A.F.Th. van der Heijden.

Weerborstels.

Boekenweekgeschenk 1992, zonder druk.

Em. Querido’s Uitgeverij B.V.; Amsterdam; 1992.

Eerste druk: 1992.

93 pagina’s.

Het boek is opgebouwd uit negen ongenummerde, getitelde hoofdstukken, een

inhoudsopgave en een verantwoording.

Zonder motto.

De wielrenner Robert trouwt met Karin, die onvruchtbaar zou zijn. Albert moet

bruidsjonker zijn. Ze krijgen toch vier kinderen, de eerste is Robby. Robby is

al snel beter in wielrennen dan zijn vader, en wordt er erg goed in. Toch gaat

hij de motorsport in. De relatie van Robert en Karin gaat niet goed, en Robert

gaat in een keet voor hun huis wonen. Later woont hij daar in een garage.

Alberts jas wordt gestolen, en Robby blijkt de heler te zijn. Hij stunt met

motoren en auto’s. Na een motorongeluk wordt Robby klinisch dood verklaard, maar

Robert wil dit niet geloven. Robby haalt het toch, maar hij sterft later bij een

auto-ongeluk als hij de politie wil ontlopen. Robert wil niet geloven dat Robby

dood is. Toch mag hij het lijk niet zien; het is te erg toegetakeld. Zelfs op de

begrafenis gelooft Robert het niet.

Ik denk dat het thema van dit boek de dood is. Robert kan de dood van

Robby niet accepteren. Tot twee keer toe wordt Robert hiermee geconfronteerd.

Robert kaffert de agenten die hem het nieuws komen vertellen gewoon uit.

De titel van het boek is: Weerborstels. Albert noemt de kruinen in Robby’s

haar weerborstels. Ze leken wonderlijke draaiingen te vertonen als de zon erop

scheen.

Het verhaal is geschreven in het vertellend-ikperspectief. Albert vertelt het

verhaal.

Het verhaal duurt ongeveer dertig jaar. Het begint voor de geboorte van

Robby, en eindigt na zijn dood. Het verhaal is discontinu en is chronologisch

verteld.

Robby komt uit Eindhoven. Het taalgebruik van Robby (Wâ’ne quatsch!) lijkt me

uit de Achterhoek te komen. De dief die de jas gestolen had, komt uit Den Bosch

en Robby stunt in Helmont op een autokerkhof.

Om te lezen is dit boek niet heel leuk. Het is een triest verhaal, en het is

niet erg spannend. Het boek is voor iedereen te lezen, maar het heeft ook een

aantal overeenkomsten met andere boeken van Van der Heijden. Het past binnen de

reeks De tandeloze tijd tussen het tweede en het derde deel. Het is

belangrijk dat het voor veel mensen te lezen is, omdat het een

boekenweekgeschenk is.

Er zitten ook een aantal grappige dingen in verstopt; zo wordt Ludwig von

Beethoven door Robby gespeld als: Loedwig Beet Doven.

Het boek is redelijk dun (93 pagina’s), maar het leest niet sneller dan

andere boeken. De achterflap van het boek is wel bijzonder; het is een reactie

van Robert en geen echte samenvatting of inleiding van het boek.

A. F. Th. Van der Heijden werd geboren in 1951 te Geldrop. Hij is een

Nederlands schrijver die beschouwd wordt als een van de belangrijkste romanciers

in het Nederlandse taalgebied. In 1978 schrijft hij zijn debuut, Een gondel

in de Herengracht, onder het pseudoniem Patrizio Canaponi. Een gondel in

de Herengracht bevat elegant en lyrisch getoonzette verhalen, waarvoor hij

de Anton Wachterprijs krijgt. Minder weelderig van stijl en ambitieuzer van

opzet is de cyclus De tandeloze tijd waarmee hij in de jaren tachtig

begint. Voorlopig zijn de volgende boeken in de cyclus verschenen: De slag om

de Blauwbrug (Proloog, 1983), Vallende Ouders (Deel één, 1983), De

gevarendriehoek (Deel twee, 1985), Advocaat van de hanen (Deel vier,

1990) en Weerborstels (Een intermezzo, boekenweekgeschenk 1992).

Weerborstels kan achter deel twee gelezen worden. De cyclus vormt een

levendige kroniek van Nederland in de jaren 50-80. Een filosofische verkenning

en een verslag van de queeste en de wedergang van de hoofdpersoon Albert

Egberts, die als junk buiten schot van het maatschappelijk leven en de tijd wil

blijven.

Belangrijkste werk:

De sandwich (1986; roman), Het leven uit een dag (1988; roman),

Asbestemming, een requiem (1994; roman).