Boekverslag : Christine Arnothy - J'ai Quinze Ans Et Je Ne Veux Pas Mourir
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2606 woorden.

Bibliografie
Jaar van uitgave: 2000 (origineel 1955)


Samenvatting
De titel

'Ik ben vijftien en wil niet sterven.'
De hoofdpersoon in het verhaal is vijftien jaar als de bombardementen op Boedapest (de stad waar ze woont) beginnen. Vanaf toen is het een strijd om leven en dood geweest. Ze moeten schuilen in de schuilkelder van Christines huis, samen met wat andere bewoners van de stad Boedapest. Opeengepakt in de schuilkelder leert ze de ontberingen kennen van een oorlog waar zij eigenlijk niks mee te maken heeft. Ze leert veel in de korte tijd dat ze daar zaten. Vooral dat oudere mensen zich nog veel puberaal kunnen gedragen dan een puber.
Vooral door de bombardementen, watersnood, en de dreigende soldaten boven hen is de dreiging van de dood wel heel sterk geweest.
Een andere titel zou zijn geweest: Christine.
Dit is natuurlijk een logische titel, want heel het verhaal gaat over haar, en ze heeft dit autobiografische verhaal ook nog zelf geschreven.

De hoofdpersonen

Christine Arnothy: ze is 15 tijdens de bombardementen, en moet met haar ouders schuilen in een schuilkelder. Eerst wil ze niet dood, maar naar mate de oorlog vordert accepteert ze de dood steeds meer en meer. Dit boek is gebaseerd op het dagboek dat ze schreef tijdens de oorlog.
Pista: Ongeveer de held van het verhaal. Altijd vrolijk en onbezorgd. Hij is een Hongaarse soldaat. Altijd vrijgevig en deelt zijn eten met de 'medebewoners'. Als hij Ève een plezier wil doen om een sluier te halen, trapt hij op een mijn en sterft. Iedereen is zeer aangeslagen door deze gebeurtenis.
Le docteur: hij wordt de doctor genoemd, omdat hij een 2e jaars medicijnstudent is. Ziet er niet echt oud uit, omdat hij sproeten in zijn gezicht heeft. Hij ging samen met Pista een sluier halen, maar kwam met Pista dood op zijn arm weer terug.
M. Radnai: Hij is een Jood die op de vlucht is voor de Duitser. Een cynisch man, die niks doet als hij dat niet wil. ( op een gegeven moment wilde meneer Radnai niet mee met de Russen, en werd in zijn buik geschoten door een Rus. Het ironische heiraan is dat zijn Jodenster dat zijn Jodendom uitbeeld rood word van het bloed. Maar niet door een Duitser, maar van een Rus, die hun eigenlijk zouden bevrijden.
Madame la Colonelle. Een niet zo geliefde vrouw. Ze is een soort Kenau die de baas wil spelen over iedereen. Ze verheerlijkt haar man.
Ilus: een vrouw van 36, die in haar eentje haar kind van zes maanden moet opvoeden. Ze wilde als enigste de zwaargewonde Duitse soldaat helpen die op hun vluchtroute lag. Hierdoor kan ze wel sociaal genoemd worden. Ze sterft wanneer ze met haar baby de Donau wil oversteken, en de pijler van de brug wordt opgeblazen door Duitsers.
Tante van de doctor: een rijke vrouw die haar man verloren is, en hierdoor veel jammert. Haar man was bankier, en hierdoor hecht ze veel waarde aan geld en heeft ze veel sieraden. Ze is klein, dik, rond en opgepoetst. Als de groep in levensgevaar is, staat ze haar sieraden af om niet te hoeven sterven.
Ève en Gabriel. Een jong stel dat hun oude schuilplaats moest verlaten, omdat die gebombardeerd was. Ze zijn erg onzeker, maar worden goed opgevangen door de groep.
De procureur en zijn vrouw: een wat ouder echtpaar, die zich vooral in het begin afzonderen. Hij heeft longontsteking, en zegt vaak domme en rare dingen. Zij is Zwitserse, heeft een raar accent, en heeft een grijze pony.

Ik kan mezelf wel identificeren met Christine. Je hoort toch vooral haar gevoelens en gedachten, en dan gaat het wat makkelijker om mezelf in haar in te leven. Bovendien is ze ongeveer even oud als ik, en ook een meisje. Dan zit je wel ongeveer op één golflengte.

De samenvatting

Het is de tweede wereldoorlog. De Duitsers vallen Boedapest binnen en Christine moet samen met haar ouders schuilen in de schuilkelder van hun huis. Geleidelijk aan komen er steeds meer mensen bij; Ilus met haar kindje, een medicijnstudent, de vrouw van de kolonel, de weduwe van een bankier, de procureur generaal met zijn vrouw en meneer Radnai. Even later komen de russen de Hongaarse soldaten helpen om tegen de Duitsers te vechten. Hierdoor komen er nog meer bombardementen. De spanningen tussen de kelderbewoners lopen hoog op. Als een vrouw luizen constateert, lopen ze naar een badhuis om zich daar te wassen, maar als ze een lijk vinden, gaan ze maar naar ander water, waar ze tegelijk emmers water meenemen voor te drinken, want water vind je niet zomaar in de schuilkelder.
Dan komt Pista. Hij is een Hongaarse soldaat en is een enorme steun voor de bewoners van de schuilkelder. Hij zorgt voor vrolijkheid en voedsel, maar ook voor de melk voor de baby van Ilus en voor medicijnen voor de procureur. Hij is namelijk heel erg ziek, en laat dat ook goed merken. Via klaagzangen en kreunen laat hij de bewoners weten dat hij o zo veel pijn heeft.
Er komt een nieuw stelletje in de schuilkelder, en Pista vindt dat ze meteen moeten gaan trouwen. Hij gaat met de medicijnstudent naar een winkel om een sluier te halen voor Ève, maar komt dood in de armen van de medicijnstudent terug. Iedereen is aangeslagen door deze gebeurtenis, en alles kan nu alleen nog maar erger worden. Ze denken op een gegeven moment veilig is, maar de Duitsers gaan nu de stad nog erger bombarderen. De kelder overstroomt, en de Duitsers beschuldigen hen van het stelen van eten.
Als de Russen zijn binnengevallen, en alle Duitsers vluchten, kloppen een paar Duitsers op de deur. Het zijn dezelfde Duitsers die hen ervoor bedreigde. Ze vragen om burgerkleding, omdat ze anders niet door de russen heen kunnen. De bewoners worden opnieuw op hun fatsoen aangesproken, maar ze helpen hen.
Hierna gaan ze zelf ook vluchten. Ze willen na twee maanden weg uit de schuilkelder en gaan met de Russen mee op hun boot om de Donau over te steken. Ilus en baby sterven, omdat een pijler van de brug opgeblazen werd. Meneer Radnai wil niet en word door een Russische soldaat in zijn buik geschoten.
Iedereen gaat verder hun eigen weg, en Christine en haar ouders besluiten om naar hun ouderlijk huis te gaan. Daar aangekomen zien ze dat de voedselvoorraad op is, en ze gaan naar het hun buitenhuisje, om daar drie jaar te blijven.
Wanner de politiek bezig is hun vrienden uit te roeien besluiten ze maar te vluchten. Christine bidt dat het goed gaat. Ze mag zelf niet weten waar ze naar toe gaan. Ze gaan vermomd naar een plaatsje vlak voor de grens van Oostenrijk. Een vriend van haar vader zet hun over de grens. Ze vertrekken met de trein naar Wenen.


De plaatsen

Ten eerste in de schuilkelder. Daar hebben ze twee maanden gezeten. Daar gaat grotendeels het verhaal ook over (wat ze meemaken daar, Pista gaat daar dood). Daarna op de straten van Boedapest, op een boot van de russen, waar meneer Radnai en Ilus met baby de dood vinden. Ze zwerven nog even door Boedapest, en 'schuilen' dan voor drie jaar in een buitenhuisje vlakbij de Donau. Na die drie jaar worden ze door een man over de grens van Oostenrijk gezet.

Het eindoordeel

Ik vond het wel een mooi boek, alhoewel het lezen (dus het Frans soms best moeilijk was). Het is mooi en duidelijk geschreven, zodat je jezelf goed in de situaties in kunt leven, en dat vind ik het belangrijkste van een boek. Verder zijn de personages goed beschreven, het onderwerp boeiend, en lijken de situaties levensecht.

Vragen uit het paarse dossier

1) Voorbereiding. (De beschrijvingen van de personages zie je op deze en de vorige pagina.)
De overlevenden gaan ieder hun eigen weg na de oorlog.

2) De schuilkelder was voor de bezetting nog netjes, gewoon ongebruikt. Maar toen de mensen erin kwamen wonen werd het viezer. De schuilkelder was ook nog een paar keer overstroomd geweest, dus modderig. Je zag ook veel bloed van een Duitse soldaat die daar even kwam schuilen, omdat hij gewond was. De kelder was naderhand gewoon uitgeleefd, helemaal bezweet enz, het rook er in ieder geval niet meer fris.

3) Ik zou haar schrijfstijl omschrijven als een roman. Toen ze het meemaakte bekeek ze de gebeurtenissen alsof ze haar niet raakte, ze beschreef en observeerde vanaf een afstand. Ze oordeelt niet en veroordeelt ook niet. Alleen als het om dieren gaat laat ze haar emoties zien.

Dat zie je bijvoorbeeld goed terug, als je in de passages kijkt waarin ze beschrijft dat meneer Radnai wordt doodgeschoten door een Rus. Ze schrijft alleen de feiten op, Meneer Radnai wordt doodgeschoten, maar je ziet er niks van terug wat ze er nou van vindt. Ze geeft geen oordeel. Maar als je kijkt naar de passage waarin ze de uitgehongerde paarden ziet, en uiteindelijk een uitgehongerd paard moet opeten, zie je haar emoties tenminste. Dit wordt uitvoerig beschreven, en hier oordeelt ze wel. Ze vindt het gruwelijk.

4) voor Christine was hij meer een redder in nood, omdat zij graag door wilde leven. Misschien wel het meeste dan de rest van de bewoners. Ze vindt van zichzelf dat ze nog een heel leven voor zich heeft, omdat ze nog zo jong is. Pista was dus haar redder, omdat hij zorgde voor eten en vrolijkheid. En dat was nou net wat ze nodig had. Hij was een lichtpuntje in haar bestaan tijdens het leven in de schuilkelder. Zonder Pista waren ze allang dood gegaan. Jammer dat hij dood ging.

5) Op een gegeven moment vallen de Duitser binnen, en dwingen de bewoners van de schuilkelder in een rijtje op het plein te gaan staan. Hier beschrijft Christine alleen de feiten, haar gevoelens toont ze niet. Ze zegt niet dat ze de Duitsers haat, omdat ze dit doen. Blz 61: dezelfde Duitsers die hun op het plein hadden gezet kloppen bij hen op de deur voor burgerkleding. Alleen zo kunnen ze door de Russen. Opnieuw worden ze op hun fatsoen aangesproken. Ze helpen hen, maar Christine zegt niet of ze dit goed of slecht vind.
Blz 63: meneer Radnai wordt in zijn buik geschoten door een Russische soldaat, alleen maar omdat hij niet met hun meewil. Christine zegt niet wat ze ervan vind, loopt alleen maar door. Ze kiest geen partij.

6) (De titel is al uitgelegd bij vraag 2) blz 50: Le procureur...de pleurer. Hierin zegt ze dat de procureur generaal niet zo moet zeuren, omdat hij al 45 is en al een leven heeft gehad. Zij is pas 15, zij heeft nog een heel leven voor zich, en heeft nu veel meer reden om te huilen.
Blz 102: Et je..à moi. Hier is ze al in Wenen, en legt ze uit dat ze niet bij de pakken neer gaat zitten.

7) Het fragment dat meneer Radnai in zijn buik wordt geschoten door een Rus, alleen omdat hij de boot niet op wil, vind ik het mooist. Ik vind dit onbegrijpelijk. Ik dacht dat de bewoners van Boedapest niets te vrezen hadden van de Russen dus alleen maar van de Duitsers. De Russen gingen hun eigenlijk bevrijden, maar het tegendeel wordt in deze passage bewezen, want hierbij wordt hij niet door een Duitser, maar door een Rus doodgeschoten, en dit totaal onverwacht. Bovendien vind ik het wel mooi beschreven dat de jodenster rood wordt gekleurd door het bloed van meneer Radnai.

8) Het bovengenoemde fragment zou ik ook verfilmen, omdat ik dit het mooiste fragment van het boek vind. Ik zou het zwart/ wit maken, want dan heb je meer het idee van een historische gebeurtenis. Het decor zou gewoon in Boedapest zijn, en meneer Radnai moet worden gespeeld door een Jood. (ik ken niet veel joodse acteurs)



Samenvatting schrijfster uit het paarse dossier

Christine Arnothy wordt in 1930 in Boedapest geboren. Ze leeft in luxe, en haar gezin heeft drie huizen. Christine is erg slim en artistiek. Dan komt er een einde aan haar mooie leventje, want haar stad wordt gebombardeerd en ze moet met wat andere mensen wonen in hun schuilkelder. ' Tussen mijn achtste en vijftiende jaar heb ik de ondergang van de wereld gezien en mijn geboorteland ineen zien storten. Ze merkte de ontberingen van een oorlog en heeft lijken over haar straten gezien. Ze zag Hongarije de omslag maken van een feodaal regime naar een meedogenloze stalinistische staat. Dat heeft veel indruk op haar gemaakt. Tijdens de bombardementenschreef ze in haar dagboek. Hieruit is dit verhaal ontstaan. Ze wilde in Frankrijk wonen. Nadat ze in 1948 in Oostenrijk in een vluchtelingenkamp komt, komt haar wens uit en vertrekt naar Frankrijk. Daar heeft ze het echter niet zo fijn als ze verwachtte en vertrekt met haar kind en man naar België. Daarna gaat ze weer terug naar frank!
rijk en trouwt met haar tweede man. Na het lezen van een wedstrijd, schrijft ze dit verhaal, en verdiend er vele prijzen mee. Hierna heeft ze nog vele boeken geschreven.

10 passages die mij op een of andere manier hebben aangesproken tijdens het lezen van het verhaal.

Blz 21; La proximité...les chercher. Dit is een mooi stukje, omdat het de dreiging aangeeft die boven hun hoofd hangt. De kogels zijn gevaarlijk en de bombardementen ook.

Blz 50; Le procureur...de pleurer. Ik vind dit een mooi stukje, omdat dit de ergernis van Christine aangeeft tegenover de procureur generaal. Hij kreunt en steunt maar, terwijl hij al een leven achter de rug heeft, en Christine nog een leven voor zich heeft. Zij had op dit moment meer reden tot klagen, dan de procureur generaal, vindt zij.

Blz 63; Nous ne...notre compagnon. In dit stukje wordt meneer Radnai in zijn buik geschoten door een Rus. Het geeft aan dat de Russen ook al niet te vertrouwen zijn. Zijn jodenster wordt ook nog roodgekleurd door zijn bloed. Het is mooi beschreven.

Blz 41; Pista décide...des chandelles. Hierin wordt beschreven dat Pista de sluier voor Ève gaat halen, en hierbij omkomt door een bom. De medicijnstudent neemt hem dood mee terug.

Blz 11; Après une.. pour s'entre-déchirer. Hierin wordt de chaos beschreven die is ontstaan na een week samenzijn in de schuilkelder. Deze situatie blijft ongeveer wel gedurende het verblijf in de schuilkelder. Daarom is dit stukje belangrijk voor mij.

Blz 61; Cette nuit-là..ordres supérieurs. Dezelfde Duitsers die hen bedreigd hadden kloppen bij hen aan om te vragen naar burgerkleding. Opnieuw worden ze op hun fatsoen aangesproken. Ze twijfelen erg of ze de Duitsers zullen helpen, maar uiteindelijk doen ze het toch.

Blz 63; Personne ne..les flots. Hierin gaan Ilus, haar kindje en een Russische soldaat dood. Ze staan net op een boot als de pijler van de brug wordt opgeblazen. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt. Vooral omdat er verder niet zo veel meer over wordt gepraat.

Blz 65; Avant de... la Providence. Dit is pas een echt nieuw begin voor de familie Anothy. Ze zijn uit Boedapest en hebben de schuilkelder achter zich gelaten. Ze besluiten eerst naar wat vrienden te gaan. Dit is een heel nieuw deel in het boek.

Blz 75; Durant trois...trop tard. Ze hebben drie jaar in hun buitenhuisje gewoond, maar omdat nu de politiek hun vrienden één voor één uitroeit/ vermoord besluiten ze om weer te vluchten. Het zijn nu de Duitsers niet meer, maar het zijn de russen, met hun stalinistische regime. Hierin blijkt dat een veilig leven in Boedapest er niet meer in zit voor christine.

Blz 101; Sa voix..de naitre! Dit is het einde van het boek, en hierin is Christine dan eindelijk de grens over met Oostenrijk. Ze heeft haar hoop niet verloren en gaat nu een heel nieuw leven beginnen in Frankrijk.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen