U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : Nsdap - Concentratiekamp Dachau Ingezonden Door: Sarah-jane .
Deze versie komt van http://www.scholieren.be/huiswerk/show_stuk.php?id=757 en is laatst upgedate op Onbekend.
De taal ervan is Geschiedenis en het aantal woorden bedraagt 2112 woorden.

1 INLEIDING



In de 20e eeuw zijn er twee grote oorlogen geweest, de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Oorspronkelijk ging het alleen maar tussen Duitsland, Frankrijk en Engeland, maar het duurde niet lang vooraleer iedereen zich ging bemoeien. Vier jaar lang schoten soldaten elkaar dood, als je hen gevraagd zou hebben of ze wisten om welke reden ze moesten vechten zouden de meesten je het antwoord schuldig gebleven zijn.

De Eerste wereldoorlog is verloren door Duitsland. De andere landen, de overwinnaars, spraken tijdens de vredesbesprekingen in Versailles af dat de Duitsers de schade die ze berokkend hadden gingen moeten vergoeden. Dit helemaal tegen de zin van Duitsland want de Duitsers waren niet overtuigd van hun ondergang. Daarom wilden ze ook meteen weer met een oorlog beginnen, maar zonder geld of wapens kom je niet ver. In 1921 werd een nieuwe politieke partij opgericht die zich tegen dit verdrag verzette, de Nationaal Socialistische Duitse Arbeiders Partij(NSDAP), afgekort de nazi’s. Hun leider was Adolf Hitler. In 1933 kregen Hitler en zijn partij zodanig veel steun van de bevolking dat ze aan de macht kwamen. Hitler werd de regeringsleider en hij werd benoemd tot rijkskanselier. Het eerste waar hij voor zorgde was het parlement alle macht ontzeggen, vanaf dat moment had hij het helemaal “alleen” voor het zeggen. Hij heeft nooit meer een cent betaald aan de vroegere vijanden want hij stopte al zijn geld in het maken van nieuwe wapens voor een volgende oorlog.



2 DACHAU IN HET ALGEMEEN

Dachau was een van de grootste en beruchtste Duitse concentratiekampen er werden medische experimenten uitgevoerd, er werd gemarteld, er was een gaskamer en een crematorium. De herkomst en aard van de gevangen kon je herkennen aan de opgestikte driehoek op hun gestreepte pakken: De politieke gevangenen hadden een rode driehoek, de beroepsmisdadigers een groene, de emigranten een blauwe, Jehova’s getuigen een paarse, de homoseksuelen een roze, de a-socialen een zwarte en de Joden een gele. In die driehoek was tevens met een letter de nationaliteit aangegeven.

3 GEVANGENEN



Hitler had een grote hekel aan de Joden en wou ze dan ook één voor één zien verdwijnen. Maar om te beginnen wilde hij ze het land uitgooien of anders opsluiten in de gevangenis. Niemand had het ooit in zijn hoofd gehaald dat hij ze allemaal wilde laten vermoorden. Veel Duitsers waren het helemaal niet eens met Hitler en zijn partij, die mensen werden dan ook opgepakt en in de gevangenis gegooid. Maar het waren er zó veel dat de gevangenissen al heel gauw vol zaten. En omdat de politie op een gegeven moment niet meer wist waar ze naartoe moest met al die gevangenen kwam ze op het idee dat je al die mensen maar het beste samen in een groot kamp kon opsluiten. Allemaal barakken, met bedden boven elkaar, een grote omheining van prikkeldraad en natuurlijk bewakers om te zorgen dat de gevangenen niet ontsnapten. Dit waren dus de verschrikkelijke concerntratiekampen. Het eerste kamp werd gebouwd in Dachau, een klein stadje in de buurt van München, in Zuid-Duitsland.



Toen de politie alles nog voor het zeggen had in het kamp ging alles er nog een beetje mensvriendelijk aan toe. Tot op een dag de nieuwe bewakers arriveerden. Het was de SS (SchutzStaffel), een speciale legergroep die in de eerste plaats was opgericht als Hitlers persoonlijke lijfwachten. Het waren geen lieve jongens, ze sloegen de gevangenen met zwepen en knuppels en ze hadden er nog plezier in ook. Het eten werd voortdurend minder en de prikkeldraad werd onder elektrische stroom gezet. Het leven werd heel zwaar in het concentratiekamp, al gauw gingen er mensen dood van ellende, kou en honger.



4 IN HET KAMP



De kampen raakten overvol, hoewel de gevangenen door de slechte behandeling heel zwak waren moesten ze 12 uur per dag hard werken. Eten kregen ze minder en minder, slaag des te meer. En voor het kleinste foutje werden de mensen gestraft met stokslagen of andere martelingen. Heel veel jonge mensen hebben deze straffen niet overleefd.



De hoofden van de gevangenen werden kaalgeschoren en ze kregen gestreepte pakken aan. Die waren van heel dunne stof gemaakt en daarom hadden ze het altijd koud.Toen de Geallieerden (dat waren de Engelsen en de Amerikanen) de overwinning nabij waren moesten de Duitsers zich terugtrekken. Heel veel fabrieken werden gebombardeerd en alles werd schaars zelf steenkool was er niet meer. Het eten in het kamp werd “nog” minder en “nog” slechter, op het laatste moment zou je als gevangene niet meer gekregen hebben dan één liter water met wat worteltjes. Je had geluk als je een bed had met z’n tweeën, soms moest je het wel met z’n drieën delen.



In Dachau zaten 32.000 gevangenen op een kluitje, dit staat gelijk aan alle inwoners van Tongeren. Er moest natuurlijk Duits worden gesproken maar veel buitenlanders begrepen geen Duits. En die kregen dan nog eens zoveel straffen opgelegd. Of het allemaal nog niet erg genoeg was braken er ook nog allemaal besmettelijke ziekten uit, en ook daaraan zijn heel veel mensen doodgegaan.



5 MEDISCHE EXPERIMENTEN



Evenals in andere Duitse concentratiekampen werden ook in Dachau gevangenen gebruikt om medische experimenten op uit te voeren. In de meeste gevallen gebeurde dit onvrijwillig.In Dachau waren medische proefnemingen dagelijkse kost. Himmler stelde in 1942 een onbeperkt aantal gevangenen voor dit doel beschikbaar aan professor Schilling, een gepensioneerde hoogleraar in tropische ziekten, die zich zijn hele leven met malaria had beziggehouden.



a. MALARIA

Per maand werden in het kamp ongeveer 30 gevangenen met opzet met malaria besmet.

In die tijd was kinine, een tropisch product het belangrijkste geneesmiddel. De proeven waren bedoeld om binnenlandse geneesmiddelen tegen malaria te vinden. In opdracht van de professor werden ernstig zieke malariapatiënten naar andere afdelingen van het "Revier" (de ziekenafdeling van het kamp) overgebracht. Als zij daar stierven werd op zijn aanwijzing (ook als malaria de doodsoorzaak was) een andere reden van het overlijden opgegeven. In het Dachauproces in 1945-1946 werd professor Schilling ter dood veroordeeld. Verzoeken tot genade uit wetenschappelijke kringen konden de gruwelijke onderzoeker niet redden en het vonnis werd in mei 1946 voltrokken.



b. LUCHTDRUKVERSCHILLEN

In 1942 begon ook een serie proefnemingen door een SS-dokter die werkzaam was bij het onderzoekslaboratorium van de "Luftwaffe" (de Duitse Luchtmacht), zijn naam was Sigmund Rascher.

De eerste 3 proeven die hij deed hadden betrekking op problemen die Duitse piloten ondervonden bij het vliegen op grote hoogte. Om deze omstandigheden zo goed mogelijk na te bootsen werd een decompressiekamer naar Dachau gebracht. Ongeveer 200 gevangenen (onder wie veel Russen) werden gedwongen in het apparaat te gaan zitten.Van de tweehonderd deelnemers aan dit experiment overleefden zeker tachtig de proeven niet. Om niet te spreken over de toestand waarin de “overlevenden” waren.





c. OVERIGE PROEVEN



Er zijn in Dachau nog veel meer experimenten met gevangenen uitgevoerd, zoals:

- het drinkbaar maken van zeewater.

- het uittesten van homeopathische geneesmiddelen voor tuberculosepatiënten.

- het uittesten van genezingsmethoden tegen kunstmatig veroorzaakte flegmonen (open beenbenen).

Over deze resultaten is weinig bekend, ook over het aantal deelnemers en slachtoffers zijn de gegevens schaars. Van deze deelnemers, die allen gezond waren toen zij aan deze experimenten werden onderworpen heeft een groot aantal het niet gehaald, veel anderen bleven voor het leven invalide.



6 HET LEVEN IN HET KAMP



Slecht en te weinig eten, werken tot de dood erop volgde, besmettelijke ziekten en totale uitputting. Eindeloze appèls, martelingen, executies. Alleen de sterksten hebben het volgehouden. Het dagelijkse leven in het concentratiekamp verliep volgens een vast patroon.



Het leven in het concentratiekamp was zwaar, ongelooflijk zwaar. Zo zwaar dat een groot percentage van de gevangenen het niet heeft overleefd. Daarbij moet ik je nog vertellen dat het grootste deel van de jongeren die zijn opgenomen kerngezond waren.



Toen in 1933 de SS de bewaking van het kamp overnam trad die zo onmenselijk bruut tegen de weerloze gevangenen op dat al gauw de eerste doden vielen. Het eten was door de jaren heen steeds minder geworden tot er in de laatste jaren van de oorlog veel mensen gewoon van de honger stierven. Ook de kleding was alles behalve van goede kwaliteit en de gevangen leden in de winter erg koud te. Er werd een systeem ontwikkeld om gevangenen het leven vrijwel onmogelijk te maken. De gruwelijke SS-ers waren constant bezig met het beraden van plannen om te gevangenen te kwellen. Geen moment werden de gevangenen met rust gelaten, het hield nooit op. Zo konden bijvoorbeeld de uitgeputte gevangenen midden in de nacht uit hun bed worden gehaald om loodzware en overvolle vaten met uitwerpselen weg te brengen en buiten te ledigen. Doodmoe en erg vervuild konden zij na afloop weer gaan liggen, om er korte tijd later weer te worden gewekt om gestraft te worden voor het feit dat ze vuil waren. Voor de kleinste overtreding werd zwaarste straf uitgedeeld. Dan waren er ook nog de dagelijkse appèls, iedere ochtend en iedere avond opnieuw moesten de gevangenen worden geteld. Dat kon soms uren duren, bij weer of geen weer. Hoe meer jaren verstreken het werd in het kamp nog steeds voller en voller, doordat steeds meer kampen werden bevrijd en de gevangenen naar Dachau werden overgebracht ontstond daar stilaan een verschrikkelijke overbevolking.



a. DAGINDELING



Het hoofdkamp bestond uit twee rijen grote barakken, aan beide zijden van het kamp zeventien. De dagen begonnen vroeg, het was een wonder als je om vier uur nog in je bed lag. De gevangenen waren nog niet goed uitgerust en velen hadden moeite met wakker worden. Langslapers konden rekenen op een afstraffing. Als iedereen wakker was was het tijd om je te gaan wassen, en daarbij werd het dan een enorm gedrang bij de paar kraantjes in de wasruimte. Maar nog veel drukker was het op de toiletten, daar stonden een stuk of acht bruinstenen potten zonder bril op een rij naast elkaar.

Toiletpapier was er niet, en dat was een groot probleem, vooral omdat vrijwel iedere gevangene constant leed aan diarree. Durchfall noemden de Duitsers het, Scheisserei... Veel tijd nam het wassen ’s ochtends niet in beslag, alle hoofden waren kaalgeschoren, kammen was er dus niet bij. Ook hoefde een gevangene er niet over na te denken wat hij zou aantrekken. Want keuze had hij niet, elke ganvangene had maar één pak.

Na een snelle slok namaakkoffie of -thee hoorde je al : "Los, Los” snel naar het appèl.



b. APPÈLS



Na het ontbijt moest het hele kamp bijeenkomen voor het appèl. Er werden blokken gevormd en dan ingedeeld naar de bezetting van een barak. Dan werd er geteld, en nog eens geteld. Eindeloos ging het tellen door, totdat het allemaal klopte. Alles moest worden meegeteld, ook degenen die nachtdienst hadden gehad en de zieken in het Krankenrevier. Zelfs de doden van de afgelopen nacht mochten niet worden vergeten. Er ging natuurlijk heel veel mis op de appèls. Niet iedere gevangene wist hoe en wat hij moest doen op een bepaald bevel, en bovendien waren de meesten zo uitgeput dat zij deze bevelen niet konden volbrengen. Een van de problemen was het Mützen ab! (Mutsen af!). Als de SS-Rapportführer op het terrein kwam om het appèl af te nemen moest iedereen in de houding springen. Het was de bedoeling dat dan alle mutsen met één duizendvoudige klap op de dijen werden geslagen. Maar daar kwam in de praktijk weinig van terecht. En dan moest het over, en opnieuw over, en weer...



7 HET EINDE



Op 29 april 1945 werd Dachau bevrijd. Sommige gevangenen hadden wel vier of meer jaren gevangen gezeten, en daar stonden opeens Amerikaanse soldaten, die waren helemaal geschokt toen ze het onnoemelijk aantal doden zagen en de toestand van de gevangenen. Door de kolenschaarste waren de ovens van het crematorium al een hele tijd niet meer gestookt en er lagen bergen lijken. De Amerikaanse soldaten konden kun ogen niet geloven, ze wisten niet dat mensen zulke verschrikkelijke dingen konden doen. De bewoners in de omgeving van het kamp, die altijd hadden beweerd nergens van af te weten (‘Wir haben es nicht gewusst’) werden door de Amerikanen gedwongen het kamp in te gaan en met hun eigen ogen te zien wat er al die tijd gebeurd was.

En zo was een einde gekomen aan een verschrikkelijke tijd, die alleen al in Dachau het leven heeft gekost aan meer dan 35.000 mensen. Er werden van de 200.000 Joden die gevangen genomen waren maar 870 levend teruggevonden. Het was ook een probleem om al die bevrijdde gevangenen weer thuis te krijgen. Want die besmettelijke ziekten heersten nog steeds en daarom moesten de meesten eerst nog een tijd in quarantaine. Maar in de zomer van 1945 was iedereen weer thuis. Toch de gelukkigen die het overleefd hadden. Dit was de bespreking van het kamp Dachau, maar er waren er nog veel meer, waar ook veel gevangenen hebben geleden. Iedereen zou af en toe nog is moeten denken aan al die slachtoffers, en al de overlevenden die ons nu nog kunnen getuigen over de gruwelen van een concentratiekamp.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen