Boekverslag : Jef Geeraerts - De Pg
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 555 woorden.

Lectuurtaak 3: individuele taak



Een maand geleden kreeg ik “De PG” van Jef Geeraerts in mijn handen. Het was het eerste boek van deze schrijver dat ik ging lezen en dus begon ik me met veel enthousiasme te verdiepen in zijn lectuur.



Maar mijn enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon wanneer ik zinnen te lezen kreeg zoals: “Terwijl de PG (= procureur-generaal) verdiept was in zijn dagelijks ochtendritueel voor de badkamerspiegel, werd zijn tevredenheid over de uiterst gunstige vooruitzichten ( hij was voor een hele week alleen thuis) aanzienlijk verhoogd door de vaststelling dat hij er voor zijn vierenzestig jaar helemaal niet slecht uitzag.” Op zich valt dit nog makkelijk te lezen, maar wanneer het hele boek met dergelijke zinsconstructies doorspekt is, heb je moeite om wakker te blijven. Vreemd genoeg vermelden nog HUMO, noch Luk de Geyter dit in hun recensie. De PG is echter wel voor volwassenen bedoeld en misschien is juist dat de reden dat het voor mij moeilijk leesbaar is.

HUMO vindt dan weer wel dat het gereGeld irriteert dat Geeraerts zelfs elke taxichauffeur van kapsel tot schoenen beschrijft. Naar mijn mening mag men “gereGeld” gerust in “altijd” veranderen. Heel het boek door krijg je ellenlange beschrijvingen van bijvoorbeeld de hond van een voorbijganger op straat. (= fictief voorbeeld) Samen met de lange zinsconstructies zorgt dit ervoor dat het tempo van het boek verschrikkelijk laag ligt. Verbazend vind ik dan ook dat HUMO het tempo beschrijft als een geolied uitgevoerde raid. Welke olie Geeraerts gebruikt is mij zeer de vraag.

Bovendien vind ik Geeraerts een overdreven zwartdenker. Elke Belgische magistraat is corrupt, de politie werkt niet behoorlijk…M.a.w. niets is goed aan ons gehele systeem.

Een beetje nuancering is hem duidelijk vreemd. Toch kan ik hem begrijpen na al de gebeurtenissen die zich de laatste tijd in ons landje hebben afgespeeld en is het bijgevolg ook niet zo storend dat er in zijn boeken veel maatschappijkritiek verwerkt is. Bovendien is dit nogal logisch omdat juist heel het boek op dergelijke gebeurtenissen (Dutroux, Octopusakkoord…) gebaseerd is.

Wat enigszins positief is, is dat Geeraerts zich blijkbaar zeer nauwkeurig documenteert. In het boek kom je enorm veel te weten over de sekte Opus Dei en Geeraerts lijkt ook veel af te weten van het justitiële apparaat. Op dit gebied kan ik Luk de Geyter dus geen ongelijk geven.

Vele mensen vinden dat Geeraerts een pervers oud mannetje is omwille van de vele erotische scènes die hij in zijn boek verwerkt. Ook in dit boek laat hij het erotische aspect niet ongemoeid. Zo is er toch nog iets interessant in heel het verhaal.

Het script is dan weer enorm vergezocht: de grootste wens van de adellijke echtgenote van de PG is dat haar zonen een erfelijke adellijke titel zouden verwerven. Dit tracht ze dan ook te verkrijgen via het Opus dat haar invloed aan het Belgische Hof hiervoor moet aanwenden. Vervolgens gaat de sekte de PG chanteren met alle gevolgen van dien. In deze drie zinnen heb ik zojuist het hele boek samengevat.



“De PG” is me dus uiteindelijk zeer slecht meegevallen. Misschien zal ik later, omwille van bijvoorbeeld een stijgende interesse in de politiek, nog eens een boek van Jef Geeraerts doorworstelen, maar tot nu toe blijft “De PG” het eerste en het laatste boek dat ik van hem zal

lezen.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen