U kijkt nu naar de cache versie van het boekverslag : Of Voor Mij Dan - Bash Ingezonden Door: Aline Categorie: Recen.
Deze versie komt van http://www.scholieren.be/huiswerk/show_stuk.php?id=737 en is laatst upgedate op Onbekend.
De taal ervan is Overig en het aantal woorden bedraagt 1550 woorden.

Bash



Met:

Veerle Dobbelaere

Mathias Sercu

Sophie Derijcke > Sue

Jef Ravelingien > John



Regie :

Michael De Cock



Vertaling :

Paul Mennes



Verhalen:



Een dertienjarig meisje wordt verleid door haar leraar. Ze is verliefd en haar leraar maakt haar zwanger. Ze vertelt het hem en hij blijft er koel om, hij is zelfs blij, zegt hij. Maar.. niemand mag ooit te weten komen dat het kind van mij is. Ze gaat akkoord en ze sluiten een gelofte.

Op het einde van het schooljaar moet hij voor zijn werk voor een maand naar een andere staat. Ze moet toevallig naar het secretariaat om formulieren te innen. “hij heeft werk gevonden in Phoenix” hoorde ze. Ze is hem nooit gaan bezoeken maar toen Bilie, hun zoon, ongeveer 18 maanden was is ze met de vader terug beginnen converseren. Zo leerde hij z’n zoon ook kennen. 13 jaar later wilde de vader van Bilie hun zien. 1keer, niet meer. Het zien en weerzien van zijn oude vlam en zoon was aangrijpend, hij moest even weg naar de stad maar ging over een uurtje terugkomen, zei hij. Bilie zat ondertussen in bad, de tocht was lang en warm en hij wilde zich even opfrissen. Op de radio speelde Bilie Holiday, waar Bilie naar genoemd is. Ze ging de badkamer binnen en liet de radio in bad vallen. Bilie heeft er niets van gevoeld, het was zo voorbij, vertelde ze. Voortaan liep de man met een gebogen hoofd en ging verdrietig door het leven. Ben ik raar? Vroeg ze aan ons.







Een succesvolle zakenman uit Utah is gelukkig getrouwd met Debbie. Ze hebben drie kinderen. Hij werkt al zeven jaar op hetzelfde bedrijf, de sfeer is goed en hij is meer dan een middelmaat, vertelde hij zelf. Maar er wordt afgeslacht, velen met wie hij begonnen was werken er al niet meer. Hij moet niet bang zijn, zegt hij. Op een dag was er een vergadering met de medewerkers, mannen en vrouwen. En hij nam het woord en hij zei: “gasten..” er was daar een vrouw blijkbaar niet zo gelukkig om en ze maakte hem daarna min of meer het leven zuur. Op een vrijdagmiddag krijgt hij een telefoontje van z’n beste vriend en die zegt: “ kijk, ik weet niet of mijn bronnen correct zijn, maar ze willen jou ontslaan, ik zeg het liever op voorhand..”

Het is vrijdagmiddag en Debbie en haar moeder zijn net vertrokken naar de winkel. Emma, de jongste van 5maand ligt te slapen in hun bed. Hij hoort ze een beetje huilen, Emma is onder de dekens verzeild geraakt en probeert er uit te spartelen. Hij loopt naar het bed en trekt aan de beentjes van de baby. Nog geen halve minuut later stopt het gehuil. Hij dwingt zichzelf om in de zetel te gaan liggen en een dutje te doen. De grootmoeder heeft Emma gevonden. De politie had het lef om de vader vragen te stellen: “ wel, meneer, bent u gaan kijken??” – neen sorry. ’s Avonds belde de politieagent om zijn verontschuldigingen aan te bieden. “Emma is inderdaad aan een natuurlijke dood gestorven”, zei hij.

Maandagochtend werd die vrouw ontslagen die commentaar had geleverd tijdens de vergadering. Nog net voor de lift toeging zei hij: “GASTEN, hou jullie goed, he”! Hij dacht eerst nog dat hij zijn job mocht behouden omwille van de dood van z’n dochter maar zijn vriend belde later om te zeggen dat het maar een grapje was, je weet wel, het telefoontje van vrijdag.



Debbie heeft het nooit geweten, ze zou eraan kapot gaan, zei hij.





Een koppel, stapelverliefd en al 6jaar samen, worden uitgenodigd in de stad. Er is een feestje van hun school. Ze mogen verblijven in het Plaza hotel, ze hebben een kamer gehuurd voor 6. De drie vrouwen en drie mannen liggen samen om de kosten wat te dekken en beneden gaat alles door. Het is al middernacht en vrouwen zijn een beetje moe, ze besluiten om even te gaan rusten in de kamer. De mannen besluiten een wandelingetje te gaan maken in het park. Plotseling komen er twee mannen uit de bosjes. Die ene man doet John denken aan zijn vader. Hij ziet de ene binnengaan in een toilethuisje, en de drie jongens besluiten een plan op te stellen. John gaat naar binnen en daarna komen Dave en Tim binnengestormd. Ze slaan en shoppen hem verrot. In de hoek ligt een dakloze, hij hoort en ziet niets. De homo droeg een gouden ring. John nam hem en stak hem in zijn zak.

Daarna gingen ze alledrie terug naar het hotel, John vroeg aan Dave om op z’n neus te slaan. Hij zei tegen Sue dat hij gevallen was.

“kom, we gaan de vrouwen halen en gaan eten” Ze waren nog maar net verloofd en plotseling gooide John een gouden ring in Sue haar glas. En gelukkig dat zij was.

Hij bloosde zelfs een beetje, zei ze.





Speelstijl: Er waren drie monologen. De eerste en de tweede werd volledig verteld door één persoon, maar de derde werd verteld door twee personen. Ze hadden allebei hun eigen verhaal en soms vulden ze elkaar aan. Ze keken niet naar elkaar, alleen naar het publiek. Het werd telkens verteld in de verleden tijd.





Muziek: Tussen de eerste en de tweede monoloog werd er een liedje gedraaid van Billie Holliday. Dat was het enige.





Personages: In de eerste monoloog zat de vrouw op een stoel en dronk zij een glas water. In de tweede monoloog had de man sigaretten bij zich en stak er naar het einde toe eentje op. In de laatste monoloog had de man een glas water en stond recht. De vrouw zat op de stoel.



Vrouw: heeft haar zoon vermoord om zich te wreken tegen haar liefde die haar ooit in de steek liet

Man: heeft zijn dochter vermoord om zijn job te behouden. Hij vertelde zijn verhaal op een gewone toon, was gekleed in een maatpak, hij schaamde zich niet en je had niet de indruk dat hij er spijt van had. Hij was gewoon blij dat het eens van zijn hart kon.

John: heeft de aanleiding gegeven om de homo te vermoorden. Hij had er veel plezier in toen hij het vertelde maar ik had de indruk dat hij het weglachte. Dit is grappig.. zei hij, maar hij probeert het te verdringen en zichzelf wijs te maken dat het allemaal niet zo erg is.



Thema: geweld en moord



Bash: dreun, fuif, botsen, bonken, deuken, in elkaar rammen, bash someone’s head: iemands schedel inslaan





Eigen mening:



De eerste twee monologen zijn geïnspireerd op tragedies van Euripides. Het eerste is het verhaal van Medea, het tweede Iphigenia.

Ik begreep hen wel. Ik keur het niet goed, maar ik begreep hen wel. De vrouw haar leven zou nooit meer hetzelfde zijn als je al zo vroeg gekwetst wordt, zij kon nooit meer iemand vertrouwen of zo verliefd worden. Het enige waarmee ze de vader van Bilie kon straffen was haar kind vermoorden. Ik zou haar niet vrij spreken maar wel verzachtende omstandigheden pleiten.

In het laatste verhaal had ik veel sympathie voor die twee mensen. Ze waren allebei zo verliefd en schattig. John vertelde over z’n jeugd en zijn vader zijn militaire opvattingen. Daar de man die hij heeft vermoord op zijn vader geleek, kan ik hem wel begrijpen.

Ik ben in de eerste plaats gaan kijken omdat het drie monologen waren en aangezien we daar nu ook mee bezig zijn vond ik het wel interessant. Ik heb genoten maar vooral op details gelet. Vooral de intonatie, toon, gebaren, handelingen, uitdrukkingen observeerde ik. Ze konden mij op de ene moment overtuigen, andere moment niet. Het waren vooral momenten als ik aan het letten was hoe het gebracht werd. Ik had wel één grote ergernis gedurende de hele voorstelling. De vertaling werd gedaan door Paul Mennes en in Amerika gebruiken ze nogal vaak stopwoordjes zoals “you know”, “i mean” die meneer Mennens heeft die letterlijk vertaald met als gevolg dat je in die drie monologen stoort aan iets wat onze taal niet is. Vb … weette wel, ik bedoel.. doet er niet toe… en dat 100 keer per monoloog. Waarschijnlijk heeft LaBute die stopwoorden erin gestoken om het natuurlijk te laten klinken maar voor ons (of voor mij dan) is dat allesbehalve. Maar het was wel een leuke voorstelling en ik heb wel een ander idee van monologen nu. Het waren vooral toffe verhalen en ik denk wel dat dat het belangrijkste is.

Decor: het decor was vrij sober. Er was een etage verschil op de grond van ongeveer vijf centimeter in het geel. Er werden spots op gericht van voor, opzij en vanachter. Achter de stoel stonden ongeveer vijftien tv’s, die werden alleen aangestoken bij het veranderen van een verhaal. Alleen bij de laatste monoloog bleven de tv’s constant aan en kon je allemaal bladeren en bomen zien.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen