Boekverslag :  - Door De Pijngrens
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1118 woorden.



  1. Vertaalt door E. van Eeden en E. Krijgsman

    Vertaalt van it’s not about the bike – my journey back to life

    2e druk

    het Spectrum

    Utrecht 2000

  2. Waargebeurd en sport

  3. Lance Armstrong is een door zetter en een sterke man want als je 2 jaar na kanker de tour wint ben je sterk . Hij wou telkens maar meer als de zuster zei je moet minstens 5 glazen per dag drinken dronk hij er 15. Voor z’n kanker was hij net een beer en was hij redelijk zwaar en kon nog niet zo goed klimmen. Maar door de chemo is hij afgevallen niet dat hij vet had maar zijn spieren zijn weggegaan en die wegen heel zwaar. Dat gewicht hoeft hij nou niet mee naar boven te nemen.

  4. Het verhaal speelt zich af in Austin, Amerika. Nice en Philadelphia.

    Van 1972 tot 1999

  5. Het belangrijkste thema is kanker

  6. Door de pijngrens wordt bedoelt dat hij door de ziekte moet.

  7. Lance Armstrong vertelt over zijn jeugd, hij werd alleen opgevoed door zijn moeder, zijn vader verliet hem al heel snel. Zijn moeder had daarna nog wel relaties met andere mannen, maar met geen van die mannen klikte het. Een van die mannen mishandelde hem zelfs. Lance was een extreme jongen in zijn jeugd, hield van extreme dingen. Maar bovenal was hij vanaf zijn 13e triatleet. Op school was hij een buitenbeentje, doordat hij zich anders kleedde maar vooral omdat hij de typische Amerikaanse sporten niet leuk vond en niet zo goed kon. Hij besloot aan triatlon te gaan doen, nadat hij mee had gedaan in een wedstrijd bij hem in de buurt. Hij was zeer getalenteerd en al snel behoorde hij tot de top, waarin hij veruit de jongste was. Nadat hij een tijdrit voor wielrenners had gewonnen, werd hij uitgenodigd om voor de VS uit te komen op het WK. Hij kende nog niets van techniek, maar maakte indruk door lange tijd in zijn eentje op kop te rijden. Een jaar later reed hij in Amerika voor het Subaru-Montgomery team, maar wist dat hij voor het echte wielrennen in Europa moest zijn. Twee jaar later kreeg hij een aanbieding van het Motorola team van Jim Ochowicz. Zijn eerste zware wedstrijd werd een grote teleurstelling, want hij eindigde als laatste, en hij dacht er zelfs over te stoppen. Hij vocht zich toch terug en een paar weken later won hij al een wedstrijd, en hij had lak aan alle grote namen. Lance begon steeds beter te rijden en in 1993 werd hij als volstrekte outsider wereldkampioen. Nadien haalde hij nog meer grote resultaten. 1996 was zijn topjaar, met veel zeges in zware wedstrijden.

    Aan het einde van het seizoen ’96 kreeg hij klachten wat begon met kloppende hoofdpijn en bloed kotsen. Hij had overal wel een verklaring voor, maar toen hij een opgezwollen testikel kreeg begon hij zich toch zorgen te maken en bezocht hij een dokter. Hij werd onderzocht en toen bleek wat hij helemaal niet verwacht had, hij had kanker. Hij was helemaal verslagen, hier had hij geen rekening mee gehouden. Het eerste wat hij dacht was echter niet “ik ga dood”, maar “ik kan nooit meer fietsen”. Later besefte hij hoe erg het was, en een dag later onderging hij al zijn eerste operatie. Zijn tumor zou verwijderd worden, wat lukte. Een week later zou zijn eerste chemokuur beginnen. Omdat de kans dat hij na zijn chemokuren nog vruchtbaar zou zijn klein was, moest hij nog langs de spermabank. Lance vond dat verschrikkelijk, maar het lukte hem. Zijn chemokuren konden beginnen, een tijd van lijden was aangebroken. Er waren al uitzaaiingen geconstateerd in zijn lichaam, dus hij moest op de ergste manier behandeld worden. In Indianapolis waren ze gespecialiseerd in kanker aan testikels dus ging Lance daar heen, om zich daar te laten behandelen. Maanden moesten vechten voor zijn leven, en hij kende hele beroerde dagen waarbij alles pijn deed. De doktoren gaven hem misschien 10% overlevingskans, maar zeiden dat niet tegen Lance zelf. Lance vocht en vocht, en beetje bij beetje ging het beter met hem. Maar hoe beter de cijfers voor hem werden, hoe beroerder hij zich ging voelen. Dat was het effect van de chemokuren. Na heel veel chemokuren, en heel veel lijden werd hij uiteindelijk weer genezen verklaard. Na zijn genezen verklaring, begon hij alweer een beetje met fietsen maar echt goed ging het nog niet. Voordat hij kanker kreeg was hij een brede, geblokte wielrenner, maar nu was hij een tenger persoon geworden, doordat de chemokuren al zijn spierkracht gesloopt had.

    Hij besloot ook een fonds op te richten, wat de Lance Armstrong foundation werd. Dit organiseerde elk jaar de ‘Ride for the Roses’, wat een groot succes werd. Veel bedrijven steunden Lance hierbij, wat hem goed deed. Bij de organisatie van de ‘Ride for de Roses’ leerde hij een vrouw kennen wat later zijn vrouw zou worden en waarmee hij een kind kreeg.

    Lance wilde weer gaan serieus gaan fietsen, kreeg een aanbieding van een Amerikaanse ploeg(voor een minimumloon). In zijn eerste wedstrijd na zijn ziekte behaalde hij de14e plaats, wat werd gezien als een uitstekende prestatie, maar Lance vond het niet zo bijzonder, hij was gewend te winnen. Toen hij bij zijn tweede wedstrijd in extreme weersomstandigheden moest rijden stapte hij af en wilde er weer mee stoppen. Hij stopte voor zichzelf maar werd toch weer omgepraat. Hij stapte weer op de fiets, en kreeg weer doelen. Hij wilde nu de Tour winnen. Hij ging hiervoor ook door een hel, maar hij vond het minder zwaar dan het overwinnen van kanker. Hij won de Tour de France, maar zijn allerbelangrijkste overwinning in zijn leven was toch het overwinnen van kanker.

  8. Lance Armstrong heeft nog een boek met Sally Jenkins geschreven every second counts in Nederland is dat boek nog niet uitgekomen. Hij schrijft natuurlijk over zijn ziekte en over wielrennen. Want hij is zelf wielrenner. Hij groeide op zonder vader en werd in 1972 geboren

  9. Ik heb dit boek gelezen omdat ik me in wielrennen interesseer en wou weten hoe Lance het heeft beleefd toen hij ziek was en toen hij de tour won. De verwachtingen zijn uitgekomen omdat ik al wist dat hij kanker had gehad en de tour won, dan is het iets voorspelbaarder. Maar toch loopt het altijd net iets anders dan ik had gedacht. Iedereen in het boek vond ik sympathiek behalve de pers die zeiden toen ze hoorden dat hij kanker had nooit meer zou wielrennen en toen hij de tour won zeiden dat hij verboden middelen had gebruikt. Ik zou zelf niet zoiets willen meemaken. Ik had denk ik het zelfde gedaan als lance door door te zetten toen hij ziek was. Ik vond het een heel mooi boek en leefde emotioneel erg mee.

  10. Ik heb geen andere artikelen geraadpleegt.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen