwe bloempjes en Japanse ideogrammen speelt een hoofdrol in deze geschiedenis en maakt er bijna een gedicht van. Dit boek is zeer intrigerend en kan zowel een publiek boeien dat in ontdekkingsreizen en geschiedenis geïnteresseerd is als een publiek dat meer literair georiënteerd is. Zeer de moeite waard.





Herve Joncourt woont in Lavilledieu, een Frans plaatsje dat volgens mij niet bestaat, maar als zou bestaan dan zou het in de Provence hebben gelegen. Om te leven koopt en verkoopt hij zijderupsen. Er treedt een ernstige ziekte op onder de rupsen en Joncourt moet zijn handel verleggen naar Japan. Daar ontmoet hij een geheimzinnige vrouw met niet oosterse ogen. Hij krijgt van haar een briefje in zijn handen gedrukt met de tekst 'Kom terug, of ik ga dood'. Joncourt gaat terug, zelfs met gevaar voor eigen leven, zelfs het geld verspillend van de zijdetelers.



Ach, wat is dat nu - een verhaal en dit keer gaat het over de zijdehandel. Baricco spreekt mij in de eerste zin al tegen.



"Dit is geen roman. En ook geen verhaal. Dit is een geschiedenis. Ze begint met een man die naar de andere kant van de wereld gaat, en ze eindigt met een meer dat daar maar ligt te liggen, op een winderige dag."



Het verhaal dat geen verhaal is gaat over de liefde, nee toch niet, over verlangen, nee ook niet - de emoties gaan dieper. Dat hoef je Baricco niet te vertellen:



"Je zou kunnen zeggen dat het een liefdesgeschiedenis is. Maar als het niet meer was dan dat, zou het niet de moeite waard zijn haar te vertellen. Er komen verlangens in voor, en pijnen, die je heel goed kent, maar je hebt er geen echte naam voor om ze mee aan te duiden. Maar het is in ieder geval niet liefde. (Dat is al van oudsher zo. Als je geen naam hebt om de dingen mee te benoemen, dan gebruik je er een geschiedenis voor. Zo werkt dat. Al eeuwenlang.)"



Baricco trekt mij langzaam mee in zijn geschiedenis en schrijft een paar regels verder:

"Iedere geschiedenis heeft haar eigen muziek. Deze geschiedenis heeft een witte muziek. Dat is belangrijk om te zeggen, want witte muziek is vreemde muziek, soms raak je ervan in de war: zij wordt zachtjes gespeeld, en er wordt langzaam op gedanst. Als ze haar goed spelen, is het alsof je hoort hoe de stilte gespeeld wordt, en als je kijkt naar degenen die erop dansen alsof hun leven ervan afhangt, lijkt het wel alsof ze stilstaan. Het is verdomd lastig, witte muziek."



Ik val als een baksteen voor Baricco's taal, zijn verbeelding, zijn fantasie, zijn woorden, en, niet te vergeten, zijn humor:"Veel meer valt er niet aan toe te voegen. Misschien is het goed om te verduidelijken dat het om een negentiende-eeuwse geschiedenis gaat: dan hoeft niemand vliegtuigen, wasmachines en psychoanalisten te verwachten. Die komen er namelijk niet in voor. Misschien een volgende keer."



'Zijde' is een koel, zacht, kleurrijk en de zintuigenstrelend boekje. Moet je lezen."
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen