Boekverslag : Jessica Antonis - Stille Strijd
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 4437 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 4437 woorden.
Inhoudsopgave:
A: Zakelijke gegevens
B: Korte uitleg waarom het boek gekozen is
C: Eerste persoonlijke reactie
D: Korte samenvatting van de inhoud van het boek
E: Bespreking van de volgende verhaalaspecten
- Fictie en werkelijkheid
- Spanning en open plekken
- Personages
H: Informatie over auteur
Stille Strijd door Jessica Antonis
A. zakelijke gegevens:
titel: Stille Strijd
auteur: Jessica Antonis
uitgeverij: Clavis, uitgeverij in Hasselt, Belgiё,
datum van uitgave: 1999
bijzonderheid: getipt door de jonge jury
onderwerp:
*Het onderwerp sprak mij enorm aan omdat ik nog niet zoveel wist over anorexia, omdat ik nu in dezelfde leeftijdsperiode zit als de hoofdpersoon zelf was het, vond ik, leuker om te lezen omdat je goed kunt begrijpen hoe de hoofdpersoon zich voelt.
Het boek heeft mij allerlei nieuwe kanten laten zien want ik wist nog helemaal niet veel over anorexia enz., dus hiervan heb ik heel wat geleerd, namelijk hoe anorexia ontstaat en hoe het ‘slachtoffer’ hiermee omgaat, wat je eraan kunt doen en wat de ernstige gevolgen ervan zijn.
*Door het lezen van dit boek ben ik echt gaan nadenken over wat mensen wel niet moeten meemaken als ze anorexia hebben, het is echt verschrikkelijk wat die mensen zichzelf aandoen. Ik dacht altijd dat het maar een kleine kwaal was en dat de mensen die het hadden zich maar aanstelden of alleen aandacht wilden trekken. Nu weet ik dat dat helemaal niet zo is en dat je het zeker niet te luchtig op moet nemen als je iemand kent die de ziekte heeft.
*Ik vond het boek goed uitgewerkt, maar dat kan ook bijna niet anders als je bedenkt dat de schrijfster zelf deze ziekte heeft gehad en dus heel goed kan beschrijven wat er in je omgaat als je anorexia hebt. Het verrassende vond ik de vele gevoelens die erin beschreven worden en dat je je zo goed kunt inleven in een personage uit een boek.
*In het boek wordt de mening gegeven van de schrijfster over hoe erg anorexia wel niet is, ik heb het zelf nog nooit gehad dus ik kan er ook niet echt mijn mening over geven, daarom denk ik dat de mening van de schrijfster heel goed is en dat ik het daarmee eens ben.
*Ik denk dat de schrijfster nog iets meer aandacht had kunnen schenken aan de gevoelens van de familie en vrienden, over hoe zij ermee omgingen en hoe zij het vonden dat hun familielid of vriendin zo’n slopende ziekte als anorexia heeft.
B. Waarom heb ik dit boek gekozen:
Ik was een boek aan het uit zoeken toen mijn oog viel op de vreemde titel, Stille Strijd. Omdat ik het een vreemde titel vond gaf dit mij de drang om de achterkant te lezen en ook deze maakte mij nieuwsgierig en dat was punt 1 om het boek te kiezen. De belangrijkste reden was het onderwerp van het boek, anorexia nervosa was bij mij een onbekend terrein en daar wilde ik wel meer van weten. Ik vind het namelijk een boeiend onderwerp.
C. Eerste reactie op het boek:
Ik vond het een heel interessant en leerzaam onderwerp en dat maakte het voor mij heel boeiend, ook omdat het een niet veel besproken onderwerp is.
Ik kon me goed inleven in het hoofdpersonage, dit vind ik heel goed, misschien komt dat ook wel omdat het een waargebeurd verhaal is dat door de schrijfster is meegemaakt. Ik denk dat dit laatste de belangrijkste sfeer in het verhaal verzorgde, omdat er heel precies gevoelens worden beschreven die je denk ik alleen zo kunt verwoorden als je het zelf hebt meegemaakt.
Verder is het boek toch redelijk ingrijpend en droevig omdat de hoofdpersoon zich zoveel vreselijks aandoet. Ook hier is dat goed beschreven.
Als laatste vind ik het boek realistisch en absoluut een aanrader voor ieder tienermeisje, want anorexia ontstaat meestal in deze leeftijdsperiode.
D. korte samenvatting en personages:
Het 17-jarige meisje Anne is ontzettend jaloers op haar super knappe en populaire zus Sofie en haar best vriendin Amarillys. Vergeleken bij hen lijkt Anne wel een koe.
Ze heeft al vaak geprobeerd niet te eten maar dat lukte haar nooit. Nu begint ze echt met haar zelfverzonnen dieet. Ze slaat het ontbijt over en laat alle lekkere dingen staan, gaat niet meer eten met haar vriendinnen. En als ze moet avondeten zegt ze dat ze al bij Amarillys heeft gegeten.
Als Amarillys ook nog toegeeft dat ze Anne mollig vindt begint de oorlog tegen het eten en het dik zijn pas echt. Ze staat elke dag op de weegschaal en kan niet meer zonder. Ze eet niets meer alleen 1 ding per dag of helemaal niets. Ze valt even af en komt dan weer bij. Anne neemt zich voor om van 60 kilo naar 47 te gaan met haar gewicht. Om dit sneller te laten gaan neemt ze ook laxeermiddelen, eerst 5 per dag dan tien per dag en op het laatst 25 per dag, hierdoor heeft ze ‘s nachts vreselijke buikkrampen en kan niet meer op tijd naar de w.c komen. Als haar vader en moeder erachter komen dat ze vermagert dreigen ze met een specialist, maar die houdt Anne voor de gek, want terwijl ze al 48 kilo weegt weet ze daar met behulp van gewichtjes in haar ondergoed 53 van te maken. Haar ouders pakken de weegschaal af en vinden haar laxeermiddelen. Nog doen ze niets, Anne heeft beloofd geen laxeermiddelen meer te kopen( het geld daarvoor jatte ze van haar Zus en ouders). Nu is ze aangekomen bij het vomeren, het uitspugen van het voedsel dat ze daarvoor heeft gegeten, dit doet ze iedere dag ongeveer 10 keer. Haar gewicht is nu 40, haar nieuwe doel is 38 want welke jongen wil er nu een dikke vriendin?
Ze vertelt aan haar ouders dat ze beter is, want ze kan zichzelf niet voorstellen dat ze echt anorexia nervosa heeft zoals haar ouders zeggen. Maar deze lezen op een dag haar superpersoonlijke dagboek. En sturen haar liefdevol naar een psychiatrisch ziekenhuis in Tienen, door veel dreigen dat ze haar anders niet meer willen en heel aardig zeggen dat ze ziek is en heel vlug beter moet worden.
Ze vindt zichzelf de dikste van al die ‘skeletjes’ ze kan zich niet voorstellen dat zij dezelfde ziekte zou hebben als zij. In het ziekenhuis wordt haar geleerd weer te eten en moet ze weer 53 kilo wegen. Ze kotst nog veel en haar twee gezichten (de een zegt dat ze door moet gaan met vermageren en de ander dat ze moet stoppen) houden ruzie met elkaar.
Na 12 maanden in oorlog met haarzelf te hebben gezeten komt ze tot inkeer en besluit ze beter te willen worden. Met Natalies steun zou dat wel lukken. Maar ze hoopt dat haar ouders, Sofie en haar beste vriendin Amarillys haar willen vergeven voor al het leed dat ze hen heeft aangedaan in de periode dat ze ziek was. Het zou moeilijk worden om beter te worden maar ze wilde die kans grijpen. Door welke hel ze ook zou gaan, ze wilde eindelijk proberen om te genezen….
Personages
*Ik zou absoluut niet op de hoofdpersoon Anne willen lijken. Ze is dik en lijdt aan anorexia, doordat ze zichzelf steeds teveel met haar zus en haar vriendin Amaryllis vergelijkt. Ze is ziek en wordt gepest, ze is nou niet echt een voorbeeld of heldin, alhoewel ze besluit toch dat ze beter wil worden en dat is best wel moedig van haar. Toch lijkt het me niet leuk om gepest te worden en om anorexia te hebben.
*De eigenschappen Anne, Amaryllis en de vader en moeder van Anne bewonder ik.
De eigenschappen van Anne die ik bewonder zijn: Dat ze heel slim is, en ze heel goed weet hoe ze aan laxeermiddelen moet komen. Dat ze enorme wilskracht heeft tijdens de ziekte, ook al doet het nog zo’n pijn.
De eigenschappen die ik verafschuw: Ze kan er natuurlijk niks aan doen dat ze die ziekte heeft maar ik vind het zo irritant dat ze zich van alles en nog wat laat aanpraten door Amaryllis en haar zusje. Ook verafschuw ik de manier waarop ze denkt in het begin van haar ziekte, dat ze zo weinig moet wegen en dat ze nooit een vriendje krijgt als ze zo dik blijft! Ik erger me hieraan omdat ik weet dat het niet waar is.
De eigenschap van Amaryllis die ik bewonder is haar hartelijkheid en eerlijkheid, ze geeft eerlijk antwoord aan Anne op de vraag of ze haar dik vindt, ook blijft ze vriendin met Anne in de moeilijke tijd die ze allemaal meemaken. Ze probeert Anne ook nog te helpen maar dat lukt niet echt.
De eigenschap die ik verafschuw van Amaryllis is dat ze Anne steeds blijft meevragen naar etentjes enz., terwijl ze weet dat Anne op dieet is en aan haar lijn moet denken.
De eigenschappen van haar ouders die ik bewonder: Ze durven hun zieke dochter toch uiteindelijk op te laten nemen, wat een grote stap is voor ouders om hun kind ergens op te laten nemen terwijl deze het zelf niet wil, ze hebben toch het beste met haar voor.
De eigenschappen die ik verafschuw: Dat ze Sofie, Anne’s zusje, blijven voortrekken en dat ze pas veel te laat ingrijpen als ze weten dat Anne anorexia heeft. Aan het voortrekken kan ik me echt ergeren want dit hoort niet als je ouder bent van twee kinderen! Ze hadden eerder moeten ingrijpen en het nooit zo ver moeten laten komen. Als ouder moet je meer open staan voor je kind dan zij hebben gedaan.
* Het enige personage dat voor mijn gevoel ging leven was Anne, de hoofdpersoon. Van haar had ik gedurende het lezen van het boek een duidelijk en volledig beeld gekregen. Ik vond dat je haar niet alleen oppervlakkig leerde kennen, maar ook haar gevoelens en de rest van haar innerlijk duidelijk beschreven kreeg. Hierdoor was het goed mogelijk om mee te voelen met Anne. Dat had de schrijfster dus goed gedaan. Van de overige personages was er wel een aantal dat uitvoeriger was beschreven dan andere, maar toch leerde je die niet op zo’n uitgebreide manier kennen als Anne.
*Ik vond dat in dit boek de meeste personages juist heel onvoorspelbaar reageerden, zoals de ouders van Anne, zij dreigen met een arts en een psychiater, maar doen dat toch niet als Anne hen belooft om te stoppen met maaltijden over slaan, ik begrijp niet hoe ze zo naïef kunnen zijn. Als ze voor de tweede keer dreigen met een arts zou je toch denken dat ze het dit keer wel echt doen, maar nee hoor ze houden het weer voor gezien. Na die twee keer weigeren zou je denken dat ze het de derde keer weer niet doen maar dan doen ze het ineens wel! De onvoorspelbaarheid zorgt voor een goede spanning in het boek. Anne zelf reageert heel voorspelbaar omdat je weet hoe zij zich voelt kun je al een beetje raden wat ze van plan is en wat haar volgende onderneming is.
Ook Amaryllis reageert heel onvoorspelbaar, je zou denken dat je als vriendin van iemand die al problemen heeft met haar figuur geen extra korte rokjes en veel lekkere dingen gaat eten omdat je toch niet aankomt of omdat die rokjes gewoon mooi staan. Ik zou dat in elk geval niet doen.
*Van Anne, het hoofdpersonage, kom je het meest te weten. Haar gevoel wordt veel beschreven en het is een jaar uit haar leven.
Anne is een meisje dat veel kijkt naar anderen en zichzelf met hen vergelijkt. Ze is dik voor haar lengte en leeftijd en is heel jaloers op haar zus en vriendin, die beiden een goed figuur hebben en altijd, volgens Anne, de mooiste kleren en vriendjes krijgen.
*Ik ben het eens met de beslissing van de ouders van Anne, om haar uiteindelijk toch naar een kliniek te sturen waar ze kan genezen. Dit is gewoon nodig om je kind dan te redden, de ouders hebben dit goed gedaan hoe moeilijk het ook was om haar daar zo hopeloos te zien creperen, omdat ze niet wil aankomen en dat toch moet, het is voor haar eigen bestwil. Zelf zou ik hetzelfde hebben gedaan maar al veel eerder, dat had een hoop moeite en verdriet kunnen besparen. Maar om dit zo achteraf te zeggen is het natuurlijk veel makkelijker dan wanneer je het echt zelf meemaakt. Dan wil je denk ik niet geloven dat je dochter anorexia heeft!
Ik ben het niet eens met de beslissing van de ouders om haar altijd maar te laten eten wat ze wilde, van mijn moeder mag ik echt niet zoveel taart eten als ik wil en ik moet bijv. altijd twee fruitjes per dag eten. Ze hadden naar mijn mening meer moeten letten op het eetpatroon van hun dochter dan was dit waarschijnlijk nooit gebeurd.
Ik ben het aan de ene kant een met Anne om proberen af te vallen maar aan de andere kant niet. Als ik zoveel woog op die leeftijd zou ik het ook niet leuk vinden en daar ook proberen iets aan te doen, want zo kun je denk ik niet gelukkig leven met steeds het idee dat je jezelf te dik vindt. Dus kan ik heel goed begrijpen waarom ze een paar kilo is afgevallen.
Maar wat ik niet begrijp is dat ze niet de discipline had om te stoppen rond de 55 kilo ofzo, tja ik begrijp niet hoe het is om anorexia te hebben dus zal ze het zelf denk ik ook niet gewild hebben, ik vind het een moeilijke beslissing om te zeggen of ik het wel of niet met haar eens ben omdat ik niet goed kan zeggen of je het gewichtverliezen echt zelf in de hand hebt. Ik denk namelijk dat er dan iets op de automatische piloot wordt gezet.
*Ik vind dat de Anne haar probleem anders had moeten oplossen. Ze had hulp moeten zoeken bij haar vrienden of ouders of beter nog bij een psychiater.
Maar als ze eenmaal de ziekte heeft vind ik dat ze het uiteindelijk goed oplost door te besluiten dat ze wil genezen. Zelf zou ik meteen zeggen tegen mijn moeder dat ze niet van die vette troep enz. moet kopen maar meer gezonde dingen. Ook zou ik dan gaan sporten of gewoon tegen mijn ouders en vriendinnen zeggen dat ik moeite heb met mijn gewicht en of ik daar niet iets aan kan doen, ik zou echt zelf zorgen dat ze naar mij kijken en me helpen met mijn probleem.
*Het verschil tussen mijn leefregels en die van de personages in het verhaal kun je meteen zien aan het feit dat ik nooit jaloers zou zijn op mijn zusje, omdat mijn zusje en ik heel goed met elkaar op kunnen schieten en elkaar veel van onze probleempjes vertellen. Ik zou mezelf niet zomaar wat aan laten praten door mijn ouders mijn vriendinnen en mijn zusje.
Het verschil tussen Amaryllis en mij is dat ik het altijd zou zien als er iets mis is met bijv. mijn vriendin Laura. Ik zou er meteen wat van zeggen als zij zo raar zou doen als Anne. En ik zou haar zoveel mogelijk proberen te helpen en dus doen wat het best is voor haar.
1. Personen en relaties
Hoofdpersoon:
Anne is een meisje van 14 jaar en ze woont samen met haar ouders en haar 3 jaar jongere zusje Sofie. Anne is ontzettend jaloers op haar zus Sofie omdat zij zomaar, bijna met haar ogen dicht, kleren kan uitzoeken, eruitziet als een fotomodel en enorm populair is bij de jongens. Anne benijdt haar zusje enorm om die dingen, die zij niet heeft. Ze heeft dus een niet echt goede relatie met haar zusje, omdat ze teveel tegen haar op kijkt. Anne is best dik voor haar leeftijd en lengte en zit daar erg mee, want zij wil ook wel eens een vriendje en zij wil ook wel eens een kort rokje dragen. Anne heeft ook een hele goede vriendin, Amaryllis, daar kan ze heel goed mee opschieten. Maar Anne is ook heel erg jaloers op haar vriendin, omdat die maar alles kan eten wat ze wil zonder dikker te worden en omdat zij er gewoon veel mooier uitziet dan Anne zelf. Anne heeft eigenlijk helemaal geen zelfvertrouwen door haar molligheid, en ook het feit dat zij wordt achtergesteld door haar ouders geeft haar voldoende reden om niet meer in zichzelf te geloven.
Als Anne in de kliniek is opgenomen ontmoet ze daar Natalie (dit is bijna aan het einde van dit boek) en Natalie wordt een goede vriendin. Omdat ze met hetzelfde probleem kampt als Anne kunnen ze elkaar goed begrijpen. De relatie tussen Anne en Natalie is heel goed.
Bijfiguren:
De bijfiguren zijn Amaryllis, Sofie, de ouders van Anne en ook een beetje Natalie.
Amaryllis is een goede vriendin van Anne, ze heeft alles mee wat haar uiterlijk betreft en mag ook niet klagen over de aandacht die ze van jongens krijgt. Ze is een goede vriendin van Anne maar houdt naar mijn mening niet erg veel rekening met de gevoelens die Anne heeft. Ze weet namelijk dat Anne op dieet is en niet veel vette dingen meer mag eten en toch blijft ze haar meevragen naar etentjes. Amaryllis heeft dus eigenlijk wel een hele goede relatie met Anne.
Sofie is de 3 jaar jongere zus van Anne en wordt erg voorgetrokken bij hun ouders. Ook zij mag absoluut niet klagen over haar uiterlijk, haar kleren die ze aan kan en de aandacht van het mannelijke geslacht. Sofie schenkt niet erg veel aandacht aan Anne en ze merkt ook niet eens wanneer Anne de verschijnselen van Anorexia nervosa begint te vertonen. Hieruit blijkt maar weer dat de relatie tussen Anne en Sofie niet goed is en ook niet eens een echt zus/zus relatie is.
Ouders : de ouders van Anne zijn redelijk strenge mensen, die perse willen dat hun dochters iedere dag minstens twee boterhammen eten bij het ontbijt, een zoete en een hartige boterham. Ze trekken hun jongste dochter enorm voor.
In het boek worden hun uiterlijk en hun gevoel ook niet echt beschreven. Het enige wat ik eigenlijk over hun relatie kan zeggen met Anne is dat deze niet de
normale ouder-kind relatie is. Daarentegen is de relatie tussen hen en hun andere dochter Sofie wel zo’n typische ouder-kind relatie.
2. De verandering gedurende het verhaal van Anne:
Anne is aan het eind van het verhaal heel erg veranderd. Zowel haar innerlijk als haar uiterlijk.
De grootste verandering vindt plaats aan het einde van het verhaal, tenminste dan is het verschil tussen begin en eind het grootst. Anne is dan heel erg veranderd door haar ziekte en vergeleken bij hoe ze zich in het begin gedroeg is ze nu wel heel erg onzeker en zwak. In het begin was ze namelijk erg vastbesloten om minder te gaan wegen en wil ze niet geloven en begrijpen dat ze een ernstige ziekte heeft.
Aan het einde is goed beschreven hoe ze is veranderd, ze is nu heel dun en onzeker en ze beseft nu heel goed dat ze ernstig ziek is. Voor het eerst in maanden wil ze proberen te genezen. Dit is een hele grote verandering voor haarzelf.
3. Hoe verloopt de tijd in het verhaal:
Er wordt in het boek één jaar uit het leven van Anne beschreven. De tijd wordt niet echt zichtbaar gemanipuleerd alleen van vertragen en versnellen wordt weleens gebruik gemaakt. Bijv. wanneer Anne aan de laxeer middelen begint wordt dat zo verteld: Anne besluit om laxeermiddelen te gaan kopen, daarmee kan ze het afvallen sneller laten verlopen. Ze zou er nu 5 nemen dan kon ze even proberen. Na 2 weken neemt ze echter al 25 pillen per dag. Hierbij wordt toch duidelijk gebruik gemaakt van het versnellen van de tijd. Deze truc van de tijd manipuleren werd natuurlijk wel vaker gebruikt.
Het verhaal maakt de indruk dat het aaneengesloten verteld is omdat er niet zo veel tijdsprongen en terugblikken in te vinden zijn.
6. Dit is een recensie van het boek:
Overwinning na een Stille Strijd
ANOREXIA
Het is goed dat we een gezond gewicht nastreven, maar wat drijft iemand zover om niet te eten of moedwillig te braken en constant laxeermiddelen te slikken? De drang om een surrealistisch schoonheidsbeeld te evenaren, zo blijkt. Vooral jonge vrouwen en meisjes in de puberteit lopen in die val. Zo ook Jessica Antonis op haar zestiende. Over haar gevecht tegen Anorexia schreef ze een boek.
‘Stille strijd’ is een zeer openhartig en oprecht boek over de onbegrepen eetstoornis anorexia nervosa. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van het meisje en wordt zeer gedetailleerd en gevoelig weergegeven. Je voelt dat de schrijfster wéét waarover ze schrijft. Een aanrader voor iedereen die op een of andere manier met anorexia te maken heeft!
Interview met de schrijfster
Je hebt het boek al een tijdje geleden geschreven. Hoe kijk je er nu op terug?
Jessica Antonis: "Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik het boek heb geschreven. Ik heb het in de eerste plaats gedaan voor mezelf, maar ook om anderen te helpen."
Het is voor een groot deel gebaseerd op je dagboek.
Jessica Antonis: "Er staan stukken in het boek die letterlijk uit mijn dagboek komen. Het is echt mijn verhaal en mijn gedachten die ik heb opgeschreven. Ik heb bewust andere namen gebruikt om de mensen die in mijn verhaal niet zo positief naar voren komen niet direct te kwetsen. Het enige dat eigenlijk niet klopt in het verhaal is het gewicht, want ikzelf ben niet zo laag gegaan. De rest is echt."
Heb je tijdens het schrijfproces rekening gehouden met een doelgroep?
Jessica Antonis: "Het was niet de bedoeling enkel voor bijvoorbeeld twaalfjarigen te schrijven, het was meer vertellen wat ik zelf meegemaakt heb. Als je zelf in zo’n situatie zit, lees dan waar het eindigt; kijk of er hoop is op genezing. Ook voor ouders is het een goed boek. Het is een jeugdboek, maar als zij een dochter hebben die anorexia heeft, denk ik dat die mensen daar veel in kunnen herkennen. Het is echt een waarschuwing."
Hoe groot was de drempel om dit verhaal te gaan schrijven?
Jessica Antonis: "Er was geen drempel om dit verhaal te schrijven. Ik schrijf heel graag en mijn moeder adviseerde me te schrijven over wat ik meemaakte, over mijn ervaring. Het stond heel snel op papier, ik ging achter de computer zitten en ze moesten mij er ’s avonds vanachter halen."
Hoe reageerde je directe omgeving op de publicatie?
Jessica Antonis: "Positief. Het is wel zo dat de moeder-dochter relatie in het boek negatiever is afgeschilderd, dan dat die in werkelijkheid is. Een slechte moeder-dochter relatie heb ik wel regelmatig gezien bij andere patiënten."
Hoe staan je vrienden nu ten opzichte van jou?
Jessica Antonis: "Mijn vrienden willen het allemaal lezen, zij krijgen daardoor een andere kijk op hetgeen ik hen in het verleden heb verteld en op de problemen die ik toen had."
Ben je nu, nadat je je verhaal verteld hebt, veranderd? Ben je volwassener geworden of ben je juist die onbezorgde tiener geworden die je in je boek zo graag wilde zijn?
Jessica Antonis: "Ik kan nu alleszins meer van het leven genieten. Bovendien, tijdens mijn ziekte ben ik nauwelijks weg geweest met mijn vrienden. Dat wil ik nu wel weer doen.
Het feit dat ik anorexia heb gehad, is niet goed natuurlijk, want ik ga er de rest van mijn leven last van hebben. Iedere keer dat het wat minder gaat, is er kans dat ik herval, het is als een verslaving."
Hoe emotioneel is dit boek nu voor jou?
Jessica Antonis: "Ik lees het wel eens terug. Elke keer wanneer ik het moeilijk heb, dan pak ik mijn dagboek en denk ik daar wil ik niet terug naartoe. Ik hoop dat dat voor anderen ook zo is als zij het boek lezen. Het is een goede les."
Is uw boek een waarschuwing voor iedereen die een eetprobleem heeft, want er zijn ook andere soorten eetproblemen?
Jessica Antonis: "Ja, want er komt ook een fragment over boulimie in voor. Daar herkennen mensen met dat eetprobleem zicht weer in. Het feit met de weegschaal is al heel herkenbaar. Het boek is er in hoofdzaak om mensen te helpen, niet alleen patiënten maar ook ouders. Mijn ouders wisten dat ik ziek was en waren op zoek naar meer informatie. Ze konden die informatie nergens vinden. Dit boek kan ouders helpen hun kind beter te begrijpen in situaties als die van mij."
Denk je niet dat het te confronterend is voor mensen die zelf anorexia hebben; zullen zij dit boek wel lezen?
Jessica Antonis: "Ik heb nooit een boek gevonden waarin stond hoe ik mij voelde. In mijn boek vinden patiënten die herkenning wel."
Is je boek ook een aanrader voor zorgverstrekkers?
Jessica Antonis: "Huisdokters weten vaak niet wat er omgaat in iemand die met deze problematiek te maken heeft. Ik stond voor mijn huisdokter te liegen en ze had niets in de gaten. Ze schrok toen ze achteraf van mijn moeder vernam dat ik was opgenomen voor anorexia. Ik zou het leuk vinden als mijn boek in verzorgingsinstellingen zou worden aangeboden."
Veerle Van Belle
H. informatie over de auteur:
Jessica Antonis
*Een korte levensbeschrijving zit er bij deze schrijfster niet in omdat zij zo onbekend is dat er bijna geen tot helemaal geen informatie over haar te vinden is, wel heb ik een interview met haar weten te bemachtigen wat hierboven staat.
*Deze auteur heeft tot nu toe maar een boek geschreven en dat is het autobiografische boek ‘Stille Strijd’. Ze schrijft dus denk ik gewoon wat ze heeft meegemaakt.
*De boekbesprekers vinden haar boek in het algemeen heel mooi en leerzaam. Zo blijkt uit verschillende recensies van het internet. De meeste mensen vinden het heel goed dat ze een boek over anorexia heeft geschreven want er is maar heel weinig over bekend. Veel meisjes in de leeftijdsperiode 12 tot 17 jaar vinden het boek eigenlijk allemaal heel mooi door de vele gevoelens die erin zijn beschreven.
*Ik kan nergens een ander boek van haar vinden dus neem ik (na lang zoeken) aan dat ze maar een boek heeft geschreven.
Mijn mening achteraf:
Ik ben heel blij dat ik het boek heb gelezen, niet alleen omdat ik het een leuk boek vond maar vooral omdat ik er ontzettend veel van geleerd heb. Bijv. nu kan ik me echt goed voorstellen hoe het is om anorexia nervosa te hebben en hoe je er het beste mee om kunt gaan.
Ook vind ik het een heel realistisch boek, omdat het verhaal door de schrijfster zelf is meegemaakt. Het boek maakt toch heel wat verschillende emoties bij je los, zoals droevigheid en medelijden. Dit omdat je heel erg met de hoofdpersoon meeleeft, en je heel goed kunt begrijpen hoe ze zich voelt op bepaalde momenten. Zoals die keer dat ze door Amaryllis wordt geïmiteerd met niks eten en dat Amaryllis zich zo aanstelt. Toen voelde ik ook irritatie naar boven komen, ik kon me echt goed inleven.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen