Boekverslag : -- - Pearl Harbour
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 6908 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 6908 woorden.
Hoofdstuk 1-De oorzaken en voorbereiding oorlog
Japan-VS
Om de slag op Pearl Harbor te kunnen begrijpen (wat heel raar klinkt: eigelijk valt een oorlog niet te begrijpen, zou je denken) moeten we kijken naar de aanleiding ervan. Maar het gaat niet alleen om de aanleiding, het gaat vooral om de oorzaken. Want die zitten vaak het diepst…
De voorgeschiedenis.
I
n 1889 tot 1899 was er een oorlog tussen Spanje en Amerika. Toen die ten einde was kreeg Amerika vaste voet op de Filippijnen en de Pacific eilanden. Deze speelden een zeer belangrijke rol in de Chinese economie. Toen schafte China ook nog de monarchie af en maakte zich langzaam los van oude rituelen en tradities. Hierin zag Amerika een aanvaardbare democratie en vond China een machtige vriend in haar. China vormde dus een grote macht en ze lag ook nog op een goed stuk grond in Azië, waar veel grondstoffen lagen.
Japan wilde ook een groot rijk opbouwen en zich tot een moderne industriestaat ontwikkelen onder militaire leiding.Dit lieten ze al snel duidelijk merken:
- 1904 tot 1905 Japan verslaat de russen en drijft ze uit Mantsjoerije in
Noord- China
- ± 1910 Japan bezet Korea
- 1914 tot 1918 Japan vecht aan de zijde van de geallieerden en neemt
stukken land van China in bezit.
Omdat China zo’n grote macht was, wilde Japan zijn politieke en economische overheersing in Oost- Azië veilig stellen.
Terwijl dit allemaal aan de gang was, werd het steeds duidelijker voor de andere landen wat Japan van plan was. De Westerse landen gingen zich steeds meer zorgen maken over het feit dat de Japanse marine ging groeien en ze raakten in conflict met Japan. Want zij hadden namelijk ook belang bij de gebieden die Japan had bezet, met name Indo- China. Ook wilde ze dat de stille Zuidzee beschermd zou worden.
Japanse vlag
De tegenwerking van Japan
In 1921 organiseerden de Verenigde Staten een vlootconferentie in Washington om deze zaak en nog een paar andere te bespreken. Zo hoopte ze een oplossing te vinden. Ze maakte 3 verdragen
1. Marinebewapeningsverdrag: alle deelnemers zouden hun vloot beperkt houden en Japan zou zijn oorlogsvloot niet groter maken.
2. Viermogendhedenverdrag: 4 landen spraken af dat ze elkaars bezittingen in het gebied niet zouden bedreigen.
3. Negenmogendhedenverdrag: 9 landen beloofden de voortzetting van een beleid dat alle landen gelijke handelsrechten met China verleende
Helaas hield Japan zich hier niet aan, want in 1931 werd Mantsjoerije bezet door Japanse troepen en kreeg een nieuwe naam: Mantsjoekwo. Dit gebeurde als gevolg van de Wall Street Beurskrach in 1929. Er was namelijk een economische crisis ontstaan in Amerika.
De Volkenbond schreef een rapport waarin stond Japan schuldig werd bevonden aan wangedrag. 2 jaar later verliet Japan de Volkenbond.
In 1935 zei Japan dat hij zijn oorlogsvloot gewoon groter wilde maken en het verdrag van de Vlootconferentie niet langer accepteerde.
In 1936 ondertekende Japan een verdrag, waarin stond dat hij met Duitsland ging samenwerken.
In 1937 Ontstond een klein, niets betekende vechtpartij tussen Japanse en Chinese troepen buiten Peking en werd als excuus gezien voor een hele grote vijandelijke inval (invasie) op China.
Veel mensen zeggen dat dit het echte begin vormde van de oorlog in de stille Zuidzee, van de slag op Pearl Harbor.
De oplossing (dacht Amerika)
Roosevelt had een slim plan verzonnen. Hij zou de opbouw van het Japanse rijk tegen houden! In Juli 1940 stelde hij strengen beperkingen aan de verkoop van ijzer en olie aan Japan. Dit was eigelijk een grote ramp voor Japan, want ze waren sterk afhankelijk van de Amerikaanse import en de olievoorraden waren niet genoeg voor een periode van meer dan 2 jaar. Toch was dit geen oplossing, want Japan weigerde zich in te binden.
Dit kwam doordat er in Oost-Azië veel ruwe grondstoffen en afzetgebieden waren en bij China kwam dat al helemaal veel voor. Ook was er veel aardolie in Indië.
Japan zelf had dit helemaal niet, maar doordat hij die gebieden had veroverd had hij dit wel allemaal! Daarom besloot Japan zich niet in te binden en en om niet te doen wat Amerika zei.
Amerika probeerde ondertussen toch wel met Japan te Vlag VS ‘ praten’ en regelingen te maken, maar dat had allemaal geen zin. Dit veroorzaakte hoog oplopende spanningen tussen Japan en Amerika. Die spanningen liepen nog hoger op toen Japan heel Indo- China officieel annexeerde. Dat wil zeggen dat Indo- China officieel werd aangehecht aan het Japanse rijk
Franklin Delano
Amerika sloeg in juli 1941 terug door alle Japanse activa in het land te bevriezen: alle handel met Japan werd beëindigd en de toegang tot al hun geld en bezittingen in de Verenigde Staten werden ontzegd.
Kort daarna deden de Engelse en de Nederlandse regering precies hetzelfde.
Natuurlijk was Japan woedend op Amerika en wilden er met haar over praten. Er werden plannen gemaakt voor een afspraak tussen de Amerikaanse president Roosevelt en de Japanse eerste minister prins Konoye. Toen weigerde Roosevelt in beperkte termen, tot grote ergernis van Japan. Ze besloten dat het, als het zo door ging, oorlog zou worden tussen Japan en Amerika…
Japan bereidt zich langzaam voor op een oorlog tegen Amerika.
Op 6 september 1941 kwam de Japanse Keizerlijke Raad bij elkaar om de toestand te bespreken en om eventuele maatregelen te bespreken. Ze konden er niet onderuit.
Tijdens die vergadering werden er verschillende gevolgtrekkingen gemaakt:
- Japan wil tussen nu (september 1941) en eind oktober 1941 de voorbereidingen afgemaakt hebben.
- Daarna wil Japan een overeenstemming met de Verenigde Staten en Groot- Brittannië bereiken op grond van een paar voorstellen die in Tokyo zijn gemaakt.
- Als begin oktober blijkt dat er door onderhandelingen geen overeen- stemmingen gemaakt zijn, wordt aan de Verenigde Staten, Groot- Brittannië en Nederland de oorlog verklaart.
De datum in oktober die opgesteld was gaat door zonder dat er verbetering is gekomen tussen Japan en de Verenigde Staten. Dan wordt er een vergadering gehouden op 12 oktober 1941. Daarbij waren aanwezig:
1e minister Prins Konoye,
Minister van Oorlog Generaal Toyo,
Minister van Buitenlandse Zaken Admiraal Toyoda
Minister van Marine Admiraal Okawa
Hoofd van het Japanse Militaire Planbureau Generaal Suzuki.
Er werd een plan verzonnen, waarbij Japan Amerika het hardst kon raken. Veldmaarschalk Sugiyama en admiraal Nagoya waren degene die het plan hadden ontworpen. Japan zou de Amerikaanse vloot op Pearl Harbor aanvallen, want dan was Amerika meteen uitgeschakeld. Ze hadden die vloot namelijk nodig om oorlog mee te voeren.
Het ging op deze vergadering over de voorbereidingen op Pearl Harbor en er werd hevig gediscussieerd over de aankomende oorlog, tussen generaal Toyo en prins Konoye.
Generaal Toyo wilde duidelijk oorlog, want volgens hem was er geen kans meer dat de onderhandelingen tussen Amerika en Japan zouden slagen. Hij had ook absoluut geen vertrouwen in prins Konoye: hij vond dat Konoye zijn verantwoordelijkheden ontwijkte, waar hij gelijk in had.
Prins Konoye wilde veel liever een diplomatieke oplossing dan een oorlog, want volgens hem kon de oorlog niet langer dan 2 jaar duren en die verantwoordelijk- heid durfde hij inderdaad niet te nemen, waar ook hij een beetje gelijk in had.
Maar volgens de Japanse grondwet moesten ministers die verantwoordelijk zijn voor de nationale verdediging, benoemd worden door de keizer. Maar aangezien prins Konoye geen verantwoordelijkheid nam, moest hij aftreden. En dat deed hij inderdaad: op 16 oktober 1941 bood hij aan de keizer zijn ontslag aan.
Zo volgde generaal Toyo prins Konoye op en bleef minister van Oorlogszaken. Er werd ook wel gezegd dat hij Japan de oorlog in leidde.
De opdracht voor de aanval op Pearl Harbor.
Op 29 november 1941 werd er een Keizerlijke conferentie gehouden. Daaraan deden de Japanse ministers en de leidende politici van de laatste paar jaar mee. Daar werd het besluit om nu echt tot oorlog over te gaan, door de meerderheid goedgekeurd.
Op 2 november 1941 kreeg de admiraal Nagumo, die commandant van de Japanse aanvalsluchtvloot en begeleidende vloot was, een bevel. Dat luidde: Val de Amerikaanse vlooteenheden, die in de haven van Pearl Harbor te anker liggen aan!
Dat was de officiële order naar de Japanse vloot…
Admiraal Nagumo
Ondertussen in Amerika
Er was een kolonel in Amerika, genaamd William S. Friedmann en hij was een bekende code- deskundige. Samen met zijn groep (daar zaten allemaal code- deskundigen in) zat hij in Washington, waar ze allemaal codes van Japan binnenkregen. Binnen de gewenste tijd was hij erin geslaagd de code te verbreken.
Toch kwam de slag op Pearl Harbor als een verrassing. Maar daar hebben we het later in dit werkstuk nog wel over.
Hoofdstuk2- de aanval op Pearl Harbor.
Om 7.55 op 7 december 1941 viel Japan Pearl Harbor aan in één van de meest gedurfde aanvallen uit de geschiedenis.
President Roosevelt noemde deze dag: ‘Dag van schande.’
Vanaf dat moment waren de Verenigde Staten definitief betrokken bij de
2e wereldoorlog.
Het was een mooie zondagochtend. In de haven van Pearl Harbor was het stil en rustig. Één derde deel van de bemanning was met verlof aan wal en de soldaten sliepen nog of genoten van hun vrije zondag. Zeelieden slenterden over de dekken van hun schepen.
De schepen lagen twee aan twee verankerd en hadden ieder slechts één wacht aan boord. De vliegtuigen op de vliegvelden waren vleugel aan vleugel geparkeerd om sabotage te voorkomen.
En door de vrolijke muziek die het radiostation van Hawaï uitzond was het wel duidelijk dat niemand een aanval vermoedde.
In de haven waren acht grote slagschepen aanwezig: de USS Arizona, de USS West-Virginia, de USS Tennessee, de USS Oklahoma, de USS California, de USS Pennsylvania, de USS Nevada en de USS Maryland.
Ook lagen er tussen de 70 en 100 oorlogsschepen, 24 hulpschepen, 6 kruisers, 29 torpedobootjagers, 5 onderzeeboten, 1 kanonneerboot, 10 voorraadschepen, 3 reparatieschepen en 10 mijnenvegers.
Op de vliegvelden waren ongeveer 500 gevechtsvliegtuigen aanwezig.
Aan de noordkant van het eiland Oahu (Pearl Harbor ligt aan de zuidkant) zag een groepje radaroperators op hun radarscherm dat er een grote zwerm vliegtuigen de richting van het eiland opkwam.
Ze dachten dat het gewoon een oefening was en waren dus niet erg geschokt.
Voor de zekerheid lieten ze er toch een officier bij komen. Ook hij besteedde er niet veel aandacht aan. Hij dacht dat het de verwachtte formatie B-17 Vliegende Forten was vanuit California.
Wat ze zagen waren inderdaad vliegtuigen maar niet de vliegtuigen die de officier bedoelde.
Even daarvoor, 420 km ten noorden van het eiland Oahu, stegen vanaf vliegdekschepen, 360 vliegtuigen op bij helder zicht en nagewuifd door een enthousiaste bemanning. (zie plaatje hierboven).
De Japanse vloot was onder leiding van vice-admiraal Cuichi Nagumo en bestond uit 6 vliegdekschepen: de Zuikaku, de Shokaku, de Akagi, de Kaga, de Soryu en de Hiryu. Ze boden onderdak aan bommenwerpers, torpedovliegtuigen en gevechtsvliegtuigen.
Er waren ook twee slagschepen: de Hiyei en de Kirisjima, drie kruisers en negen torpedobootjagers. En ze maakten gebruik van drie onderzeeërs, acht olietankers en duikbommenwerpers.
De 1e aanvalsgolf.
De eerste aanvalsgolf bestond uit een aantal vliegtuigen tussen 214 en 360, waar ook 50 bommenwerpers, 70 torpedovliegtuigen en 51 duikbommenwerpers bij waren.
Laag over de zee vliegend en beschermd door de ochtendnevels bereikten de vliegtuigen onopgemerkt de haven. Toen gingen ze zich verspreiden.
Hun belangrijkste doelen waren de acht grote slagschepen van de Pacific Vloot.
De eerste bom viel om 7.55
De duikbommenwerpers en de torpedobommenwerper begonnen de samengepakte schepen in de haven te bombarderen.
Een zware bom blies het voorste voorraadruim van de Arizona op. Een andere bom viel recht in de schoorsteen en explodeerde in de machinekamer. Het schip brak in twee en sleurde bij het zinken ongeveer 1000 bemanningsleden mee.
Maar 400 brachten het er levend vanaf.
Het schip brandde drie dagen later nog steeds.
De Oklahoma werd het volgende grote slachtoffer. Hij werd door drie torpedo’s getroffen en sloeg om, waardoor 415 man binnen het schip vast kwamen te zitten. Het schip zonk binnen tien minuten.
De Nevada werd geraakt door twee bommen en één torpedo, maar toch probeerde de commandant het brandende, zinkende schip op wal te zetten. Hij liep vast.
De West-Virginia werd door twee torpedo’s getroffen en zonk ook, terwijl de vlammen hemelshoog opschoten.
Mensen zijn een maand bezig geweest om het schip weer boven te krijgen. 300 Mannen waren nog in leven toen ze op de 18e dag na de aanval eruit werden gesneden.
Ook de California en de Tennessee werden geraakt en de California zonk.
De Maryland was betrekkelijk licht beschadigd en de Pennsylvania, die tijdens de aanval in het drooghok lag, is helemaal niet geraakt door de Japanse bommen en
torpedo’s.
De 2e aanvalsgolf.
Nagumo liet zijn tweede aanvalsgolf vertrekken, één uur nadat de eerste aanvalsgolf arriveerde.
Deze aanvalsgolf bestond uit 54 bommenwerpers, 36 gevechtsvliegtuigen en 80 duikbommenwerpers.
De Japanse vliegtuigen vervolgden deze keer met het bombarderen van de oorlogsschepen. Maar vielen deze keer vooral andere doelen aan, die net zo
onvoorbereid waren.
De marine-installaties op het eiland Ford, de militaire vliegvelden Wheeler en Hickam en de basis voor vliegboten op Kaneoh liepen ernstige schade op.
Bijna 200 van de 500 Amerikaanse vliegtuigen werden op de grond beschadigd of verwoest.
De meeste vliegtuigen waren namelijk niet verspreid, maar stonden vleugel aan vleugel opgesteld en waren dus een erg makkelijk doelwit.
Pas bij deze aanvalsgolf was er sprake van weerstand, waardoor Nagumo afzag van de derde geplande aanval. Hij was bang voor zware verliezen aan de Japanse vliegtuigen.
De schade die de aanval veroorzaakte, was kleiner dan de Japanners hoopten.
*Op zeven december, nog voor de aanval, lanceerde de Japanners in alle vroegte vijf dwergonderzeeërs.
Het was de bedoeling dat die door moesten dringen tot Pearl Harbor.
Maar ze gingen allemaal verloren.
De eerste werd om 6.45 ontdekt door de USS WARD in het verboden zeegebied voor de Amerikaanse haven en werd daar tot zinken gebracht.
Ook de andere vier werden ontdekt.
Dit gebeurde allemaal een uur voor de eerste luchtaanval op Pearl Harbor.
De Amerikanen begrepen toen nog niet wat er zou gaan gebeuren.
*Doordat de derde aanvalsgolf werd afgelast door Nagumo, werden de olietanks en de opslagplaatsen niet beschadigd.
Als deze ook de lucht in waren gevlogen, zouden de overlevenden van de aanval geen mogelijkheid van handelen meer gehad hebben.
*De Amerikaanse marine had een troost.
De drie allerbelangrijkste doelen van de Japanners waren niet gebombardeerd.
De drie vliegdekschepen van de Pacific Vloot: de USS Enterprise, de USS Lexington en de USS Saratoga, waren tijdens de aanval niet aanwezig.
De Enterprise en de Lexington moesten vliegtuigen leveren om de eilanden Midway en Wake te versterken.
Het is Nagumo niet gelukt ze op zee aan te vallen.
Met deze schepen waren ook nog zeven zware kruisers de dans ontsprongen.
Het derde vliegdekschip: de Saratoga lag samen met de USS Colorado aan de Amerikaanse westkust.
De aanval is eindelijk voorbij.
Om tien uur, twee uur nadat het eerste Japanse vliegtuig boven Pearl Harbor verscheen, was de strijd voorbij en trok de vijand zich terug.
Het luchtruim was weer schoon. (d.w.z Er waren geen vliegtuigen meer in de lucht) De lucht boven Pearl Harbor, Honolulu en het grootste gedeelte van Oahu was namelijk gevuld met dikke, zwarte rook van de brandende schepen en alle andere branden die de aanvallen hadden veroorzaakt.
De dekken van de brandende en uiteengereten schepen lagen vol met zwaar gewonde, bloedende en wanhopige Amerikanen.
Sommigen waren door de schok verdoofd.
Ongeveer 2500 mensen vonden de dood. Bijna 2000 mensen waren zwaar gewond en 1000 man zijn als vermist opgegeven en nooit meer teruggevonden, we kunnen wel aannemen dat ze de aanval niet overleefd hebben.
Behalve de zeven slagschepen werden zijn er ook drie torpedobootjagers ernstig beschadigd. En er zijn drie kruisers en drie mijnenvegers gezonken.
Het Amerikaanse leger en zijn trots had een enorme klap gekregen.
De Japanse verliezen waren, vergeleken met de verliezen van Amerika, heel erg klein.
Japan verloor 29 vliegtuigen, 5 dwergonderzeeërs en 55 manschappen.
Maar er wordt beweerd dat de Japanse oefeningen voor deze aanval zo fel en realistisch waren dat ze daarbij meer vliegtuigen verloren dan tijdens de aanval zelf.
Met deze aanval had Japan van de Europese oorlog een wereldoorlog gemaakt.
Als we, nu ongeveer 60 jaar later, deze aanval objectief bekijken, kunnen we wel zeggen dat het een perfect uitgevoerde militaire actie was.
Hoofdstuk 3 - De vergeldingsaanval
Op 19 april 1942 voerde Amerika een vergeldingsaanval uit op Japan. Vooral militaire doelen werden tijdens deze aanval geraakt.
O
p 8 december 1941 verklaarden de Verenigde Staten en Engeland de oorlog aan Japan. Hitler en Mussolini, die net zo verrast waren als iedereen toen de aanval op Pearl Harbor plaatsvond, besloten alsnog de oorlog aan de VS te verklaren op 11 december 1941. Het Amerikaanse Congres twijfelde erg, want een oorlog op twee continenten was niet handig. Toch aanvaardden ze de oorlog, zowel in Europa als in de Grote Oceaan.
Ondertussen had Japan de Filippijnen aangevallen, waarvan de verdediging in handen was van generaal Douglas MacArthur; hij was een bevelhebber over 120.000 manschappen van het VS-leger in het Verre Oosten (waaronder 35.000 Amerikanen). Enkele uren na Pearl Harbor bombardeerden Japanse vliegtuigen uit Taiwan MacArthur’s vliegvelden, waarbij de meeste vliegtuigen werden verwoest.
Na de dag van schande in Pearl Harbor, was het Amerikaanse volk zoals begrijpelijk uit op vergelding en dat vond president Roosevelt ook. President Roosevelt (zie foto) noemde de dag van de aanval "de Dag van Schande". De meest passende vergelding vonden ze een luchtaanval op Japan. Ze hadden alleen geen idee, hoe ze dat zouden moeten doen, er waren immers geen landbases voor vliegtuigen binnen het doel beschikbaar en de vliegtuigen van de marine hadden een maximum bereik van 900 kilometer. Het sturen van vliegdekschepen tot op 450 kilometer afstand van de kust van Japan was ook niet handig. In de kamer van admiraal Ernst J. King werd een oplossing bedacht voor het probleem en een maand na de aanval op Pearl Harbor werd het idee gevonden. Het idee was dat het misschien mogelijk kon zijn om middelgrote bommenwerpers vanaf vliegdekschepen op veilige afstand van het doel te laten opstijgen.
Het nadeel van het plan was, dat ze niet meer zouden kunnen terugkeren. Ook waren vliegtuigen van die grootte niet uitgerust met landingshaken en ze hadden grotere landingsbanen nodig om te landen en die waren er niet op een vliegdekschip.
Het plan werd doorgesproken met luitenant-generaal H.H Arnold, de bevelvoerende generaal van de legerluchtmacht. Generaal H.H Arnold wist wel iemand die het plan verder kon ontwikkelen. Hij riep de hulp in van luitenant-kolonel James Doolittle. James Doolittle was een ervaren piloot met een grote reputatie en winnaar van internationale vliegwedstrijden. Ook was hij de houder van het lucht-snelheidsrecord. Hij zei dat alleen b-25's konden landen op een vliegdekschip. Met twee b-25’s werd door mannen van admiraal King getest of het werkelijk mogelijk was om te landen. Die twee hadden geen idee waarom ze dit eigenlijk moesten doen. Maar het was gebleken dat het inderdaad mogelijk was om een b-25 met een spanwijdte van 93 meter van een vliegdekschip te laten opstijgen. Ook liet Doolittle 24 Mitchels aanpassen.
De geschuttorens van de Mitchels werden verwijderd en alleen de bovenste geschuttoren en een mitrailleur werden gespaard. In de ruimte die hierdoor vrij kwam, kwamen extra brandstoftanks.
In Eglin Field en Florida werden in begin maart vrijwilligers gerekruteerd en er werd met de opleiding begonnen. Het duurde echter een maand voordat ze erachter kwamen, waarom ze dit eigenlijk moesten doen. Ze werden opgeleid in een Mitchell om op minder dan 150 meter op te stijgen. Ze werden opgeleid door James Doolittle, maar er was eigenlijk nog geen officiële toestemming gegeven voor de operatie om Japan aan te vallen.
Op 1 april 1942 werden de aangepaste bommenwerpers aan boord van het vliegdekschip Hornet gebracht, gelegen in de marine-basis Alameda te Sacramento. De volgende dag vertrokken ze met de vliegdekschepen, twee slagkruisers, vier torpedojagers en een tanker. Vice-admiraal William Halsay vertrok 5 dagen later met het vliegdekschip Enterprise vanuit Hawaï om zich aan te sluiten en de doeleenheid 16 te formeren die speciale luchtbescherming moest verlenen.
Kort nadat de Hornet de Golden Gate-brug (in San Francisco) was gepasseerd, werd pas duidelijk wat het speciale project behelsde. De stem van de generaal galmde door de luidspreker op het schip “ Luister goed, we zijn op weg naar Tokyo”. Daarna werd uitgelegd hoe ze het aan zouden gaan pakken. Niemand van hen had ooit een b-25 zien opstijgen, laat staan zelf geprobeerd. Het enige probleem was waar ze zouden landen. Rusland gaf toestemming om te landen, want ze waren niet in oorlog met Japan.
De operatie was gepland op 19 april maar op 18 april werden zij opgemerkt door Japanse verkenningschepen. De Japanse radar was van een slecht kwaliteit en een kordon van verkenningsschepen die op 975 kilometer van de kust die moest waarschuwen als er een aanval op komst was. Patrioule boot 23 moest ontdekte de vloot en haar boodschap dat er drie vijandelijk vliegdekschepen op komst was, werd door de hornet onderschept. Maar de derde vliegdekschip was geen vliegdekschip maar een kruiser.
Admiraal Halsey besloot daarom om de Mitchels nu maar op te laten stijgen. En hij gaf Doolittle en zijn mannen het bevel om alles klaar te maken voor de aanval. De vliegtuigen waren tijdens de reis uitvoerig gecontroleerd, en het enige wat nu nog gedaan moest worden was het laden van de bommen, het losmaken van de vliegtuigen en het inspecteren van de brandstoftanks. Tijdens de laatste instructies gaf Doolittle aan dat ze vooral militaire doelen zouden aanvallen, zoals zware industrieën, schepen, havens en spoorwegen, maar het koningshuis mocht niet geraakt worden.
Om 08.20 uur stond Doolittle klaar om op te stijgen. Het duurde in totaal een uur om alle vliegtuigen van het schip af te krijgen, want het waaide erg en de boot schommelde sterk heen en weer. Meteen toen alle vliegtuigen opgestegen waren, liet Halsey de boot rechtsomkeert maken om zoveel mogelijk ruimte te maken tussen doeleenheid 16 en de vijand.
De boodschap van de patrouille-boot 23 was inderdaad aangekomen en er was vanuit Kisarazu een gevechtseenheid opgestegen om de vloot te lokaliseren. Maar deze eenheid keerde gelijk weer terug, ondanks dat er melding was gemaakt dat er een vliegtuig met een tweemotorige bommenwerper op weg naar Tokyo was. Dit werd zo onwaarschijnlijk geacht dat er geen aandacht aan werd besteed.
Vijf uur nadat Doolittle was opgestegen, voerde hij bombardementen uit op Tokyo. Onderweg kwam hij veel Japanse vliegtuigen tegen, maar omdat hij erg laag vloog, werd hij niet aangevallen. Pas toen hij de bombardementen had uitgevoerd, kwam er afweergeschut.
Alle vliegtuigen-op-een-na bereikten hun doelen, en ze waren allemaal naar China gevlogen om een landingsbaan te zoeken. Ze hadden gehoopt Chinese radiobakens op te pikken maar dat was niet gelukt. Het vliegtuig dat niet naar China was gegaan had meer brandstof gebruikt dan de anderen en kon China dus niet meer bereiken. Daarom vloog hij tegen de instructies in naar Rusland en landde op een vliegveld bij Vlasiwostock, daar werd de bemanning gevangen genomen en het vliegtuig in beslag genomen.
Dit was het enige vliegtuig dat veilig landde. Doolittle beval toen zijn eigen bemanning om het vliegtuig uit te springen, omdat er geen vliegveld gevonden kon worden. De andere vliegtuigen maakten noodlandingen waarbij de bemanning sneuvelde of gewond raakten. Doolittle en zijn bemanning hadden zich dertien uren in het vliegtuig bevonden toen ze eruit sprongen. Ze hergroepeerden zich weer op de grond. S’ochtends op 20 april sloten zich nog vier bemanningen aan. Via de ambassade in Chungking berichtte Doolittle aan generaal Arnold dat de aanval geslaagd was. Het nieuws werd zo snel mogelijk aan het Amerikaanse volk verkondigd .
Hoofdstuk 4-Hoe het afliep metAmerika en Japan in de oorlog
D
Op 2 september 1945 werd het vredesakkoord tussen Japan en Amerika getekend op een Amerikaans schip.
e Japanse opmars in de Amerikaanse gebieden in de stille Zuidzee was snel en schokkend. Midden in 1942 waren de Verenigde Staten hard bezig een manier te vinden om hun verloren gebieden terug te winnen. De Japanners hadden ook een probleem. Sommige legerleiders wilden alleen hun eigen gebied verdedigen, terwijl andere hun land probeerde uit te breiden. Japan besloot daarom Nieuw-Guinea in te nemen. Zo kon het land makkelijk toegang krijgen tot Australië. In mei 1943 werd een aanval voorbereid op Port Moresby (de Hoodstad van Nieuw-Guinea). Maar de Amerikaanse spionagedienst had de Japanse marinebasis gekraakt en admiraal Chester Nimitz, toen de opperbevelhebber van de Amerikaanse vloot, was van te voren op de hoogte gesteld van de aanval. Daardoor werd een speciale eenheid van de marine naar de stille Zuidzee gestuurd, waaronder de vliegdekschepen USS Lexington en de USS Yorktown.
Slag om Midway
Op 7 en 8 mei ging de USS Lexington verloren in de slag om de Koraalzee. Nadat er ook twee Japanse vliegdekschepen geraakt werden, zag Japan af van de invasie van Nieuw-Guinea. Admiraal Asorku Yamamoto, opperbevelhebber van de Japanse vloot, besloot toen Amerika rechtstreeks te pakken door Midway aan te vallen. Daarmee hoopte hij de rest van de vloot uit Pearl Harbor te lokken en die op zee te vernietigen. Weer waarschuwde de spionagedienst voor de aanval en zo werd er weer een eenheid Amerikanen gestuurd om de Japanners tegen te houden.
In juni 1942 had Yamamoto 165 schepen en Nimitz slechts 50 schepen in het gebied rond Midway. De Verenigde Staten hadden echter meer vliegtuigen op hun vliegdekschepen en op het eiland zelf.
De slag om Midway begon op 4 juni 1942 toen er vier vliegdekschepen van Yamamoto met bommenwerpers het eiland aanvielen. Nadat de Amerikanen een tegenaanval hadden uitgevoerd, beval de admiraal een tweede aanval. Ondertussen waren de bommenwerpers van de vliegdekschepen van Nimitz onderweg naar Japanse schepen. Veel Amerikaanse vliegtuigen werden neergeschoten . Er waren echter genoeg duikbommenwerpers die drie Japanse vliegdekschepen in vlammen lieten opgaan. Het vierde schip werd vier uur later geraakt. De Amerikaanse overwinning bij Midway keerde het tij in de oorlog om de Stille Zuidzee, en de Verenigde Staten konden nu in de aanval gaan.
Hoe won Amerika de oorlog
Als eerste vielen de Amerikanen in augustus 1942 Japanse troepen aan die een vliegveld aanlegden op Guadelcanal, een van de Somoneleilanden. Na zes maanden van verzet trokken de Japanners zich terug.
In juni en juli in 1944 werden Saipan, Tinian en Guam operaties veroverd. De Japanse tegenstand nam echter niet af, naarmate hun kans op een overwinning sterk afnam, werd er fanatieker gevochten en namen de zelfmoordpogingen toe. In de nacht van 6 op 7 juni 1944 werd Japan slachtoffer van een van de grootste bonzai-aanvallen uit de oorlog. Een Amerikaanse divisie zag drieduizend soldaten met geweren op zich afstormen. Veel Japanners pleegde zelfmoord, want ze hadden geen idee wat de Amerikanen van plan waren. Er waren in totaal ongeveer 24.000 Japanse doden in Saipan. Bij de verovering van Saipan en de andere eilanden hadden Japanners zich niet zomaar bij neergelegd. De eilanden liggen namelijk ongeveer 2000 km van Japan en ze zouden die eilanden gebruiken om de vliegtuigen te stationeren.op 19 juni vielen Japanse vliegtuigen de Amerikaanse vloot ruim viermaal zoveel schepen en vliegtuigen als op de slag op Midway namen aan dit gevecht mee. De eerste dag hadden de Amerikanen weinig schade en brachten ze de Japanners zo grote schade op dat de Japanners zich wel moesten terugtrekken.
Na veel gevechten in Japan en rond om Japan landden op 28 augustus in Japan de eerste Amerikaanse troepen, twee dagen later stapte opperbevelhebber MacArthur (zie foto) uit een vliegtuig in de buurt van Tokyo.
De vrede tussen de VS en Japan
Er werd op 2 september 1945 een capitulatieovereenkomst plechtig getekend. Het gebeurd aan het vlaggenschip van de Amerikaanse vloot in Pacific. Aan een van de masten wapperde dezelfde Amerikaanse vlag die op de dag van Pearl Harbor op het capitool had gestaan en die in in Casablanca, Rome en Berlijn was gehesen na geallieerde overwinningen. Op 8 december waaide dezelfde doek in Tokyo
De Japanse delegatie bestond uit negen leden. De plechtigheid eindigde met de woorden van MacArthur “laat ons bidden voor de vrede en dat God deze altijd mag beschermen”
Arizona memorial
De U.S.A. was zeer trots op haar manschappen die gevochten hebben in de Pearl Harbor-aanval. In Pearl Harbor ligt daarom een permanent monument ter nagedachtenis aan deze manschappen, aan de gevechten en aan alle moed die getoond werd tijdens de verdediging van het vaderland tijdens deze gevechten. Het in Pearl Harbor, voor de kust van Oahu (Hawaii) gezonken schip the USS Arizona vormt de basis van dit Memorial: door het lage water heen zijn de contouren te zien van dit schip dat samen met diverse collega's door de Japanners op 7 december 1941 tot zinken werd gebracht. Dwars er overheen is het Memorial zelf gebouwd: hierin bevindt zich de 'Remembrance Exhibit', waar o.a. een overzicht wordt gegeven van alle namen van hen die vielen in de aanval van 1941 en die zich niet op de USS Arizona bevonden.
Hoofdstuk 5 -De Amerikanen en hun defensie tijdens de Tweede Wereld Oorlog en de Aanval op Pearl Harbor.
De Amerikaanse marine.
D
e Aanval van de Japanners op Pearl Harbor verraste de Amerikaanse marine die net in een overgangsperiode zaten omdat in mei 1940 de beslissing was genomen de “Two Ocean Navy” te bouwen, dit betekende dat er een vloot moest komen aan beide kanten van het continent om een aanval van verschillende kanten aan te kunnen.
Doordat er twee vloten kwamen, moesten er heel wat nieuwe schepen gebouwd worden . Er was opdracht gegeven 1.325.000 ton aan oorlogsschepen te bouwen, maar in december 1941 was er nog geen enkele gereed.
De twee vloten die er kwamen, waren de “Pacific Fleet” en de “Atlantic Fleet”.
De Atlantic Fleet werd in de Atlantische Oceaan gevestigd en had de volgende schepen:
1 Zware kruiser
2 Lichte kruiser
13 Torpedobootjagers
28 onderzeeboten
De Pacific Fleet werd aan de andere kant van Amerika Gevestigd, in de Stille Oceaan in “Pearl Harbor” dat op een eiland ligt vlakbij Hawaai.
Deze vloot had de volgende schepen:
3 Vliegdekschepen
9 Slagschepen
12 Zware kruisers
9 Lichte kruisers
67 Torpedobootjagers
27 onderzeeboten
De Pacific Fleet was niet alleen kleiner, maar ook nog eens verouderd.
Zo waren de negen slagschepen ontworpen en gebouwd voor de Eerste Wereld Oorlog.
De Japanse poging om de slagschepen in de Stille Oceaan uit te schakelen maakte dus een goede kans, maar er was geen schijn van kans dat ze daardoor dafinitief uitgeschakeld zouden worden.
Beschrijving van de schepen.
Vliegdekschepen
De Amerikaanse marine had twee types vliegdekschepen.
Het Type zoals de Wasp:
Bouwer: Ingalls Shipbuilding, Pascagoula, Miss.
Vermogen: twee boilers, twee stoom turbines met een vermogen van 70.000 pk.
Lengte: 253.2 meter.
Breedte: 31.8 meter.
gewicht: ongeveer 40.500 ton geladen.
Snelheid: 20 knopen.
Ruimte voor: Assault: 42 ch-46Sea Knight helicopters.
Sea Control: 5 AV-8bHarrier aanvalsvliegtuigen, 6AHW helikopters.
Bemanning: 104 officiers, 1.004 dienstplichtige marine gedetacheerden: 1.894.
bewapening: Twee RAM launchers, twee NAVO Sea Sparrow launchers, drie 20mm Phalanx CIWS mounts, vier 50 cal. machine geweren, vier 25 mm Mk 38 machine geweren.
De gegevens van Type 2:
Bouwer: Ingalls Shipbuilding, Pascagoula, Miss.
Vermogen: Twee boilers, twee stoom turbines met een vermogen van 70.000 pk.
Lengte: 249,9 meter.
Breedte: 31,8 meter.
Gewicht: 39.400 ton (40,032 metric ton) geladen.
Snelheid: 24 knopen.
Heeft ruimte voor: (afhankelijk van de missie)
Negen CH-53 Sea Stallion helikopters.
Twaalf CH-46 Sea Knight helikopters.
zes AV-8B Harrier gevechtsvliegtuigen.
Bemanning:
82 officers, 882 dienstplichtige marine gedetacheerden
1.900 plus
Bewapening: Twee RAM launchers, twee 5 inch/54 cal. MK-45 lichtgewicht geweren, twee Phalanx 20 mm CIWS mount, vier 50 cal. machine geweren, vier 25 mm Mk 38 machine geweren.
Hieronder staan de gegevens van de lichte kruisers, er zijn twee types:
De gegevens van type1:
gewicht: 6.315 tons.
Lengte: 30.810inches.
Breedte: 641 inches.
Draft: 226 inches.
Snelheid: 17 knopen.
Bewapening: twee 12 inches geweren, zes inches geweren,
12 zes-ponders, zes 1-ponders, vier 37mm torpedo tubes en vier 14
de Texas inch torpedo tubes.
De gegevens van Type2:
Gewicht: 13.000 ton.
Lengte: 382inche.
Breedte: 77inches.
Draft: 24'8".
Snelheid: 17 knopen.
Bewapening: vier 12" geweren, acht 8" geweren, acht 7" geweren, twaalf 3" geweren, zes 3-ponders, twee 1-ponders, zes 30 cal. machine geweren, twee
inche torpedo tubes.
De Mississippi.
Zware kruisers:
De West Virginia.
De gegevens:
gewicht: 14.980 ton.
Lengte: 441'3”.
Breedte: 76'2½".
Draft: 23'9".
Snelheid: 19 knopen.
Bewapening: vier 12inch geweren, acht 8inch geweren, twaalf 6inch geweren, twaalf 3inch geweren, vierentwintig 1-ponders, vier 30-cal machine geweren, vier 21inch torpedo tubes
Slagschepen:
De washington
De gegevens:
gewicht: 35.000 ton.
Lengte: 729inch.
Breedte: 108inch.
Draft: 38inch.
Snelheid: 27 knopen.
Complement: 1.880
Bewapening: Negen 16inch geweren, twintig 5inch geweren, zestien 1.1inch machine geweren.
De Amerikaanse Luchtmacht (U.S.Air Force)
Bij de aanvallen op Pearl Harbor werden er natuurlijk niet alleen schepen geraakt, maar ook vliegtuigen.
Op het eiland waarop Pearl Harbor lag waren een aantal kleine vliegvelden,
Maar daar stonden ze vrij kwetsbaar opgesteld (vleugel aan vleugel).
In de oorlog waren de Amerikanen eerst nog vrij neutraal, maar toch steunden ze op vele manieren de landen die het slachtoffer waren van Duitsland of Japan.
Een van die manieren was het leveren van oorlogsvliegtuigen. Een van de eerste was de Boeing B-17, dit was de eerste langeafstandsbommen-werper. De eerste proefvlucht van de B-17 was in 1938.
Ook voor eigen gebruik hadden de Amerikanen deze toestellen laten bouwen, maar dit waren niet de enige vliegtuigen die ze hadden. Zo hadden ze ook nog de P-47 Thunderbolt die later de naam Republic YP-43 kreeg en de B-25 Mittchel, de P-51 Mustang, de Boeing B-29.
De beschrijvingen van een aantal Amerikaanse vliegtuigen.
De B-17.
Dit vliegtuig werd ook wel vliegend fort genoemd. De B-17 was een betrouwbaar vliegtuig en gemakkelijk te besturen.
Ongeveer 5000 vliegtuigen werden tijdens oorlogsvluchten vernietigd.
De gegevens van de B-17:
Spanwijdte: 31,62 meter.
Lengte: 22,50 meter.
Hoogte: 5,84 meter.
Motoren: Vier 1200 pk Wright R-1820-65 cyclones.
Maximumsnelheid: 510 km per uur op 7600 meter.
Operationeel plafond: 11.000 meter.
Vliegbereik: 3200 km.
Bewapening: Acht 12,7mm mitrailleurs, een 7,62mm mitailleur.
Maximale bommenlading: 1815 kg.
De Boeing B-29.
De B-29, ook wel superfort genoemd kennen we voornamelijk als de bommenwerper die de Tweede Wereld Oorlog beëindigde door twee atoombommen te laten vallen op twee Japanse steden.
Het was de eerste zware bommenwerper met drukcabines, die de bemanningsleden in staat stelden redelijk comfortabel op hoogten boven de 10 km te vliegen.
De gegevens van de B-29:
Spanwijdte: 43,10 meter.
Lengte: 30,20 meter.
Motoren: Vier 2200 pk Wright Cyclone R-3350’s.
Maximumsnelheid: 536 km per uur.
Operationeel plafond: 10.670 meter.
Vliegbereik: 6598 km.
Bewapening: Tien mitrailleurs van 12,7mm in vijf geschutkoepels. Een bommenlading van 7940 kg.
De North American B-25 Mittchel.
Dit was een van de succesvolste bommenwerpersvan de Amerikaanse luchtmacht. Hij werd genoemd naar generaal William Mitttchel.
De b-25 Mittchel is een van de meest gebouwde tweemotorige bommenwerper uit de Tweede Wereld Oorlog.
De gegevens van de B-25:
Spanwijdte: 20,60 meter.
Lengte: 15,55 meter.
Hoogte: 4,98 meter.
Motoren: twee 1700 pk Wright R-2600-13’s.
Maximumsnelheid: 447 km per uur.
Vliegbereik: 2170km.
Maximale Vlieghoogte: 7250 meter.
Bewapening: Een 75 mm M-4 kanon in de neus. Twee vaste 12,7mm mitrailleurs in de neus. Twee beweegbare 12,7mm mitrailleurs in de geschutkoepel op de rug.
De P-47 thunderbolt.
Dit toestel had een uitstekende reputatie, zowel als jachtvliegtuig of als jachtbommenwerper. Voor deze laatste taak bleek het toestel een grotersucces te zijn dan alle andere vliegtuigtypen van de oorlogvoerende naties, hoewel het oorspronkelijk was ontworpen als onderscheppings-jager. De P-47 was ook de zwaarste eenpersoonsjager.
De gegevens van de P-47:
Spanwijdte: 12,43 meter.
Lengte: 11,03 meter.
Hoogte: 4,44 meter.
Motor: een 2000 pk Pratt& Whitney R-2800-21.
Maximumsnelheid: 700 km per uur.
Maximumvlieghoogte: 12.800 meter.
Vliegbereik: 1270 km.
Bewapening: Acht 12,7mm Browning mitrailleurs. Maximaal 1135 kg bommen.
De North American P-51 Mustang.
Dit vliegtuig word algemeen beschouwd als het beste jachtvliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog.
De Mustang was sneller, wendbaarder en had een groter vliegbereik dan alle andere gealieerde jagers.
Er zijn in totaal 15.575 P-51’s in Amerika Gebouwd.
De gegevens van de P-51 Mustang:
Spanwijdte: 11,28 meter.
Lengte: 9,83 meter.
Hoogte: 4,17 meter.
Motor: Een Packard V-1650-7 van 1490 pk.
Maximumsnelheid: 703 km per uur op een hoogte van 7620 meter.
Vliegbereik met afwerpbare tanks: 2750 km.
Operationeel plafond: 12.800 meter.
Bewapening: zes 12,7mm mitrailleurs. Twee 900 kg zware bommen of tienraketten.
De schepen en vliegtuigen aan Japanse zijde
Inleiding
O
p 7 december 1941 vertrokken 360 Japanse vliegtuigen vanaf vliegkampschepen voor een verrassingsaanval op Pearl Harbor, de Amerikaanse marinebasis in Hawaï.
De Japanse Keizerlijke Marine viel de Amerikaanse Pacific Fleet aan.
De Keizerlijke Marine zette in de zorgvuldig geplande aanval hoofdzakelijk drie soorten vliegtuigen in: de Mitsubishi A6M2 Zero jager, codenaam ‘Zeke’, de Aichi D3A1 Val duikbommenwerper en de Nakajima B5N torpedobommenwerper.
De Geallieerden dachten dat de Japanse gevechtsvliegtuigen minderwaardige kopieën waren van Amerikaanse en Britse vliegtuigen.
De Aichi duikbommenwerper en de Nakajima torpedobommenwerper waren vrij gewone machines maar samen met de Mitsubishi Zero bleek hun aanvalskracht verwoestend.
Mitsubishi Zero
De Mitsubishi Zero jager behoorde tot de beste gevechtsvliegtuigen aan het begin van de oorlog in de Stille Zuidzee. De Zero vloog sneller dan welk Amerikaans toestel dan ook. Hij was helemaal úitgekleed’ gewicht te besparen. Hij had niet de pantserbeveiliging of zelfdichtende tanks die bij de Amerikanen zo vanzelfsprekend waren. Door al deze gewichtsbesparing was het toestel veel wendbaarder en kon het veel sneller klimmen dan Amerikaanse toestellen. Dat maakte de Zero bijna onoverwinnelijk ook al kon de jager niet zoveel incasseren door de weggelaten bepantsering.
De zero had nog niet eens duizend pk, maar was zo licht dat hij zijn tegenstanders makkelijk bijhaalde en vervolgens met zijn 20 mm kanonnen vernietigde.
Tijdens de aanval op Pearl Harbor had de Zero een enorme indruk op de Amerikanen nagelaten. De Amerikanen vonden de Zero onoverwinnelijk.
De Zero was bij verre na het meest beroemde Japanse vliegtuig, het domineerde de eerste zes maanden van de luchtoorlog in de Pacific.
Het vliegtuig was ontworpen door Mitsubishi om aan de eisen van de 1937 Imperial Navy te voldoen. Met een snelheid van 530 km/u en een bewapening (die erg zwaar was voor die tijd) van twee kanonnen, twee machinegeweren, en twee bommen was het resultaat een klein, lichtgebouwd vliegtuig met een opmerkelijke manoeuvreerbaarheid.
Technische gegevens:
Naam: Mitsubishi A6M2 Zero ‘Zeke’.
Motor: een Nakajima NKI C 14 cilinder stermotor, 940 pk bij de start.
Snelheid: 530 km/u op 4555 meter hoogte.
Klimsnelheid: in 7 minuten en 27 seconden naar 6000 meter.
Plafond: 10.000 meter.
Vliegbereik: 3900 km met afwerpbare tank.
Gewicht leeg: 1680 kg.
Gewicht geladen: 2800 kg.
Spanwijdte: 12,01 meter.
Lengte: 9,07 meter.
Hoogte: 3,05 meter.
Bemanning: 1.
Aich val Duikbommenwerper
De Aichi D3A val duikbommenwerper was een vrij gewoon vliegtuig en had ook niet echt een reputatie, dus zoveel valt daar helaas niet over te vertellen. Maar ik heb wel iets gevonden wat de moeite waart is om te noemen. Een duikbommenwerper mikte een bom precies in een van de schoorstenen van de USS Arizona, waarna het schip explodeerde en zonk, twee dagen later brandde het wrak nog.
De bommenwerpers vielen niet alleen schepen aan, ze waren vooral bedoeld doelen op het land zoals bijvoorbeeld vliegvelden en vliegtuigen die nog aan de grond waren. Van de 202 Amerikaanse vliegtuigen wisten er maar 52 op te stijgen, dat betekent dat de Zero’s en duikbommenwerpers op de grond al 150 vliegtuigen hadden uitgeschakeld.
Technische gegevens:
Naam: Aichi D3A1 ‘Val’ duikbommenwerper.
Motor: een Mitsubishi Kinsei 43 14 cilinder stermotor 1000 pk bij de start.
Bewapening: twee 7,7 mm type 97 en een 7,7 mm type 92 mitrailleurs en een bom van 250 kilo of twee bommen van 60 kilo.
Snelheid: 390 km/u op een hoogte van 3000 meter.
Klimsnelheid: in 6 minuten en 27 seconden naar 3000 meter.
Plafond: 9165 meter.
Vliegbereik: 1400 km.
Gewicht leeg: 2410 kg.
Gewicht geladen: 3655 kg.
Spanwijdte: 14,39 meter.
Lengte: 10,20 meter.
Hoogte: 3.85 meter.
Bemanning: 2.
Nakajima Kate Torpedobommenwerperper
Dan hadden we nog de Nakajima B5N2 ‘Kate’ torpedobommenwerper.
Het enige wat eigenlijk opvallend is aan deze vliegtuigen is dat ze een torpedo meevoerden met houten schoepen eraan. Pearl Harbor was op sommige plaatsen nogal ondiep en aangezien een torpedo de neiging heeft tot diepgang zouden ze dan terechtkomen op het rif en exploderen in plaats van op een schip. De houten schoepen gingen die diepgang tegen.
Technische gegevens:
Naam: Nakajima B5N2 Kate torpedobommenwerper.
Motor: een Nakajima NK1 B Sakae 11, 1 cilinder stermotor, 1000 pk bij de start.
Bewapening: een 7.7 mm type 92 mitrailleur en een 800 kilo wegende torpedo.
Snelheid: 375 km/u op 3600 meter hoogte.
Klimsnelheid: in 7 minuten en 40 seconden naar 3000 meter.
Plafond: 8265 meter.
Vliegbereik: 1980 km.
Gewicht leeg: 2280 kg.
Gewicht geladen: 3100 kg.
Spanwijdte: 15,53 meter.
Lengte: 10,31 meter.
Hoogte: 3,70 meter.
Bemanning: 3.
De eerste aanvalsgolf bestond uit totaal 189 vliegtuigen. Vijftig van de Nakajima torpedobommenwerpers werden geleid door Mitsuo Fuchido zelf, de leider van de aanvallende vliegtuigen.
Veertig andere torpedobommenwerpers werden geleid door luitenant Shiyeharu Murata. Vijfenveertig Aichi duikbommenwerpers werden geleid door luitenant gezagvoerder Kakuichi Takashi en vijfenveertig Mitsubishi Zero werden geleid door luitenant gezagvoerder Shigeru Itaya.
De torpedobommenwerpers moesten eerst. Ze vlogen 30 voet boven de hoogste mast van de schepen en richtten hun torpedo’s op de buitenste, grote schepen. Daarna moesten de duikbommenwerpers de vliegvelden en vliegtuigen die aan de grond stonden bombarderen. Bij de tweede golf maakten de duikbommenwerpers af wat de torpedobommenwerpers maar half hadden vernietigd.
De Zero’s beschermden de andere vliegtuigen, ze vernietigden luchtdoelgeschut en eventueel ook Amerikaanse vliegtuigen die nog op wisten te stijgen
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen