Boekverslag : -- - Taboe
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 7793 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 7793 woorden.
Voorwoord
Ik vind het helemaal niet erg om een scriptie te moeten maken en ik ben er ook niet met tegenzin aan begonnen. Ik verwacht wel dat ik er de nodige uurtjes in zal moeten steken maar dat is niet erg. Ik zal deze scriptie afronden tot een evenwichtig geheel.
Ik heb voor het thema taboe gekozen omdat dit me het leukste onderwerp leek en er het meeste over te vinden is en het me ook wel aanspreekt.
Inleidend hoofdartikel
Onze maatschappij en drugs
In onze maatschappij zijn er veel ongepaste dingen die bij veel mensen uit den boze zijn zoals drugs. Heel veel mensen zijn bang voor drugs en dat hoeft helemaal niet zolang je maar kennis van de feiten hebt. Want degenen die angstig zijn voor het onbekende worden er zelf vaak mee geconfronteerd en gaan er zelf mee experimenteren. Er wordt onderscheid gemaakt tussen softdrugs en harddrugs. De verschillen hiertussen zijn dat softdrugs gedoogd worden en er dus eigenlijk een taboe op rust maar dat ze min of meer maatschappelijk geaccepteerd zijn drugs zijn in Nederland niet toegestaan maar worden wel gebruikt en een groot verschil zijn natuurlijk de risico’s en de kans op verslaving. Taboe is iets waarover niet wordt gesproken maar waarover iedereen in zijn achterhoofd weet dat het wel gebeurd.
Drugs hebben al een hele lange geschiedenis en vormen eigenlijk een constante in het leven van de mens net zoals het voeren van oorlog of het hebben van seks. Het fenomeen taboe is eigenlijk bedacht ter voorkoming van ongewenste gedragingen in de maatschappij. Het wordt dus door de maatschappij beslist of iets taboe is of niet.
Nederland heeft net als veel andere landen een drugsprobleem. Bij ons in Nederland wordt er zo gedacht: In elke samenleving wordt er drugs gebruikt ondanks alle wetten en verboden. Er zullen altijd mensen zijn die het gebruiken en dat houdt geen enkele taboe tegen.
De drie grote taboes in de wereld zijn drugs, seks en geweld. Ik denk dat je deze drie dingen terug kan brengen tot een algemeen iets een soort oerangst, het dierlijke in de mens. Drugs heeft een grote aantrekkingskracht op ons en de samenleving maar er heerst ook een grote weerzin tegen drugs. De aanzet tot het gebruiken van drugs is een samensmelting van veel dingen. Je gaat drugs gebruiken omdat anderen dat ook doen, je vindt het stoer om te doen, je wilt er grenzen mee verleggen of er spanning mee zoeken. De meeste mensen houden het bij één keer maar of iemand door gaat met het gebruiken van drugs ligt veel aan de omgeving waar zo iemand in verkeert en aan de mensen waar hij mee omgaat. De mensen waar zo iemand mee omgaat respecteren dus dat er drugs gebruikt wordt en vinden dat dit geen taboe is. In het criminele circuit wordt er veel om gegaan met drugs en in deze trap van de maatschappij wordt drugs dus eigenlijk indirect geaccepteerd en rust er geen taboe op zoals in andere trappen van de maatschappij. De verslaafde junks die in Nederland rondwandelen vinden het heel normaal om drugs te gebruiken en hebben ze zelfs nodig om te overleven
Wanneer iemand drugs gebruikt zorgt de roes die de drugs opwekt voor een daling in het bewustzijn, degene wordt eigenlijk voor een gedeelte teruggebracht naar het dierlijke in de mens. Alle taboes die zijn aangesteld door de maatschappij moeten van tijd tot tijd een keer verbroken worden om het dierlijke in de mens terug te halen zoals relschoppers naar voetbal wedstrijden gaan voor het geweld en drugs worden gebruikt om terug te keren naar het primitieve gevoel, het dierlijke instinct van een mens. Je hebt ook verschillende soorten roesachtige muziek en sport die het primitieve in je naar boven halen.
Bij het gebruiken van drugs voor lange tijd kun je twee verschillende soorten verslaving kenmerken namelijk de lichamelijke verslaving en de geestelijke verslaving. Je lichaam kan niet meer goed functioneren zonder het gebruik van drugs en er treden dan ontwenningsverschijnselen op, dit is lichamelijke verslaving en bij geestelijke verslaving heeft de gebruiker het idee niet goed te kunnen functioneren zonder drugs.
Het gedoogbeleid op drugs in Nederland is eigenlijk ook een vorm van taboe omdat iedereen in zijn achterhoofd weet dat er softdrugs te verkrijgen zijn maar er niet over praat. Er zijn wel een paar regels zoals de hoeveelheid die een persoon of coffeeshop in bezit mag hebben. Het mag van de wet eigenlijk niet maar ze doen net of ze van niets weten, ze drukken het beleid eigenlijk in een hoekje omdat het altijd al goed gegaan is.
Alles wat bij de nette en normale burger in Nederland eigenlijk niet door de beugel kan wordt afgeschermd met een taboe en drugs is er hier één van. Of je van drugs een taboe kunt maken ligt eigenlijk aan de mensen in onze samenleving zelf. De mensen in onze maatschappij weten dat er softdrugs en zelfs harddrugs worden gebruikt in ons land en dat er verslaafden zijn die moeten stelen voor drugs maar ze praten er niet graag over.
Het karakter van de mens en de mensen waar iemand mee omgaat bepalen dus eigenlijk of iets taboe is of niet. De leefstijl of godsdienst van iemand is hier ook een bepalende factor
voor. Bepaalde groepen mensen in Nederland zullen dus vinden dat drugs geen taboe is en anderen gaan hier weer tegenin. Je kunt taboe dus interpreteren als iets dat bepaald wordt door heel veel verschillende factoren.
Kennismaking met de schrijvers
Leon de Winter
Hij is geboren op 18 februari 1954 in ‘s-Hertogenbosch en is een zoon van orthodox-joodse ouders maar groeit op in een niet-joodse omgeving. Vanaf 1966 studeert hij aan het plaatselijke gymnasium en in Waalwijk aan het gereformeerde Willem van Oranje-College. In 1973, één jaar voordat hij zijn diploma haalt wordt hij voor het eerst bekroond met zijn novelle “Revolutie” hiervoor krijgt hij de ontmoetingsprijs van de Stichting Literaire Dagen.
In 1974 verhuist Leon naar Amsterdam, hier gaat hij studeren aan de Nederlandse Filmacademie. Omdat Leon en anderen(waaronder René Seegers en Jean van de Velde) het niet eens zijn met het onderwijsniveau op de academie publiceren ze een zwartboek waarin ze het ambachtelijke karakter van de studie bekritiseren. Januari 1978 verlaat het drietal de academie zonder eindexamen te hebben gedaan.
De eerste speelfilm van het drietal (verenigd in de Eerste Amsterdamse Filmassociatie (EAFA)) gaat in 1979 in première: De verwording van de jongere Dürer, de roman is gebaseerd op het filmidee en voor deze eerste roman krijgt De Winter de Reina Prinsen Geerligsprijs. Voor de tv maken ze ook nog enkele films waaronder Vanuit het heden, Junkieverdriet en de Wereldverbeteraar. Eind 1981 verschijnt hun 2e speelfilm op het witte doek namelijk: De afstand.
Van 1978 tot 1982 was De Winter recensent van voornamelijk Duitse literatuur in diens van Vrij Nederland. Daarna was zijn medewerking incidenteel voor Vrij Nederland evenals bij De Volkskrant. Tot 1982 verschijnen zijn literaire verhalen en essays voornamelijk in Raster, Mandala en New Found Land.
De literaire personages die Leon de winter gebruikt in zijn boeken zijn personages die hun hoop baseren op een andere roman, kijk maar naar Felix Hoffman die verzot is op Spinoza.
De angst voor de leegte, de stilstand en de dood zijn meestal de centrale thema’s in De Winter’s proza. In zijn eerste roman De (ver)wording van de jongere Dürer poogt hij de woordenloze leegte op te heffen door de wil tot formuleren te laten ontwikkelen. De jonge Dürer, net uit de gevangenis, maakt notities over al zijn gedachten en beelden in zijn hoofd om zo de gelijkgeschakelde consumptiemaatschappij vorm te geven. Leon de Winter streeft door het gebruik van de esthetische vormgeving (het construeren van mythen) naar de opheffing van het lijden van een mens. De Winter maakt hierbij gebruik van romantische literatuur zoal Uit het leven van een nietsnut, Tristan en Isolde en Lenz.
In Vertraagde Roman wil een jonge schrijver een boek gaan schrijven, Hoffman’s honger, maar hij weet nog niet in welke vorm hij aan het verhaal wil geven. De hoofdpersoon uit dit boek praat over de hoofdpersoon uit het boek Hoffman’s honger: Felix Hoffman. In Vertraagde Roman staat het geven van een literaire vorm aan “de actuele levensbotsing tussen levensdriften en doodsdriften” centraal. In Kaplan gaat het over een Auteur Leo Kaplan, die verkeert in een impasse nadat hij zijn geliefde Ellen de Waal weer heeft gezien. Leo Kaplan een alter ego van Leon De winter heeft in inmiddels Hoffman’s honger geschreven. De proza van Leon De Winter geven meestal een gestileerde en geen realistische indruk, hij richt zich vaak naar zijn favoriete literatuur zoals Kafka, Handke, Patrick Modiano, Milan Kundera en Philip Roth. Vanwege deze stijl wordt zijn literaire werk ook vaak postmodern genoemd.
Abel J. Herzberg
Op 17 september 1893 werd Abel J. Herzberg geboren, zoon van Russische emigranten, zijn ouders waren zeer vrome joden. Toen Abel dertien was werd hij “barmitzwah”, dit wil zeggen dat hij als meerderjarig wordt beschouwd en zelf verantwoordelijk voor het in acht nemen van de religieuze geboden. In de tijd dat hij opgroeide verloor hij het geloof in god maar de joodse godsdienst bleef voor hem de constructieve kracht tegen alle ellende waar de joden mee te maken hadden.
Toen hij 28 was werd hij genaturaliseerd tot Nederlander. Hij had een voorkeur en aanleg voor tekenen en schilderen maar zijn ouders wilden dat hij een opleiding nam die hem zekerheid zou geven, hij ging rechten studeren in Amsterdam en na zijn afstuderen vestigde hij zich hier als advocaat. In 1918 promoveerde hij tot doctor in de rechtsgeleerdheid en werd hij juridisch adviseur van de Horeca. Naast zijn werk vervulde hij functies bij de Nederlandse Zionisten Bond, van 1934 tot 1939 was hij hier voorzitter van.
Hij was getrouwd met Thea Loeb en ze hadden samen drie kinderen. Ze hebben allemaal de oorlog overleefd, de kinderen ondergedoken en Abel en zijn vrouw belandden in een concentratiekamp. In 1943 zat hij in het kamp Barneveld en later in Westerbork. Van januari 1944 tot 10 april 1945 zat hij vast in Bergen-Belsen. Tegen het eind van de oorlog werd hij op transport naar het oosten gezet maar ze werden bevrijd door de Russen. In Juni 1945 was hij terug in Amsterdam, hij wilde graag naar Israël maar dit lukte niet. Herzberg heeft zijn hele leven geschreven. Hij publiceerde zijn werk als jurist maar zijn werk als journalist, essayist en verteller heeft ook een blijvende betekenis.
Diverse malen werd Herzbergs werk met prijzen bekroond. In 1949 kreeg hij voor Amor Fati de Wijnaendts Francken-prijs en in 1952 kreeg hij voor Kroniek der Jodenvervolging de prijs van de Jan Campertstichting. De Visser-Neerlandiaprijs kreeg hij zelfs tweemaal, in 1958 voor Herodes en in 1960 voor Sauls dood. Het gehele oeuvre van Herzberg werd in 1964 bekroond met de Constantijn Huygensprijs en in 1972 met de P. C. Hooftprijs. Veel van zijn werk werd in het Duits en in het Spaans vertaald.
Al het werk van Herzberg wordt gekenmerkt door de problematiek van de jodenvervolging en het antisemitisme. Herzberg maakt verslag van zijn persoonlijke ervaringen in opstellen, verhalen en brieven. In de opvatting van Herzberg is het wezen van het antisemitisme de haat; de beschuldiging dat de joden bedriegers zijn, moordenaars van Jezus, is secundair. Herzberg vindt de haat tegen een groep of het nu negers of joden zijn een sociaal probleem.
Twee elementen uit de opvoeding van Herzberg zijn altijd herkenbaar in zijn religieuze beleving namelijk: Van zijn moeder, die altijd van heimwee naar het verloren land vervuld bleef, erfde hij de zin voor de traditie, de gehechtheid aan het voorgeslacht en van zijn vader kreeg hij mee dat humaniteit de hoogste plicht in het leven is.
Al het literaire werk van Herzberg verkondigt een soort boodschap, hieruit kun je zijn liefde voor dram opmaken. Het grootste deel van zijn werk bestaat uit niet-fictionele literatuur waarin de ik persoon, die gelijk is aan Herzberg zelf, verteld over zijn belevenissen. In het oeuvre van Herzberg vindt je van alles, brieven, reportages, dagboeken, elementen van de biografie en de autobiografie. De genres tussen al zijn werken zijn niet echt scherp gescheiden, de schrijver laat achtergronden zien, geeft verklaringen, laat perspectieven zien en zo gaat een document herhaaldelijk over in een essay.
Herzberg zijn stijl wordt bepaald door de doelgroep waartoe hij zich richt.
Analyse van de twee werken
Hoffman’s honger
Leon de Winter
Onderwerp
· Het boek is een psychologische spionageroman. Iemand heeft iets gezien wat hij niet mocht zien en wordt daar over uitgehoord, er heerst zeg maar een strijd tussen de Tsjechische en de Amerikaanse geheime dienst(“de Firma”), verder zijn er erg veel deelonderwerpen zoals liefde, schuld schaamte en wanhoop.
· Ik vind het een erg boeiend en interessant onderwerp omdat het boek dan zegmaar een prikbord wordt met allemaal contact personen en waarom iemand iets heeft gedaan, die heeft weer daar mee te maken bijvoorbeeld, zo wordt het boek zegmaar best ingewikkeld en dat ligt mij wel.
· Voordat ik het boek had gelezen dacht ik dat het een normale spionage roman zou zijn maar toen ik een stuk had gelezen bleek dat er meerder verhalen door elkaar geweven waren en dat is erg apart. Eigenlijk is mijn verwachting niet uitgekomen maar eigenlijk weer wel omdat ik al vanaf het begin dacht dat dit wel een leuk en spannend boek zou zijn.
· Het onderwerp ligt niet in mijn belevingswereld want ik heb niks te maken met spionage tussen twee landen en denk er ook nooit over na omdat dat hier niet gebeurt, het zal natuurlijk wel gebeuren maar dat gaat allemaal buiten mij om. Door het boek ben ik er wel anders over gaan nadenken omdat je nu beseft wat er door spionage allemaal kan gebeuren en ontstaan.
· De schrijver werkt het onderwerp redelijk goed uit maar enkele dingen blijven onbekend zoals voor wie Irena Nova nu eigenlijk werkte en wat er gebeurde wat Freddy Mancini aan het einde van het boek, dit zijn enkele dingen die niet worden uitgewerkt maar andere dingen worden juist weer uitgewerkt met veel diepgang zoals hoe Felix Hoffman denkt en wat hij bijvoorbeeld allemaal doet tijdens zijn nachtelijke vreetbuien.
· Doordat op het einde in het boek alles wat Felix weet in de doofpot wordt gestopt en ze hem een eervol ontslag geven, wordt er een bepaalde visie op het onderwerp gegeven. Spionage is eigenlijk taboe en er wordt het liefste niet over gepraat en geroddeld.
· Ik heb weleens films over spionage gezien zoals James Bond maar het boek dat ik nu gelezen heb heeft veel meer diepgang en is eigenlijk veel spannender dan de meeste spionage romans omdat je naast het onderwerp de personen zelf heel goed leert kennen en hun gevoelens te weten komt en wat er vroeger allemaal met de personen is gebeurd. Ik vond dit boek beter dan de meeste spionage films die ik gezien heb.
Gebeurtenissen
· Een belangrijke gebeurtenis in het boek is wanneer Irena Nova samen met haar dochtertje de grens over stapt hierdoor kom je veel te weten over hoe het eigenlijk allemaal in elkaar steekt. Als Felix ondergedoken zit in zijn zomerhuisje in Vught is ook een erg belangrijk deel van het boek. Al de belangrijke gebeurtenissen in het boek worden goed uitgewerkt maar er zijn ook belangrijke dingen in het boek die heel vaag blijven zoals als Irena de grens over is wordt er niks meer over haar verteld, maar die vaagheid maakt het boek juist erg spannend en leuk om te lezen omdat je er nu zelf over gaat nadenken.
· De gebeurtenissen zijn erg belangrijk omdat het boek anders geen verhaal heeft maar de gedachten en de gevoelens van de personen zijn in dit boek ook erg belangrijk omdat je ernatuurlijk achter moet komen hoe de personen zijn, hoe ze zich gedragen en wat hun karakter is.
· In dit boek worden drie verschillende verhaallijnen door elkaar verteld die uiteindelijk allemaal iets met elkaar te maken hebben, op den duur worden de verbanden tussen de gebeurtenissen allemaal heel duidelijk en wordt het zegmaar één geheel.
· Ik vind de gebeurtenissen spannend omdat alles erg geheimzinnig is en alles met elkaar te maken heeft, dit geeft een erg spannend effect. De gebeurtenissen zijn ook erg ontroerend zoals wanneer Felix’ dochtertje sterft aan leukemie. Er zitten ook veel humoristische gebeurtenissen zoals wanneer Felix op de wc zit en bijna uit elkaar ploft, hier kan ik wel om lachen. Alles is ook erg geloofwaardig want zo’n verhaal zou ook in het echt kunnen gebeuren en waarschijnlijk gebeuren er ook zulke dingen in het echt. De gebeurtenissen zijn ook erg verrassend zoals wanneer je er achter komt dat de drie verhaallijnen van alles met elkaar te maken hebben, dit vermoed je eigenlijk al maar het is erg verrassend dat het nog waar is ook.
· Er zijn twee gebeurtenissen die erg veel indruk op mij maakten namelijk dat zijn jongste dochtertje Esther sterft op 8-jarige leeftijd aan leukemie en zijn oudste dochter door een schuldgevoel hierover aan de drugs raakt en sterft aan een overdosis. Door deze gebeurtenissen heeft Hoffman helemaal niemand meer behalve zijn vrouw, zijn ouders zijn gestorven in een concentratiekamp. Dit zijn erg aangrijpende gebeurtenissen in het boek.
· Ja, zijn oudste dochter die verslaafd raakt aan de drugs door een schuldgevoel, en een pornofilm moet maken om aan geld te komen voor drugs, hierdoor ga je denken wat jezelf zou doen als een dierbare van je zou sterven.
· Nee ik had het boek snel uitgelezen en hoefde me er niet doorheen te “worstelen”.
· Ja, de ene keer wel en de andere keer niet, het zelf verbanden leggen is juist leuk want dan ga je meer over het boek nadenken.
· Nee ik ken geen andere boeken of films met dezelfde gebeurtenissen.
Personages
· Nee, eigenlijk niet. Hoffman was een lafaard. Hij was niet meer dan een slapeloze alcoholicus met chronische honger die het recht om te bestaan al lang geleden had verspeeld. Hij wist dat hij zich op lage wijze door de defecten van zijn karakter liet lijden, waardoor hij er altijd wel een excuus bij kon slepen dat perfect verklaarde waarom hij Marian niet kon verlaten." (blz. 33)
Hij ziet zijn leven als geleefd, hij heeft het gevoel dat hij geen reden meer heeft om te leven. Na zijn hartaanval heeft hij eerst het gevoel dat hij dood had moeten zijn, maar dan krijgt hij een nieuwe reden om te leven; hij wil met Irena de liefde bedrijven. Wanneer zij hem verraad en hij zijn baan kwijt is, hoopt hij de nieuwe eeuw nog mee te maken om deze ellendige eeuw af te ronden: "Deze eeuw moet weg. Ik wil ‘m zien doodgaan. Dat is de enige manier om ‘m alles nog een beetje betaald te zetten. We hebben ‘m overleefd, we zullen ‘m begraven." (blz. 290). Hieraan kun je zien dat Felix Hoffman geen held was.
· Je leert de karaktereigenschappen van Hoffman erg goed kennen zoals je hierboven al hebt kunnen lezen. Bij dit boek is het belangrijk dat je Hoffman goed leert kennen want hij is immers de hoofdpersoon en je moet weten wat hij allemaal denkt en hoe hij is om het boek goed te kunnen snappen. In het algemeen is het altijd belangrijk dat je de karaktereigenschappen van een hoofdpersoon goed leert kenen want je moet weten hoe de persoon denkt en hoe hij zich gedraagt etc. om de verhaallijn goed te kunnen snappen.
· Niet echt eigenlijk want iemand die nooit slaapt en alleen maar eet kan nooit levensecht zijn want zo iemand zou binnen een korte tijd sterven.
· Nee, helemaal niet, misschien wel een beetje natuurlijk om het boek verder te lezen.
· Ik kan mezelf in geen enkele van de personages verplaatsen en hecht hier ook geen waarde aan. Ik vind dat niet belangrijk omdat het toch meer om het verhaal gaat en de personage ook wel belangrijk is maar ik hoef me er niet in te kunnen verplaatsen.
· Ik vind Marian, de vrouw van Felix erg sympathiek omdat ze heel haar leven al bij Felix is terwijl Felix een erg botte en eigenlijk onsympathieke man is, maar zij weet dat hij ook goede kanten heeft een daarom blijft ze bij hem.
· Het gedrag van Felix keur ik af want eigenlijk is hij niet normaal, hij heeft al jaren verdriet om zijn dochter en allerlei andere dingen en hierdoor kan ie niet slapen en gaat ie zich maar volvreten en zuipen. Dit is een heel slecht gedrag.
· Het gedrag van John Marks, de FBI agent keur ik af omdat hij lijdt aan smetvrees en overal iets achter zoekt.
· Dat Irena Nova naar bed gaat met Felix voor geld is eigenlijk onaanvaardbaar maar ze heeft het geld nodig. Dat Felix het durft te vragen aan haar is eigenlijk ook niet normaal maar hierdoor heeft hij wel een nacht kunnen slapen.
· Als ik Irena Nova was zou ik proberen om op een andere manier aan geld te komen.
· De personages reageren niet voorspelbaar. Bijvoorbeeld: Felix is op een hele formele receptie en gaat zich zomaar bezatten. Ik vind het niet prettig als personages voorspelbaar reageren want daardoor wordt het boek hartstikke saai.
Opbouw
· Er zijn drie verhaallijnen. Freddy Mancini, de man die lijdt aan vraatzucht en daardoor per toeval een ontvoering ziet gebeuren, is de eerste waar de lezer mee te maken krijgt. Dan krijgen we de verhaallijn ven Felix Hoffman, de diplomaat die weggepromoveerd is naar Praag en ‘s nachts de leegte probeert op te vullen door te eten. Dan is er nog de verhaallijn van John Marks, de FBI-agent met smetvrees, die alles en iedereen wantrouwt.
Deze drie verhaallijnen lopen langzaam door elkaar en dit geeft een best ingewikkelde opbouw want alles staat uiteindelijk met elkaar in verband.
· De opbouw van dit boek geeft een heel spannend effect. Ik vind het juist heel spannend dat je heel veel dingen niet weet.
· Ja, er zitten heel veel flashbacks in het verhaal. Er wordt veel teruggeblikt naar het verleden, naar de perioden waarin zijn dochter(s) nog leefde(n) en hij met hun samen was.
· Deze flashbacks verklaren waarom Felix nu zo’n verdriet heeft en dus past het wel bij het onderwerp, psychologische spionage roman.
· Het verhaal wordt verteld met een auctoriaal perspectief. Het ene hoofdstuk maak je mee wat Felix overkomt, het andere vertelt over Freddy’s gedachten en gevoelens. Een enkel hoofdstuk zie je ook de gedachten van Irena, maar dit is maar heel even. De manier waarop je in dit boek de gebeurtenissen ziet is erg geslaagd want het effect hiervan is dat je als lezer inzicht krijgt in de gevoelens en gedachten van de verschillende personages, waardoor je een objectievere kijk krijgt op hetgeen wat gebeurd dan wanneer je slechts een persoon zou volgen.
· Aan het einde heeft Felix zijn probleem nog altijd niet echt opgelost, hij berust in het feit dat hij er nooit achter zal komen waarom het leven zo is. Ook weten we niet wat er verder gebeurt met Mancini en Marks. Aan het einde van het boek blijf je dus nog met veel onduidelijkheden zitten maar dit is juist wel apart want hierdoor ga jezelf nadenken wat er gebeurt zou kunnen zijn, ik vind dit wel prettig.
· Het boek begon me te boeien toen Felix in beeld kwam omdat deze persoon me erg fascineert en omdat dan pas het echte hoofdverhaal begint.
Taalgebruik
· Het taalgebruik in dit boek is best ingewikkeld want er komen best veel moeilijke woorden in voor, het moeilijkste aan het taalgebruik vind ik dat zinnen aan elkaar worden geplakt door middel van moeilijke woorden waardoor ik de zin meestal nog een keer moet lezen omdat ik hem anders niet snap.
· De verhouding tussen dialoog en de beschrijvingen gaat ongeveer gelijk op. Er wordt niet teveel gepraat tussen personen maar er zijn ook niet teveel beschrijvingen. Deze verhouding maakt het dat het boek leuk is om te lezen en niet saai wordt omdat er of teveel gepraat wordt of teveel beschreven wordt.
· In dit boek komen volgens mij helmaal geen symbolische dingen voor, er is af en toe wel wat duister taalgebruik maar als ik de zin dan nog een keer goed lees dan begrijp ik het meestal wel.
· Het taalgebruik past goed bij de personages, alles sluit goed aan bij de karakters van de personages.
· Er wordt af en toe een Duits woordje gebruikt, ook komen er soms wat gedichtjes in voor
Amor Fati
Abel J. Herzberg
Onderwerp
· Het onderwerp is het leven in het concentratiekamp Bergen Belsen, autobiografisch relaas van hoogte- en dieptepunten van menselijkheid in het Duitse concentratiekamp tijdens de Tweede Wereldoorlog.
In 7 verschillende verhalen wordt het afschuwelijke leven in het concentratiekamp Bergen-Belsen beschreven.
· Het onderwerp is niet echt interessant maar wel boeiend want je komt erachter hoe afgrijselijk het was om in zo’n kamp te moeten zitten.
· Van tevoren wist ik al dat er heel verborgen dingen in het boek zouden zitten en dat het best ingewikkeld zou zijn, deze verwachtingen zijn ook uitgekomen.
· Het onderwerp ligt niet in mijn belevingswereld want ik leefde toen nog niet maar ik heb er al wel eens over nagedacht zoals iedereen dat doet, het is toch onmenselijk om mensen in zo’n kamp te stoppen. Door het boek ben ik er anders over gaan nadenken want in het boek wordt verteld dat er in iedere mens een Scharführer(generaal in een kamp) schuilt en nog meer van deze dingen.
· Het onderwerp wordt zeer goed uitgewerkt want elk verhaal is zeg maar één aspect van het leven in een concentratiekamp. Er wordt heel precies beschreven hoe het leven is daar, de diepgang is zeer groot.
· De schrijver is zelf de hoofdpersoon van het boek dus eigenlijk is het boek een grote visie. De visie van de schrijver is heel ingewikkeld maar het komt er op neer dat de haat tegen de Duitsers zeer groot is.
· Ik heb Schindler’s List gezien en die film was erg aangrijpend en gaf ook een beeld van hoe het toen was, ik weet niet of ik die film beter vond dan deze, ze waren allebei erg goed.
Gebeurtenissen
· De belangrijkste gebeurtenis vind ik wanneer Abel J. Herzberg uitlegt wat Amor Fati betekent. Dit doet hij in het laatste verhaal dat als titel ook Amor Fati heeft. Amor Fati betekent: “Het is de diepe overtuiging van de gerechtvaardigheid van zijn bestaan en daarmee de aanhankelijkheid aan zijn lot” (blz. 96). Belangrijke gebeurtenissen worden in dit boek heel uitvoerig en tot in de puntjes beschreven.
· In dit boek spelen de gedachten en gevoelens van personages een veel belangrijkere rol want het boek is eigenlijk een beantwoording op alle dingen die de Duitsers hen hebben aangedaan.
· Ja, alles wat in het boek verteld wordt hangt met elkaar in verband net zoals de 7 verschillende verhalen van alles met elkaar te maken hebben omdat ze allemaal over het leven in het kamp gaan.
· Ik vind de gebeurtenissen ontroerend en schokkend omdat het onmenselijk is wat deze mensen wordt aangedaan.
· De gebeurtenis die het meeste indruk op mij heeft gemaakt is dat ze allemaal opeengepropt in een trein zitten en er allemaal mensen om hun heen liggen die ziek zijn en sterven, deze gebeurtenis heeft veel indruk op mij gemaakt omdat hier echt duidelijk wordt wat de joden allemaal hebben moeten meemaken tijdens de Tweede Wereld oorlog.
· Eigenlijk heeft het hele boek me aan het denken gezet over het leed van de joden want het hele boek is eigenlijk samengevat maar één gebeurtenis.
· Ik hoefde niet te “worstelen” om verder te komen.
· Alles wordt heel uitvoerig uitgelegd en met veel diepgang, ik vind dat niet vervelend want zo kom je erg veel te weten.
· Ik heb Escape from Sobibor gezien, een hele oude en goedkope film die eigenlijk niet te vergelijken is met dit boek omdat alles in die film heel overdreven is.
Personages
· De hoofdpersoon is geen held. De hoofdpersoon is een van de Joden in het concentratiekamp Bergen-Belsen, de hoofdpersoon van het boek is de schrijver Abel J. Herzberg. Hij is geen held want hij verteld in het boek gewoon wat hij vindt en denkt.
· Je leert de hoofdpersoon bijna niet kennen, in het boek lees je alleen wat hij vindt en denkt. De karaktereigenschappen van de hoofdpersoon worden in het boek verder niet behandeld. Je leert hem dus ook niet kennen. Bij dit boek is het ook niet belangrijk om de karaktereigenschappen van de hoofdpersoon te weten, het gaat er in dit boek namelijk alleen om wat hij denkt en vindt. Bij boeken in het algemeen is het wel belangrijk om dit te weten omdat anders het boek heel erg saai wordt.
· De personages in dit boek zijn herkenbaar en levensecht omdat alles in het echt gebeurd is.
· Nee want de schrijver beschrijft enkel en alleen zijn gedachten, maar de ideeën van de schrijver daar ben ik het helemaal mee eens
· Nee, want zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.
· Ik vind de persoon “Labi” die in het boek voorkomt erg sympathiek omdat ie binnen in het kamp stiekem een schooltje heeft voor de kinderen en hij zijn geloof erg goed uit.
· Ik keur het gedrag goed want op de manier hoe de hoofdpersoon kritiek geeft op de Duisters is er apart.
· Ik keur het gedrag van de persoon “Labi”een beetje af want hij eet de soep niet omdat hij dat volgens zijn geloof niet mag maar iedereen heeft hetzelfde geloof en eet de soep wel, want het geloof van Joodse mensen zegt dat ze in noodgevallen wel onreine dingen mogen eten. Ik vind het jammer dat Labi hiermee eigenlijk zijn eigen doodsvonnis tekent.
· De personages in dit boek nemen geen beslissingen.
· Ik zou het niet weten, je weet nooit hoe iemand reageert als hij opgesloten zou zitten in een concentratie kamp.
· Ze reageren heel voorspelbaar want ze kunnen niet veel in het kamp, als lezer van dit boek is dat prettig maar als ik andere boeken lees vind ik dat niet prettig.
Opbouw
· Het is gewoon een chronologische opbouw van het begin dat Abel J. Herzberg in het kamp zat totdat ze bevrijd werden. Dit alles is onderverdeeld in 7 verhaaltjes, met hier en daar wat tijdsprongen.
· Ik vind het geen spannend verhaal omdat er niets echts spannends gebeurd.
· Er wordt nergens in de 7 verhalen teruggeblikt naar het verleden.
· Dit past erg goed bij het verhaal want het boek is eigenlijk een soort verslag van wat er allemaal gebeurde en daar wordt door de schrijver commentaar op gegeven.
· Je ziet alle gebeurtenissen door de ogen van de hoofdpersoon, Abel J. Herzberg. Ik vind dit goed geslaagd want zo weet je hoe hij erover denkt.
· Dit boek heeft een gesloten einde, alles wordt afgesloten met de uitleg van wat Amor Fati eigenlijk betekent. Normaal vind ik het onprettig want als je een open einde hebt dan moet je zelf nog nadenken over hoe het boek zou aflopen.
Taalgebruik
· Het taalgebruik in dit boek is best moeilijk omdat er veel woorden uit de tijd rond 1940-1945 worden gebruikt die we nu niet meer gebruiken en ook worden er veel Duitse woorden gebruikt die best moeilijk zijn te begrijpen.
· Er wordt niet veel dialoog gebruikt alleen een enkele keer een woord wat een commandant in het kamp roept ofzo. Je leest in dit boek continu de gedachten van de hoofdpersoon en dat hoort ook bij dit boek.
· Er wordt heel veel symbolisme en beeldspraak in dit boek gebruikt wat ik niet begreep. Het meeste heb ik opgelost met het lezen in een uittrekselboek waar bijna al het symbolisme en beeldspraak werd uitgelegd.
· Ik weet het niet want er is helemaal geen dialoog van de personages in dit boek dat past bij het onderwerp alleen een enkele keer een commandant ofzo in het kamp die iets roept.
· Er worden veel Duitse woorden gebruikt in dit boek.
Recensieanalyse
De recensies zijn te vinden achter in deze scriptie.
Schrijver: Leon de Winter
Titel: Hoffman’s honger
Jaar van uitgave: 1990
Bron: NRC Handelsblad
Publicatiedatum: 27-01-1990
Recensent: Reinjan Mulder
Recensietitel: Leon de Winter over spionnen en diplomaten: Geremd en gulzig
1. Realistische argumenten
In de recensie schrijft de recensent: “Het belangrijkste is, denk ik de hoofdpersoon. Leon de Winter heeft deze keer niet geaarzeld om voor deze hoofdrol een interressant personage te nemen”. Iets verder staat: “De Winter is er in geslaagd Hoffman’s gecompliceerde karakter heel geleidelijk en daardoor des te indringender zichtbaar te maken”.
De recensent laat door middel van deze argumenten zien dat de personages levensecht en geloofwaardig overkomen
2. Emotivistische argumenten
“Wanneer er steeds meer over zijn achtergronden is prijsgegeven, krijgt deze gulzigheid voor de lezer reliëf.” Deze argumenten leggen een relatie tussen het literaire werk en de gevoelsmatige uitwerking ervan op de lezer omdat de lezer steeds gulziger wordt. Het boek wordt steeds interessanter om te lezen, hiermee speel je in op het gevoel van de lezer door hem/haar te dwingen dat hij/zij het boek verder leest
3. Morele argumenten
“Propt hij zich bij zijn eerste optreden, de ochtend na zijn inauguratie als ambassadeur, alleen nog maar vol met grote hoeveelheden haring, kaviaar en champagne”
Hier heeft de recensent het over het gedrag van de hoofdpersoon, aan de toon waarop de recensent de zin schrijft, proppen, kun je waarnemen dat hij het gedrag van de hoofdpersoon niet goedkeurt op basis van morele afwegingen dat je niet teveel moet eten en schranzen.
4. Structurele argumenten
Hierover zijn geen argumenten in de recensie te vinden
5. intentionele argumenten
“Laat het maar meteen gezegd zijn: na alle omtrekkende en soms wat snoevende bewegingen in De Winter’s eerdere boeken stelt het niet teleur. Hoffman’s Honger is inderdaad het veelomvattende en knappe boek geworden dat ons de afgelopen jaren is voorgespiegeld”
Dit argument legt de relatie tussen de tekst en de bedoeling van de schrijver door in zijn vorige boeken het boek alvast aan te prijzen dat het er aan zou komen en dit is volgens de recensent erg goed gelukt.
6. Vernieuwingsargumenten
“Doordat er dwars door het verhaal over de in een crisis verkerende ambassadeur een merkwaardige spionagegeschiedenis loopt, lijkt het of Leon de Winter hier een geheel nieuw literair genre heeft gecreëerd” Hiermee wil de recensent zeggen dat de auteur van het boek iets nieuws heeft gecreëerd. De recensent is nagegaan of het literaire werk iets nieuws brengt en dat doet het inderdaad volgens hem.
7. Stilistische argumenten
Er komen geen stilistische argumenten in deze recensie voor
Schrijver: Leon de Winter
Titel: Hoffman’s honger
Jaar van uitgave: 1990
Bron: Trouw
Publicatiedatum: 10-12-1993
Recensent: Hans Kroon
Recensietitel: Fraaie flarden maken van “Hoffman’s honger”nog geen pakkende serie
1. Realistische argumenten
“Het valt in schrijver/-regisseur Leon de Winter te prijzen dat hij de moed heeft daarin de diepste levensvragen aan de orde te stellen” Dit argument legt de relatie tussen het literaire werk en de werkelijkheid die beschreven wordt. Het woord levensvragen toont aan dat in het boek echte dingen voorkomen die in de realiteit ook aan bod komen en dat het boek geen zelf verzonnen fantasie verhaaltje is.
2. Emotivistische argumenten
“De door Van Os en Roelfs gedecodeerde ambassadeurswoning in Praag is een lust voor het oog. De door cameraman Robin uit de hand in zwart-wit geschoten oorlogstaferelen”.
Deze argumenten brengen over dat op het gevoel van de kijker wordt ingewerkt omdat hij zegt: “een lust voor het oog”.
3. morele argumenten
Er zijn geen morele argumenten in deze recensie te vinden.
4. Strucurele argumenten
“maar ook dan – en in de laatste twee delen – blijft Spinoza een hinderlijke stoorzender die het verhaal in mootjes hakt en van kanttekeningen voorziet”
Dit is een negatief argument van de recensent ten opzichte van de structuur. De structuur van de film wordt door het personage Spinoza volledig uit elkaar gerukt.
5. Intentionele argumenten
“Maar helaas: losse flarden, hoe schitterend ook, maken nog geen pakkende serie. Misschien lukt het De Winter nog daar een consistente en meeslepende film uit te componeren”.
De recensent keurt de bedoeling van De Winter, een goede film te maken, af doordat het volgens hem niet gelukt is een goede film te maken.
6. Vernieuwingsargumenten
“Op de gekste plaatsen bijv. (een handdoek, de binnenzak van een colbert, een verkeersbord, een deurmat, etc.) duiken tot vervelends toe naam- en datumaanduidingen op. Een paar keer schakelt De Winter, om emotionele hoogtepunten aan te geven, plotseling van zwart-wit over op kleur”
De recensent wil hiermee zeggen dat het De Winter niet is gelukt om nieuwe dingen in zijn film aan te brengen
7. Stilistische argumenten
De recensent heeft het in deze recensie niet over dit soort argumenten.
Schrijver: Abel J. Herzberg
Titel: Amor Fati
Jaar van uitgave: 1946
Bron: Algemeen Handelsblad
Publicatiedatum: 04-01-1947
Recensent: Ben Stroman
Recensietitel: Driemaal Bergen-Belsen: een wijze, een analyticus en een dichter
1. Realistische argumenten
“Mr. Herzberg verzamelde geduldig zijn ervaringen en toen hij zijn materiaal overzag schreef hij wijze beschouwingen neer in een bezonnen taal, waarmeede hij tastte naar een zoo breed mogelijk begrip”
Met dit argument wil de recensent zeggen dat Herzberg perfect de realiteit weergeeft.
2. Emotivistische argumenten
“En het is niet geheel onbegrijpelijk dat, naar wel gezegd wordt, het publiek beu is van boeken over den oorlog en al het onmenschelijke, dat daarmee samenhangt. Men heeft aanvankelijk de bijbeldikke turven zoo goed als de pamfletdunne geschriften verslonden. En men werd teleurgesteld”.
De recensent wil zeggen dat het publiek eigenlijk al genoeg heeft geleden aan de oorlog, al de boeken werken negatief in op het gevoel van de lezers.
3. Morele argumenten
“Men wist, dat hetgeen Herzberg beschreef, ervaringen van anderen waren, dat dit alles hem lijfelijk vreemd was gebleven, zoo goed als het ons niet waarlijk diep in het hart raakte.”
Volgens de normen en waarden die wij in onze samenleving hanteren, hoor je mee te leven met zo iemand maar het raakt ons niet waarlijk diep in het hart volgens de recensent.
4. Structurele argumenten
Er zijn in deze recensie geen argumenten te vinden over de structuur van het boek
5. Intentionele argumenten
“Enerzijds omdat het immers “allemaal hetzelfde”was, anderzijds omdat men het toch niet bevatten kon. Het was geen eenvoudige opgave uit deze veelheid, dat te bewaren, wat meer betekende, dan lectuur, die den nieuwsgierige “op de hoogte” bracht. Voor menig auteur had de publicatie van zijn werk weinig meer te betekenen dan het op tijd gereed hebben van een “artikel” waar vraag naar zou zijn. Voor een ander was het schrijven een strikt persoonlijke bevrijdingsdaad. Een enkele schreef uit noodzaak, gedreven door een inzicht of wist het persoonlijk lijden te sublimeren, tot een getuigenis van alegemeenen aard.”
Dit is een argument van de recensent over de intentie, de bedoeling van de schrijver om zo’n soort boek te schrijven.
6. Vernieuwingsargumenten
Herzberg baseerde zijn boek op zijn eigen ervaringen en gedachten dus er zitten geen vernieuwingsargumenten in deze recensie, omdat hij niks kon baseren op andere boeken ofzo.
7. Stilistische argumenten
“Te weinig is er in onze taal zoo strak en zoo geladen geschreven, zelden heeft een auteur het woord zo zwaar van inhoud gemaakt, zonder den volzin te zeer te belasten en de taal plomp te maken”
Hierin bekritiseert de recensent het taalgebruik van Herzberg.
Schrijver: Abel J. Herzberg
Titel: Amor Fati
Jaar van uitgave: 1946
Bron: Het Parool
Publicatiedatum: 15-03-1947
Recensent: Simon Vestdijk
Recensietitel: Onze oorlog, literair weerspiegeld: dagboeken, novellen en romans.
1. Realistische argumenten
“heeft dan ook, bij al het andere, een onschatbare, documentaire waarde, waarbij de rustige, objectieve toon en het ontbreken van wrok een extra waarborg, dat het zoo toeging en niet anders.”
Dit is een duidelijk argument dat de werkelijk zo geweest is en niet anders.
2. Emotivistische argumenten
Dit soort argumenten zijn niet te vinden in deze recensie
3. Morele argumenten
“Zoo zien we weer, dat iedere indeling kunstmatig blijft en in het onderhavige geval alleen maar verwijst naar dien eenen grondvorm: het verweer of protest van den literairen mensch tegen het Onmenschelijke”
Hierin uit kun je opmaken dat het te maken heeft met normen en waarden en zegt dat de mesn in opstand moet komen tegen het onmenschelijke, ik weet zeker dat zoiets iets bij de normen en waarden van een mens hoort omdat het normaal is dat je tegen zoiets als wat de Duitsers hebben gedaan in protest komt.
4. Structurele argumenten
“hij blijft concreet en levendig, zooveel als deze stijl hem maar toestaat. Wellicht had hij een nog iets strakker en grootscher effect bereikt door het relaas niet aan twee menschen, een man en een vrouw, toe te vertrouwen, doch geheel “voor eigen rekening”te nemen”.
In dit argument vertelt de recensent dat de schrijver toch een iets andere structuur aan het verhaal had moeten geven.
5. Intentionele argumenten.
“Daar staat tegenover, dat niet ieder de kracht vond zijn indrukken en bespiegelingen in een literair aanvaardbaren vorm regelmatig op te kostbaarder worden daarom de werkelijke feiten treffende en lang genoeg volgehouden”
In dit argument wil de recensent zeggen dat niet iedere schrijver het lukte om zijn precieze intentie, bedoeling in zijn boek, of iets anders, naar voren te laten komen.
6. Vernieuwingsargumenten
Deze argumenten zitten er niet in omdat geen enkele schrijver, die dit soort boeken schrijft, zijn boeken kon baseren op die van een ander omdat dit soort boeken nog nooit geschreven waren.
7. Stilistische argumenten
Daarover wordt ook niets gezegd in deze recensie.
Waardeoordeel
Hoffman’s honger
Dit was het eerste boek dat ik van Leon de Winter heb gelezen en dit beviel me erg goed. Mijn verwachtingen over het boek waren redelijk hoog want het boek wordt in twee andere boeken van Leon de Winter aangekondigd, hij bedoeld daarmee dat dit een goed boek zal worden. Tijdens het lezen van het boek verveelde ik me bijna nooit behalve tijdens de stukken dat Hoffman uit het boek van Spinoza aan het lezen is, deze stukken zijn erg saai en langdradig. De theorie die in dit boek wordt beschreven is namelijk erg moeilijk te begrijpen. Gelukkig worden de stukken van Spinoza overdacht door Hoffmann waardoor ze toch nog een beetje verduidelijkt worden. De hoofdpersoon put uit dit boek echter wel zijn hoop om zijn wanhoop te onderdrukken. Het hele verhaal in het algemeen is erg leuk om te lezen, vooral de techniek die Leon de Winter gebruikt door drie verhaallijnen door elkaar te laten lopen en ze dan met elkaar in verband te brengen is erg apart en goed.
Felix Hoffman is ook een erg interessant personage en dat maakt het boek erg leuk. Geld is voor de hoofdpersoon in dit verhaal geen enkele zorg, maar desondanks is hij niet gelukkig. De hoge functie die hij heeft in de maatschappij, is voor veel mensen, en dus ook voor mij, een soort van voorbeeldfunctie. Maar hij is wanhopig. Hij heeft in de tweede wereldoorlog zijn ouders verloren. Ook zijn twee kinderen zijn overleden en verder lijd hij aan boulimie. De gedachtegang van hem wordt ook nauwkeurig beschreven. Dat vind ik erg boeiend. Je kan je dan namelijk identificeren met de hoofdpersoon. Hij zet niet alleen Hoffman, maar ook Mancini en Marks met zoveel kracht neer, dat je er ook over nadenkt als je niet leest. Dit is een grote verdienste, ik maak niet vaak mee dat een schrijver zoveel losmaakt bij me, ook al leg ik het neer, nog in het boek blijf zitten.
Een perspectief vanuit drie, vier mensen die dezelfde zaak van dichtbij meemaken geeft zoveel meer inzicht in een verhaal dan wanneer hij vanuit ieder perspectief op een afstand was blijven kijken.
Het boek is chronologisch met af en toe wat flashbacks, het chronologische past erg goed bij het boek zoals dat meestal is bij dit soort genres. Het speelt zich af in zeer interessante ruimtes en zelfs een keer in onze woonplaats, Vught. Verder speelt het verhaal zich in Praag af. De ruimtes worden in dit boek zeer goed en precies beschreven waardoor het verhaal alleen maar spannender wordt en leuker om te lezen.
Al met al, Hoffman’s Honger is een zeer goed boek en ik zet het ook hoog aan mijn lijstje.
Amor Fati
Toen ik dit boek ging lenen bij de bieb dacht ik meteen al dat het een gewoon boek over de tweede wereldoorlog zou zijn maar dat bleek dus niet. Ik had nog nooit een verhalenbundel geelzen en ik moet zeggen dat dit erg leuk is want je gaat de verschillende verhalen met elkaar vergelijken. De titel van de verhalenbundel spreekt me erg aan, Amor Fati betekent namelijk: “Het is de diepe overtuiging van de gerechtvaardigheid van zijn bestaan en daarmee de aanhankelijkheid aan zijn lot”. Herzberg vat hiermee het overleven van de holocaust samen.
Het boek is in een soort dagboekvorm geschreven, Abel J. Herzberg vertelt in dit boek zijn eigen levenservaringen in het kamp Bergen-Belsen. De hoofdpersoon vertelt alles vanuit zijn perspectief en hierdoor ga je je verplaatsen in de hoofdpersoon en leef je helemaal mee. Je volgt zo ook alle gedachten van deze persoon en komt veel over hem te weten.
In elk los verhaaltje van het boek wordt een aspect uit het kamp uitgelegd en bekritiseert, zoals het verhaal de capo waarin wordt verteld over de capo’s. Zo kom je te weten wat er allemaal in zo’n kamp gebeurde. Herzberg doet dit op een heel speciale manier. In het boek heeft hij het niet over hun gruwelijke daden maar hij vertelt ook dat in ieder mens zo’n “beest” schuilt en dat elk ander volk dit ook kan doen. In het laatste hoofdstuk vertelt ie waarom de joden de schuld kregen van alles en hoe hij aan de dood is ontsnapt.
Het boek is chronologisch wat ook wel te verwachten is van zo’n boek.
Het is misschien wel niet zo’n bekend boek zoals de boeken van Marga Minco bijvoorbeeld maar het is zeker niet minder goed als haar boeken. Het geeft heel goed weer wat er in de tweede wereldoorlog de joden werd aangedaan.
Als je het boek leest ga je ook dieper nadenken over wat ze allemaal hebben moeten meemaken en waarom iemand in staat is om zoiets aan te doen bij een ander volk. Over het algemeen is het geen boek wat je zomaar even voor je plezier gaat zitten lezen maar als je erin geïnteresseerd bent is het zeker een boek wat je moet lezen.
Representatief fragment
De fragmenten zijn te vinden achterin deze scriptie.
Hoffman’s honger
Blz. 267 t/m 274
Ik heb gekozen voor dit fragment omdat in dit fragment toch wel het belangrijkste uit het boek naar voren komt zoals dat Hoffman verteld dat ie eindelijk weer een keer heeft kunnen slapen. De overhandiging van de papieren van Hein wordt hier ook behandeld. Bij dit fragment kom je eindelijk te weten hoe het verhaal eigenlijk helemaal in elkaar zit en dit is toch wel het belangrijkste van het boek. Het thema van het boek komt hier ook goed naar voren want in dit fragment speelt zich de eigenlijke spionage af.
Amor Fati
Blz. 94 t/m 98
Ik heb gekozen voor dit fragment omdat je in dit fragment leest wat Amor Fati eigenlijk betekent en wordt het ook verduidelijkt, dit is erg exemplarisch voor de schrijver want om dit begrip draait de schrijver van het boek tijdens het lezen van het boek heen.
Nawoord
Ik vind het leuk om deze scriptie te maken en heb het met plezier afgrond. Er is een ding wat misschien wel wat beter kon en dat is het waardeoordeel omdat dat toch een van de moeilijkste dingen was omdat het erg moeilijk is om een precieze beargumenteerde eigen mening over iets te geven. Technisch gezien heb ik niet veel op mijn scriptie aan te merken, het werken met de tekstverwerker(Word 2000) ging erg goed.
Tijdens het maken van deze scriptie heb ik veel geleerd. Ik weet meer van de schrijvers af en je gaat tijdens het lezen van andere boeken ze op een hele andere manier analyseren en je gaat ze ook beter begrijpen.
Bibliografie
1. Futureworks (www.futureworks.nl/drugs)
Taboes of waarom men zo psychotisch doet over drugs.- [s.l.], [s.a.]
2. Herzberg, Abel J.
Amor Fati.- Amsterdam, 1995
3. Meulen, G. van der….[et al.]
Globe: Literatuur voor de tweede fase.- Zutphen, 1998
4. Oevering, Gerard J.
Uitgelezen nr. 17.- Den Haag, 1999
5. Trimbos Instituut (www.trimbos.nl)
Wat iedereen over drugs zou moeten weten.- Utrecht, 1999
6. Winter, L. de
Hoffman’s Honger.- Amsterdam, 1995
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen