U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : Tip Marugg - Weekendpelgrimage.
Deze versie komt van http://www.scholieren.com/boekverslagen/1750 en is laatst upgedate op 14/04/2000.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1801 woorden.

Schrijver: Tip Marugg



Tip Marugg werd op 16 december 1923 geboren op het eiland Curaçao. Zijn echte naam is Silvio Alberto Marugg. Hij heeft gedichten geschreven voor het Antilliaanse tijdschrift "De Stoep" in 1945. Een deel van die gedichten werd gebundeld onder de titel "Afschuw van licht". In dertig jaar tijd heeft hij drie romans geschreven: Weekendpelgrimage (1957), In de straten van Tepalka (1967) en De morgen loeit weer aan (1988). Deze laatste roman werd een bestseller en werd genomineerd voor de AKO prijs. Weekendpelgrimage werd vertaald in het engels en De morgen loeit weer aan werd vertaald in het Duits. Hij heeft een erotisch woordenboek geschreven in het Papiamento, die in 1992 gepubliceerd werd. Hij heeft ook een woordenboek met alle uitdrukkingen over drinken geschreven, wanneer die is gepubliceerd weet ik niet.

Tip Marugg komt uit een blanke protestantse familie. Hij heeft drie broers en twee zusters.

Als kleine jongen kreeg Tip wel eens Spaanstalige pocketboeken, die hij echt verslond. Zo begon zijn liefde voor de literatuur. Toen hij 18 was, zat hij op het A.M.S. Peter Stuyvesant College, hiervoor had hij MULO gevolgd. Hij zat bij het leger als luitenant van de schutterij tot 1947, daarna heeft hij gewerkt bij de C.S.M. bij de afdeling public relations van de Shell bij het maandblad Passaat. Dit heeft hij 20 jaar gedaan, daarna kon hij zich volledig storten op het schrijven.

De publiciteitsschuwe auteur woont nu in Banda Bao als kluizenaar helemaal afgezonderd in een eenvoudig huisje. Hij is erg slank en lang en wordt daardoor de dunste schaduw van het eiland genoemd. Hij heeft 4 honden gehad (ze zijn inmiddels dood). De boeken die hij geschreven heeft gaan vooral over alcohol (behalve niet in zijn gedichten), de dood en zelfmoordgedachte: "Het spelen met zelfmoord geeft persoonlijke macht, de ikfiguur is heer en meester over zijn lichaam, over zijn eigen leven."

De boeken zijn daardoor sterk autobiografisch, want Tip Marugg is zelf een stevige drinker, hij zegt hierover: "Alcohol speelt nu eenmaal een rol in mijn leven. Wanneer ik mijn zelf wil zijn, is drinken één van de onderdelen van mijn mens zijn." Hij kan goed met de Nederlandse taal omgaan en vindt het ook de mooiste taal.



Weekendpelgrimage



Primaire gegevens



Tip Marugg

Weekendpelgrimage

Querido

Amsterdam 4e druk 1986

Eerste druk 1958



Het verhaal bestaat uit 184 bladzijden en 23 hoofdstukken. Het is een psychologische roman.



Titelverklaring



De titel weekendpelgrimage slaat terug op de kroegentocht van de ikfiguur, hij gaat alle bars af om afscheid van ze te nemen op die ene zaterdagnacht, omdat deze nacht anders is en niet zoals alle andere zaterdagnachten.









Samenvatting



Het begint op een regenachtige nacht als de ikfiguur met zijn hoofd op het stuur ligt, nadat hij met zijn auto in de bermen is gereden. Vanaf dat moment denkt hij terug aan hoe het allemaal begonnen is. De ikfiguur is een alcoholist die verslaafd is aan de whisky-soda en op een zaterdagavond alle bars afgaat om afscheid van ze te nemen. Hij wil die avond graag alleen zijn zonder dat er kennissen of vrienden zijn die hem lastig vallen. In die bars denkt hij terug aan vroeger, aan zijn kindertijd en wat hij allemaal heeft meegemaakt in z'n leven. Hij beschrijft ook het eiland, het eiland dat vooral een negereiland is, waarin hij zich niet goed thuis voelt, omdat hij blank is. De tegenstellingen tussen leven en dood, werkelijkheid en droom, blank en zwart, Europa en de Antilliaanse tropen, westerse beschaving en negercultuur worden door hem beschreven. Doordat hij zich niet thuis voelt op het eiland en zich eenzaam voelt denkt hij vaak aan zelfmoord: "mijn sombere eenzaamheid was eeuwig en erfelijk, het verloren paradijs voor altijd verloren". En verder: "De daad die ik op het punt sta te verrichten door met mijn wagen en al de zee in te rijden, is geen waanzinnige, dronken opwelling. De idee tot zelfvernietiging is er reeds lang geweest". Die avond stelt hij zichzelf ook voor 3 keuzes: naar bed gaan als hij alle bars is afgegaan, naar Canada vertrekken of met wagen en al de zee inrijden. Hij is soms ook niet helemaal zichzelf, hij krijgt dan van die opwellingen. Zo is hij die avond nog naar Hotel Continental geweest, waar hij de klerk heeft wijsgemaakt dat hij een zakenman is die net van het vliegtuig uit Montreal komt en nu een kamer nodig heeft. Hij moet dan om 6 uur 's morgens gewekt worden zodat hij kan doorreizen naar Trinidad.

Verder in de avond krijgt hij weer een opwelling: "Het heeft niet veel gescheeld of ik heb een jongen van een jaar of vijftien van het leven beroofd. Er was geen enkele reden toe. Zomaar. Hij stond aan de kant van de weg in de regen en ik heb gestopt en hem een lift gegeven. Zodra hij in de auto was gestapt, kwam het idee in me op. Ik breng deze knaap naar de noordkust en gooi hem in de golven. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb de auto ergens gestopt en hem weggestuurd".

Het verhaal eindigt als het gestopt is met regenen en het licht begint te worden. De koplampen van zijn auto schijnen op een grote injuboom. De ikfiguur begint dan over die oude boom te vertellen en gaat vragen aan de boom stellen: "Zou de boom ook tot mij kunnen spreken en zou ik hem kunnen verstaan? [....] Zou de boom mij kunnen horen wanneer ik tot hem spreek?" Later start hij de auto en rijdt richting stad, hij beseft dat dit zijn eiland is, hij aanvaardt zijn leven hier: "Dit is mijn stad. Dit is mijn eiland".



Thema & motieven



Als thema heb ik alcoholisme en zelfvernietiging, omdat hij de hele tijd whisky-soda drinkt bij elke bar en hij ook niet zonder die drank kan. Drank speelt een grote rol in zijn leven.

Door de drank is hij ook zichzelf niet, zo denkt hij nogal vaak aan zelfmoord: "Wanneer ik dronken ben, pleeg ik altijd zelfmoord. Wanneer ik dronken ben, word ik vreemdeling; ik voel dan dat ik niet thuis hoor in de kring of op de plaats waar ik me bevind. Wanneer ik dronken ben, voel ik altijd een ontzettend gemis, komt altijd weer dezelfde hevige drang naar ontvluchting terug en probeer ik altijd een plaats te vinden waar ik veilig zal zijn. Daarom pleeg ik altijd zelfmoord op zaterdagavond."



Motieven:



Negers: De ikfiguur vindt dat het eiland een negereiland is en hij voelt zich er als blanke niet thuis, soms zou hij willen dat hij een neger was: "Soms zou ik willen dat ik een neger was. Nou ja, ik bedoel niet helemaal zwart, maar toch dat mijn huidskleur een beetje gekleurd was. Ik stel me voor dat ik me dan wel beter op mijn gemak zou voelen hier. Dit is een negereiland, hoe je het ook bekijkt."

Whisky-soda: Hij bestelt bij iedere bar een whisky-soda

Zelfmoord: Hij denkt vaak aan zelfmoord: "Mijn drang naar zelfvernietiging is niet alleen onafscheidelijk verbonden met mijn diepste wezen, maar gaat ook inning samen met de plaats waar ik woon [...] Mijn leven lang heb ik het besef van een vroege dood met mij meegedragen. [...] De idee tot zelfvernietiging is er reeds lang geweest [...] Ik had zelfmoord aanvaard."



Tijd & ruimte



Het verhaal speelt zich af op het eiland Curaçao op een zaterdagavond en nacht. De ikfiguur rijdt in zijn auto en denkt terug aan vroeger en hoe het die dag allemaal begonnen is. Hij gaat allerlei bars af: Do Re Mi Bar, Bolero Bar, Radar Bar, Eisenhower Bar, ABC Bar, Delicias, Droefheid Bar en Miramar. Het is niet chronologisch, omdat de ikfiguur in het ene hoofdstuk in het verleden is en in het andere hoofdstuk is hij weer in het heden. Er zitten een hele boel flashbacks in en in de flashbacks zitten ook weer flashbacks. Het einde is volgens mij gesloten, omdat de ikfiguur zijn leven begint te aanvaarden en zijn kroegentocht voorbij is, doordat het dag begint te worden.



Gedicht



Uw heftige bezwaren

Als ik mijn drinkglas vul,

Berusten op een mengeling

Van klets en flauwekul.



Een lichaam blijft in alcohol

Gewoonlijk jaren goed,

Dus rep mij niet van lijfsgevaar

wanneer ik drinken moet.

Simon Knepper



Bron: Ik kan wel raden wat u zit te lezen, Wilbert Friederichs, De Gelderlander, 1e druk 1989



Waarom heb ik dit gedicht gekozen?

De ikfiguur is een alcoholist en drinkt altijd whisky-soda. Door de drank blijft hij als het ware in leven. Hij kan niet zonder drank.

Overeenkomsten tussen Weekendpelgrimage en De morgen loeit weer aan



De boeken gaan allebei over een persoon die drankverslaafd is en zich ellendig voelt en zelfmoord wil plegen. Ze voelen zich allebei niet thuis op het eiland en denken steeds aan hun verleden. Beide verhalen spelen ook 's nachts af. De onderwerpen die dus in beide boeken voorkomen zijn alcohol, dood en zelfmoord. Het lijkt er ook op dat "De morgen loeit weer aan" een vervolg is op "Weekendpelgrimage", omdat in "Weekendpelgrimage" de ikpersoon nog jong is en graag een kluizenaar wil zijn en in het andere boek is de ikpersoon oud en een kluizenaar.



Mening



Ik vond "De morgen loeit weer aan" leuker om te lezen, omdat daar meer in gebeurde. In "Weekendpelgrimage" gebeuren ook wel dingen maar die zijn saaier. In "Weekendpelgrimage" wordt het eiland Curaçao beschreven, op een hele gedetailleerde manier, waardoor ik er gauw genoeg van had. In beide boeken komen heel veel flashbacks in voor en in de flashbacks zaten ook weer flashbacks waardoor ik soms wel eens in de war raakte. Ik vond het jammer dat in beide verhalen de ikfiguren geen naam hadden, de vrienden en kennissen hadden daarentegen wel een naam. De verhalen waren wel te lezen, maar soms kon ik het niet helemaal volgen, de zinnen waren dan te lang of te moeilijk geschreven, waardoor ik sommige passages opnieuw moest lezen om ze beter te begrijpen. De herinneringen aan de kindertijd vond ik wel leuk om te lezen. Wat ik minder aan "De morgen loeit weer" aan vond, was het gezeur van de ikpersoon, hoe ellendig hij zich wel niet voelt. Er kwamen in beide boeken veel personen voor, waardoor ik steeds na moest denken wie ze ook al weer waren. Ik vond het verhaal in "De morgen loeit weer aan" waarin de vrouwen elkaar steeds meer beledigen wel grappig om te lezen, volgens mij heeft Tip Marugg dat verhaal met zijn zatte kop geschreven, omdat het totaal iets anders is, waardoor het net lijkt dat het niet in het verhaal hoort.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen