U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : J. Bernlef - Hersenschimmen.
Deze versie komt van http://www.studentsonly.nl/uittreksels/bv.asp?BvID=317 en is laatst upgedate op Onbekend.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1888 woorden.

Bibliografie
Amsterdam, 1991 (eerste druk: 1984)


Samenvatting
Ik heb dit boek gekozen omdat een vriendin zei dat het een mooi boek was.
De omslag is een soort vage foto van een dorp met huizen, het is blauwgrijs.
Ik vind het een soort schim, dat is toepasselijk bij de titel.
Ik verwachtte van het boek dat het echt verteld werd niet zoals het is in het boek dat je echt zijn gedachten leest.
Ik verwachtte wel van het boek dat het ging over aftakeling door dementie

Het boek heet hersenschimmen omdat het boek gaat over de hersenschimmen van Maarten Klein. Hij denkt dat er dingen zijn die er niet meer zijn en vergeet veel dingen, hij weet het gewoonweg niet meer. Al zijn gedachten worden vaag, het worden echt letterlijk hersenschimmen.
Het motto is: "A touching dream to which we all are lulled.
But wake from separately."
Philip Larkin

De vertaling is: een mooie droom waar we allemaal in zijn gewiegd, maar apart van wakker worden.
Dat wil zeggen dat als een gelukkig mens ziek wordt zich dan pas gaat realiseren hoe kwetsbaar hij en de mens in het algemeen zijn.
Dan kun je niet naïef door blijven leven zoals je deed.

Ik heb nog geen andere boeken van J. Bernlef gelezen.

Dit boek is een psychologische roman, het boek gaat over een oudere man die dement wordt en dat in het begin niet kan aanvaarden omdat hij niet weet wat er met hem aan de hand is.
Hij durft niet toe te geven aan zichzelf en anderen dat hij hulp nodig heeft.

Samenvatting

Dit boek gaat over een gepensioneerde man van 71 jaar, Maarten Klein.
Hij staat op een zondagmiddag vanachter zijn raam te wachten tot de schoolbus komt.
Hij verwondert zich dat ze niet komen, maar het is natuurlijk niet raar.
Als zijn vrouw Vera komt en hij staat te kijken waar ze blijven vraagt ze wat er aan de hand is. Maarten zegt dat er niks aan de hand is maar Vera gelooft dat niet, hij wordt een beetje vergeetachtig.
Zo gebeuren er wel meer dingen die hij vergeet, zoals een keer dat hij denkt dat hij weer in de kleuterklas zit en de potlodendoos moet pakken maar eigenlijk gewoon thuis staat in het washok.
Daarna ging het steeds slechter met hem, ook als hij een boek in huis ziet liggen en het bedreigend vindt terwijl hij het zelf in een opwelling gekocht heeft.
Hij gaat elke dag met zijn hond Robert wandelen, maar op een dag beeld hij zich in dat hij een vergadering heeft van de IMCO, het bedrijf waar hij gewerkt heeft.
Hij breekt in een vakantiehuisje in en wacht op zijn collega’s maar ze komen niet.
Dan komt hij weer bij zinnen en moet hij overgeven van de kip die hij die ochtend heeft gegeten en loopt hij naar huis en vergeet zijn koffertje met zijn “inbraakgereedschap”
Thuis aangekomen ziet hij Vera die ongerust is geworden en naar de dokter was geweest om te vragen wat ze aan Maarten’s probleem kon doen. Maarten moet binnenblijven om het verleden weer in goede banen te leiden zoals Vera dat zegt. Dat was de eerste keer dat Vera Maarten confronteerde met zijn dementie.
Als ze foto’s gaan kijken op advies van de dokter herinnert hij zich ook veel dingen niet meer.
Daarna gaat hij een dutje doen en als hij wakker wordt is de dokter er om hem te onderzoeken.
Als hij de groeten krijgt van de antiquaar zegt hij dat hij er een tijd niet meer is geweest maar de dokter herinnerde hem eraan dat hij er pas nog een boek had gekocht.
Op aanraden van dokter Eardly kwam er een hulp in huis, Phil Taylor.
Maarten accepteert Phil niet want hij denkt telkens dat ze weer iemand anders is
Maar het gaat steeds slechter met Maarten, hij raakt steeds meer verwijderd van de realiteit.
Hij leeft bijna alleen nog maar in zijn wereld.
Hij merkt ook dat zijn engels steeds slechter wordt, hij moet steeds meer nadenken over hoe je iets zegt.
Maarten moet alleen nog maar op zijn bed liggen maar hij wil naar buiten lekker in de buitenlucht lopen.
Hij ontsnapt en gaat een stukje lopen, naar het huisje waar hij al eerder naartoe was geweest.
Daar ontdekte hij dat hij zijn koffertje daar had laten staan, hij pakte het en liep weer weg.
Hij wordt opgepikt door iemand die aan het werk was op de vuurtoren, hij merkte Maarten op omdat hij in kronkels liep, niet normaal dus.
Maarten denkt dat het de bevrijding is door de jeep die de man heeft.
Hij bracht Maarten naar huis waar Vera en Phil ongerust op hem wachtten.
Vera vindt dat het zo niet langer kan en laat Maarten ophalen door de mensen van de inrichting.
Daar kan hij nauwelijks meer denken hij kan alleen maar dingen zien en waarnemen, hij ziet geen verbanden meer.

De Thema’s van dit boek zijn: de dementie van een oude man, omdat Maarten dement wordt.
De zin van het leven, omdat het ook gaat over wat je moet als jij of iemand uit je omgeving dement wordt.
De idee vanuit Maarten is: Leren omgaan met dementie.
De idee vanuit Vera: Haar man laten realiseren dat hij dement wordt.

Dit verhaal gaat over Maarten Klein, Een gepensioneerde man van 71 jaar.
Hij is geboren in Nederland (Alkmaar) maar hij woont in Gloucester, Amerika.
Hij is getrouwd met Vera, ze hebben twee kinderen, Kitty en Fred, ze wonen in Nederland.
Ze hebben ook een hond, Robert.
Maarten vindt niet dat hij echt ziek is, maar hij vindt wel dat er iets mis is met hem.
Hij merkt dat doordat hij veel dingen vergeet bijvoorbeeld welke dag het is.
Bijvoorbeeld als een kennis William Cheever komt om de deur te repareren die Maarten kapot heeft gemaakt tijdens een “aanval” als hij zijn hond binnen wil laten.
Maarten bleef vragen over zijn hond die al een tijd dood was.
Buitenstaanders vinden hem ook een beetje vreemd en verstrooid.
Vera houdt veel van hem en wil hem heel graag helpen.
Ik vind Maarten een echte oude man een beetje een stereotype, elke dag voor het raam zitten en naar buiten kijken, een beetje wandelen met de hond, praatje maken.
Ik begrijp dat hij het moeilijk kan aanvaarden dat hij dement wordt.
Ik weet niet hoe ik zelf zou reageren, het is een moeilijke situatie.
Ik kan me er heel moeilijk in inleven.
* Er zijn geen uiterlijke kenmerken genoemd, dat komt doordat het vanuit zijn persoon is geschreven
De belangrijkste bijfiguren zijn Vera; zijn vrouw, ze is al ongeveer 40 jaar getrouwd met
Maarten.
Phil Taylor is een gezinshulp die Vera en Maarten krijgen door dokter Eardly.

Het verhaal speelt zich af in Amerika, Gloucester aan zee in de buurt van Boston.
Het verhaal speelt zich af bij gewone mensen.
Vera en Maarten zijn gepensioneerde mensen.
Over het algemeen komen er wat oudere mensen voor in het boek.
Behalve dan Phil Taylor en William Cheever.
Het boek had zich ook in een ander milieu of op een andere plaats kunnen afspelen want dementie komt overal voor.

Het verhaal speelt zich af eind jaren zeventig, begin jaren tachtig.
Dat denk ik omdat ze al tv en telefoon hadden en al auto’s hadden.
Ik denk dat ook door de jaartallen die genoemd zijn in het boek.
Er komen veel flashbacks in het verhaal voor omdat hij telkens weer terugvalt in zijn oude herinneringen en denkt dan bijvoorbeeld dat Vera zijn moeder is.
Er komen geen vooruitwijzingen in het verhaal voor.
De vertelde tijd is negen dagen omdat iedere dag begint met de eerste zin cursief gedrukt.

Dit verhaal kan ook in de werkelijkheid voorkomen, want in werkelijkheid worden mensen ook dement.
Het verhaal gaat over een echt menselijk probleem
Het is dus een realistisch verhaal.

In dit boek heb je te maken met een ik- verteller want je weet alleen de gedachten van Maarten Klein. Je ziet dus alles door zijn ogen.

Ik geef dit boek een 8,5 omdat ik vind dat het een heel interessant onderwerp is waarover ik nog geen boeken gelezen had.
Ik vind dit boek ook goed omdat je dan meer begrip kan tonen voor iemand die dement is; je weet wat er in zo iemand omgaat.
Het is ook echt een verhaal wat iedereen kan overkomen, als slachtoffer of als familielid.
Het boek is best moeilijk geschreven want je moet telkens weer nadenken of het een van Maartens hersenschimmen is of de realiteit.
Vooral aan het einde is dat moeilijk dan volgt het elkaar helemaal snel op.
Dat maakt het verhaal moeilijk om te lezen, je moet je hoofd er goed bijhouden.
In dit verhaal zit niet echt veel spanning.
Het boek is niet voorspelbaar maar je weet wel dat het steeds slechter zal gaan met Maarten.
Ik vind persoonlijk Vera het leukst nou ja leukst ik vind haar eerder sympathiek. Ik vind het goed hoe ze met de ziekte van Maarten omgaat.
In het begin is ze vrij hard maar wat wil je als je man in zo’n korte tijd zo snel aftakelt. Ze kan redelijk goed omgaan met het feit dat Maarten dement wordt, ze probeert hem te helpen.
Wat ik helemaal goed vind van haar is dat toen ze merkte dat haar hulp niet echt hielp ze het werk aan professionele hulpverleners overliet.
Ik denk dat er weinig mensen zijn die dat zouden kunnen.
Ik zou anderen dit boek wel aanraden omdat ze dan net als ik beter weten wat er in het hoofd van die mensen omgaat. Ik zou er alleen wel bij zeggen dat het best moeilijk is om te lezen.
Ik weet nog niet of ik nog andere boeken van J. Bernlef ga lezen, ik denk dat ik moet kijken waar het betreffende boek over gaat.

Het boek was anders dan ik verwachtte doordat het anders verteld was.
Wat betreft het onderwerp was het boek wat ik verwachtte.
Ik had nog nooit eerder gelezen over dementie dus het was heel interessant.
Het boek had niet echt een bijzondere vorm.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen